Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Απριλίου 2018
Μετά το, προ τριετίας, πολύ καλό και ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Revolution Saints, των λαίουρων του ΑΟR ήχου Deen Castronovo, Jack Blades και Doug Aldrich, επιστρέφουν με τον διάδοχο ονόματι “Light In The Dark”. 11 συνθέσεις στο ύφος του προκατόχου του, με όλα τα χαρακτηριστικά που θα κάνουν τους απανταχού ΑΟRάδες να το ακροαστούν.
Όλα αυτά στη θεωρία βέβαια, καθώς στην πράξη το αποτέλεσμα, δυστυχώς, δεν είναι το αναμενόμενο και αυτό διότι από μουσικούς τέτοιου βεληνεκούς έχεις πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Ήδη από το εναρκτήριο “Light In The Dark” το πράγμα κάπου μπάζει. Αδιάφορη σύνθεση, αδύναμη και με ρεφρέν που μετά βίας το θυμάσαι τα επόμενα 5 λεπτά. Κακή αρχή θα έλεγα, αλλά συνεχίζουμε. Το “Freedom” δεν μας κάνει να αναθαρρήσουμε. Μια από τα ίδια κι αυτό αλλά, τουλάχιστον, το σώζει το ευκολομνημόνευτο ρεφρέν του. Με το “Ride On” έρχεται ένα μικρό ξέσπασμα, καθότι πιο δυναμικό, πιο ρυθμικό αλλά μέχρι εκεί. Αξιόλογη σύνθεση πάντως, το δίχως άλλο. Η πρώτη μπαλάντα ακούει στο όνομα “I Wouldn't Change A Thing”, η οποία όμως χάνει. Χάνει σε συναίσθημα, σε ένα κιθαριστικό σόλο της προκοπής, αλλά τουλάχιστον κουτσοστέκεται.
“Don't Surrender” και “Take You Down” είναι δύο αρκετά γρήγορα κομμάτια, συμπαθητικά μεν, με καλή δομή και ρεφρέν, εντελώς κοινότυπα δε. Και φτάνουμε αισίως στο “The Storm Inside”, την απόλυτη κομματάρα του δίσκου, η οποία άργησε χαρακτηριστικά να έρθει, αλλά τουλάχιστον μας αποζημίωσε. Δυναμικό, κιθαριστικό, μελωδικό, συναυλιακό κομμάτι από τους μάστορες του είδους που δείχνει ότι ακόμα μπορούν. Σίγουρα ένα από τα ομορφότερα του είδους των τελευταίων ετών. Εισαγωγή με πιάνο, τίτλος “Can'T Run Away From Love”, σίγουρα είναι μπαλάντα. Μας τα ‘παν κι άλλοι όμως, κούρασε το παραμύθι με τις χαμένες αγάπες.
Το “Running On The Edge” εύκολα μπορεί κανείς να μαντέψει τι καπνό φουμάρει. Κομμάτι μετά από μπαλάντα σίγουρα είναι πιο γρήγορο και δυναμικό σαν και του λόγου του. “Another Chance” πριν το φινάλε. Ραδιοφωνικό κι αυτό αλλά χωρίς το κάτι μεγάλο. Τέλος με το “Falling Apart”, ένα συμπαθητικό κομματάκι, του σωρού θα έλεγα όμως κι αυτό.
Σε γενικές γραμμές, η περιγραφή του “Light In The Dark” μπορεί να γίνει και με δυο κουβέντες. Η συνταγή κλασική. Ωραία, αλλά χιλιοπαιγμένα riff, καλά solo από τον Doug Aldrich και αρκετή δόση μελωδίας σε κουπλέ, γέφυρες και ρεφρέν. Τη διαφορά σε κάποια τραγούδια θεωρώ πως την κάνει η εναλλαγή στα φωνητικά από τους Deen Castronovo και Jack Blades. Η ραδιοφωνική αισθητική του “Light In The Dark” απευθύνεται περισσότερο στους AORάδες που έχουν περισσότερη τριβή με τέτοιες μελωδίες καθώς τα πιο σκληρά αυτιά ίσως επιδείξουν μια σχετική δυσανεξία. Στην τελική ικανοποιεί, αν και απουσιάζει το «μεγάλο» ρεφρέν ή έστω εκείνο το σημείο που θα του δώσει το κάτι παραπάνω. Οριακά λοιπό, παίρνει…
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
