Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Απριλίου 2017
Ήταν κάποτε μια μπάντα που την έλεγαν Raw Silk. Ο ντράμερ και ιδρυτής της Κώστας Κυριακίδης μόλις είχε φύγει από τους Spitfire, θέλοντας να δημιουργήσει ένα καινούργιο Hard Rock project με πολλά και έντονα keyboards, πίσω στα 80ς. Ο δίσκος ετοιμάστηκε, ονομάστηκε “Silk Under the Skin”, κυκλοφόρησε το 1990, και μας άφησε όλους με το στόμα ανοιχτό.
Η κληρονομιά του μας συντροφεύει 27 ολόκληρα χρόνια.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με το συγκεκριμένο μουσικό είδος που να μη νοσταλγεί (ειδικά οι παλαιότεροι) εκείνες της μέρες ακούγοντας αυτόν τον δίσκο. Ακόμη και οι νεότεροι metalheads που άκουσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια αρκετά χρόνια αργότερα, πολύ θα ήθελαν οι Raw Silk να κυκλοφορούσαν έναν ακόμη δίσκο στις μέρες μας, αφού το “Silk Under the Skin” ήταν ο ένας και μοναδικός δίσκος της μπάντας.
Λες και αυτή τους την επιθυμία την άκουσε ο Κυριακίδης, και 27 χρόνια μετά αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος με τίτλο “Borders of Light”.
Ο Κώστας Κυριακίδης εδώ και πάρα πολλά χρόνια ζει μόνιμα στο Birmingham της Αγγλίας, και από εκεί μας παρουσιάζει τον καινούργιο αυτόν δίσκο.
Οι μουσικοί των Raw Silk εκτός του Κυριακίδη είναι πια όλοι τους Άγγλοι, άρα ζουν σαν Άγγλοι, έχουν αγγλική μουσική παιδεία, σκέφτονται σαν Άγγλοι, και παίζουν μουσική σαν Άγγλοι.
Στο δίσκο τώρα…
Όσοι από εσάς που ξέρετε τους Raw Silk περιμένετε να ακούσετε ένα “Silk Under the Skin” Νο2, ξ ε χ ά σ τ ε τ ο !
Όσοι από εσάς περιμένετε να ακούσετε τραγούδια AOR τίγκα στα πλήκτρα, όσοι από εσάς περιμένετε να ακούσετε να αναβιώνει η Hair Metal, καλό θα ήταν να πάρετε μια βαθιά ανάσα, και να ακούσετε τον καινούργιο αυτόν δίσκο χωρίς προκατάληψη.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Μα γιατί ο νέος αυτός δίσκος του συγκροτήματος είναι παιγμένος από Άγγλους μουσικούς (όπως έγραψα πιο πάνω), ποτισμένους με την αγγλική κουλτούρα σε ότι αφορά στη μουσική.
Εκτός του όμορφου εξωφύλλου, το οποίο είναι η συνέχεια του εξωφύλλου του “Silk Under the Skin” και για το οποίο θα σας γράψω πιο κάτω, ίσως ένα… άντε δυο τραγούδια συνδέουν το παρόν με το μουσικό ύφος του παρελθόντος της μπάντας.
Ο Κυριακίδης τολμάει να κάνει ένα μεγάλο βήμα, και να μας παρουσιάσει μια μουσική δουλειά που σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς δεν περιμέναμε.
Θα μπορούσε να πατήσει πάνω στα ‘έτοιμα’ και σίγουρα AOR μονοπάτια, αλλά μη ξεχνάμε πως έχουμε 2017 και οι εποχές αλλάζουν.
Ακούγοντας τα τραγούδια του δίσκου, θα έλεγα πως εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως έγραψα πιο πάνω, το συνολικό ύφος του “Borders Of Light” κινείται στο μελωδικό progressive.
Σίγουρα το τραγούδι “Nobody Fills the Loneliness”, το οποίο κυκλοφόρησε σαν προπομπός του δίσκου, είναι μια ‘σύνδεση’ μια ΄γέφυρα’ με το παρελθόν, όπως ίσως και το “Out of Reach”, το οποίο θα μπορούσε να γίνει το επόμενο hit single του συγκροτήματος.
Σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα τραγούδια φαίνεται καθαρά η αγγλική μουσική κουλτούρα, ο αγγλικός progressive ήχος.
Το θέμα κατά τη γνώμη μου δεν είναι το τι μουσική παίζεις, αλλά εάν αυτό που παίζεις το παίζεις καλά, και οι Raw Silk το υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο.
Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου μου ξύπνησαν αναμνήσεις από Yes μέχρι King Crimson, και από Marillion μέχρι Mike Oldfield ειδικά στο ‘χρώμα’ της κιθάρας, με ψήγματα από House of Love και Tears for Fears της εποχής “Raul and the Kings of Spain”, δοσμένα με έναν πιο hard τρόπο.
Όλη η μπάντα, αλλά ιδιαιτέρως ο τραγουδιστής αλλά και παραγωγός του δίσκου Chris Dando, δεν τσαλαβουτάει απλώς στα ρηχά του μελωδικού progressive, αλλά ρίχνοντας ένα μακροβούτι κολυμπάει πολύ άνετα στα βαθιά νερά του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος.
Αφού ο Κυριακίδης αποφάσισε να μας παρουσιάσει ένα δίσκο αυτού του μουσικού ύφους, νομίζω πως δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή τραγουδιστή. Άψογος!!!
Στο εξώφυλλο τώρα…
Ενώ στον πρώτο δίσκο (για όσους το έχουν δει) η κοπέλα με την ουρά τέρατος είναι ξαπλωμένη (λογικά γεννιέται), στο “Borders Of Light” είναι όρθια και έχει γίνει μια ‘Χίμαιρα’, αυτό το μυθικό τέρας, εξ ου και το ομώνυμο τραγούδι στον δίσκο “Chimera”.
Υπάρχει έντονος συμβολισμός σε όλο τον δίσκο, μια ‘επιστροφή στη αθωότητα’, μια σύνδεση των δύο albums δοσμένη με σεβασμό από τη μπάντα.
Τα μουσικά όργανα από όσο μπόρεσα να καταλάβω είναι παιγμένα φυσικά στο studio, πετυχαίνοντας έτσι για άλλη μια φορά τη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν της μπάντας και με τον ήχο των 80ς, αλλά μέσα από μια πιο σύγχρονη ματιά.
Στιχουργικά τώρα, το “Βorders of Light” σαν τίτλος από όσο μπόρεσα να καταλάβω είναι η πύλη του θανάτου, η πύλη της άλλης πλευράς, αλλά δοσμένη με μια ματιά συμφιλίωσης με την ιδέα αυτή.
Γενικά όλος ο δίσκος πραγματεύεται τον κύκλο της ζωής από την αρχή της ξεκινώντας από το πρώτο τραγούδι του δίσκου “One Lifetime” μέχρι το τέλος της με το “Solitude of Pain”. Θα μπορούσα λοιπόν να πω πως το είναι ένας concept δίσκος.
Highlight του δίσκου είναι το ανατριχιαστικά υπέροχο δεκάλεπτο ομότιτλο τραγούδι “Borders of Light”, στο τέλος του οποίου ο Chris Dando τραγουδάει στα ελληνικά, θέλοντας έτσι να δείξει για άλλη μια φορά το σεβασμό του για το παρελθόν της μπάντας.
Εν κατακλείδι (που λέω και εγώ), αυτός ο δίσκος παρόλο που με αιφνιδίασε αφού δεν περίμενα να ακούσω αυτό το μουσικό ύφος από τους Raw Silk, με κόλλησε στον τοίχο.
Νομίζω πως αξίζει μια ακρόαση του “Borders of Light” των καινούργιων Raw Silk, μάλιστα θα έλεγα πως επιβάλλεται. Αρκεί να ανοίξετε τα αφτιά σας και το μυαλό σας, και να μη κολλήσετε σε μουσικά στεγανά.
Η καλή μουσική είναι καλή μουσική, τελεία και παύλα.
Αξιολογότατη κυκλοφορία !
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Παύλος Γιαννακόπουλος
Comments
