Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Ιουνίου 2018
Σηκώνω τα χέρια ψηλά και με συνοπτικές διαδικασίες αφού κοιτάξω ψηλά στον ουρανό και δοξάσω το όνομα του Θεού, το πάω βαθύτερα. Ο Mark Reale ζει, για την ακρίβεια δεν άφησε ποτέ αυτό τον κόσμο πνευματικά. Δε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αύρας του από το γεγονός ότι ακούγοντας τους Riot V και βλέποντας τους και ζωντανά, νιώθεις ότι προσφέρει κάτι από την φαιά ουσία του και τους καθοδηγεί μαεστρικά στην κορυφή και στο βάθος της καρδιάς κάθε χεβιμεταλλά που σεβάστηκε έστω μία φορά τον εαυτό του. Άλλη μία φορά οι Riot V χαζεύουν τον κόσμο με τον 16ο αισίως υπερ-δίσκο που κυκλοφόρησαν, ονόματι ''Armor Of Light''. Xαζεύουν τον κόσμο γιατί αβίαστα και με πολύ μεγάλη ικανότητα να κάνουν καρδιές να χτυπάνε δυνατότερα και σβέρκους να κοπανιούνται γρηγορότερα, προσφέρουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της μεγάλης τους ιστορίας. Οι ίδιοι συνέχισαν μετά από προτροπή του ίδιου του πατέρα του Mark Reale, ο οποίος τους είπε ότι πρέπει να τιμήσουν την μνήμη του και αυτά τα κομμάτια τα οποία κάποτε τους δόξασαν, να μην ξεχαστούν στον χρόνο από τους οπαδούς. Συγκινητική η στήριξη του πατέρα Reale, πως λοιπόν να μην κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να τιμήσεις τον τεράστιο αυτό μουσικό και τη ΙΔΕΑ που ονομάστηκε κάποτε Riot; Ένας δίσκος που σε πείθει από την έναρξη και για την επόμενη ώρα δε θα σταματήσεις να χαμογελάς.
Με μπροστάρη τον εμβληματικό μπασίστα Don Van Stavern και τον ''παλιό'' κιθαρίστα Mike Flyntz, με τον ''νέο'' Nick Lee στις κιθάρες, τον έμπειρο Frank Gilchriest στο σκαμνάκι πίσω από τα τύμπανα και τον παρά φύση απίστευτο φωνητικά και τονικά τραγουδισταρά Todd Michael Hall, δε θα μπορούσαν παρά να δημιουργήσουν μία εξαιρετική χημεία, και το κυριότερο είναι ότι εκτός από το να είναι τιμητές του Mark Reale, είναι το γεγονός ότι το διασκεδάζουν 100%, όσοι βρεθήκατε ποτέ σε συναυλία τους και ειδικά στην πρόσφατη στην Αθήνα, θα το διαπιστώσατε ιδίοις όμμασι. Ο δίσκος ξεκινάει με το εμβατηριακό και ταχύτατο ''Victory'', νίκη της καλής μουσικής έναντι της σαβούρας που κυκλοφορεί εκεί έξω, νίκη της ψυχωμένης απόδοσης κάθε μέλους έναντι σε προγραμματισμένες μουσικές, νίκη του αγνού τίμιου κλασσικού Αμερικάνικου μεταλλικού ήχου έναντι σε κάθε αμφισβητία εκεί έξω. Δεν υπάρχει περιττό δευτερόλεπτο στο δίσκο, ένα δίσκο που έρχεται να σταθεί δίπλα στα νέα άλμπουμ των Judas Priest και Saxon και να αποτελέσουν την Αγία Τριάδα -προς το παρόν τουλάχιστον- των παλιών μεγάλων συγκροτημάτων για το 2018. Και ναι, γαμάει και δέρνει όσο τα άλλα δύο, κι αν οι μεγάλοι Priest κάνανε τους πάντες να παραμιλούν, με τους Riot V μπορεί να μη συμβεί το ίδιο, μόνο και μόνο επειδή όλοι όσοι ασχολούνται με τη μπάντα το περιμένανε και το βλέπανε να έρχεται.
Δε χρειάζεται καν η παρελθοντολαγνεία στο ριφφ του ''Messiah'' που είναι καρφί ίδιο με του "Thundersteel'' για να καταλάβει κάποιος τι παίζει στο δίσκο, δε χρειάζονται καν ύμνοι σαν τα ''Εnd Of The World'' και ''Heart Of A Lion'' για να διαπιστώσεις ότι οι Riot V είναι ακόμα επίκαιροι και γράφουν κομματάρες για την πλάκα τους, δε χρειάζεται καν να σταθείς σε λεπτομέρειες όσον αφορά το ''Armor Of Light'', το μόνο που χρειάζεται είναι να το βάλετε στο τέρμα και να κοπανήσετε το κεφάλι που δεν κοπανιέται. Κι αν σε κάποιους φανεί ασφαλές και ότι κάποια σημεία κομματιών θυμίζουν άλλα του παρελθόντος (όπως ας πούμε το ''Angel's Thunder, Devil's Reign'' που θυμίζει έντονα ''Johnny's Back'' ή το ''Burn The Daylight''που θυμίζει ''Sign Of The Crimson Storm''), ποιός χέστηκε για την παρθενογέννηση όταν έχεις απλά τραγουδάρες που στη 2η ακρόαση σου έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο χωρίς να είναι καν εμπορικές και θα τις τραγουδάς για το υπόλοιπο της ζωής σου; Αυτός είναι άνετα ένας δίσκος που θα κάνει τους παλιούς Riot οπαδούς να περπατάνε περήφανα στο δρόμο και θα φέρει και πολλούς νέους οπαδούς στο δρόμο τους, απλά επειδή κανείς δε θα μπορέσει να αντισταθεί στην υπεροχή τους. Δεν είναι τυχαίο που σε μικρές μεν, υπαρκτές δε μερίδες κόσμου, για πολλούς οι Riot θα έπρεπε να λογίζονται ως μεγαλύτεροι από τους Saxon, Motorhead, Iron Maiden και σχεδόν όλη την Αμερικάνικη ήπειρο.
Η μοίρα έχει φερθεί και πολύ πούστικα να' ούμε σ' αυτή τη μπαντάρα, 3 βασικοί συντελεστές του μεγαλείου τους έχουν φύγει από κοντά μας, εκτός του Mark Reale, τον Παράδεισο κοσμούν με την παρουσία τους και οι δύο κορυφαίοι τραγουδιστές Guy Speranza και Rhett Forrester. Κι όμως ο Todd Michael Hall είναι για μένα ο καλύτερος που είχαν ποτέ, εκπληκτικός, απίστευτο φωνητικό εύρος, λες κι έχει καταπιεί τους δύο προαναφερθέντες και τον Tony Moore μαζί και δεν σταματάει ποτέ να το δείχνει σε όλο το δίσκο, στη δε συναυλία πρόσφατα μείναμε όλοι μαλάκες, δώσ' του τσιρίδα και πάρ΄ του την ψυχή. Ο Gilchriest τα σπάει στα τύμπανα σαν 25άρης και δε θυμίζει σε τίποτα 50άρη άνθρωπο, οι κιθάρες ξερνάνε ριφφάρες και γεννάνε απίστευτες σολάρες στο σωστό σημείο κάθε φορά. Ε τι στο Διάολο πια να ζητήσει κανείς από έναν άρτια δομημένο HEAVY METAL δίσκο και ειδικά εν έτει 2018; OK να δεχτώ ότι αν ήταν λίγο μικρότερος σε διάρκεια θα ήταν τέλειος, θα άγγιζε το 100/100 σαν βαθμολογία. Αλλά τα νούμερα δεν έχουν καμία σημασία απολύτως μπροστά στην όλη παρουσία τους στη μουσική μας. Προσωπικά έχω χεσμένα όλα τα κλισέ που θα ακουστούν, όλα όσα σκέφτεται ο καθένας για την πάρτη τους, τι να κάτσω τώρα να γράψω που δεν το έχει βρει μπροστά του ο μέσος οπαδός με την πάρτη τους;
Θα τονίσω απλά ότι στο δίσκο υπάρχει στην περιορισμένη του έκδοση ένα πολύ όμορφο έξτρα κομμάτι ονόματι ''Unbelief'' και μία σούπερ επανεκτέλεση του "Thundersteel'' το οποίο σε ότι έκδοση και να το ακούσεις, όσες φορές και να το λιώσεις, έχει πάντα το συναίσθημα της πρώτης ακρόασης, έζησες και θα πεθάνεις μ' αυτό και χαίρεσαι γι' αυτό. Αφήσου σε κομματάρες σαν το ομότιτλο του δίσκου, θαύμασε δομές, φωνητικές μελωδίες, παίξιμο νεανικό από άτομα με εμπειρία δύο και τριών δεκαετιών στο χώρο, προσκύνα τραγουδιστή βγαλμένο από άλλη εποχή και βάλε το δίσκο αυτό πάνω από το προσκεφάλι σου, θα σου παρέχει όντως μία πανοπλία φωτός που θα σε προστατεύει από οποιαδήποτε σκοτεινή σκέψη και οποιοδήποτε μουσικοακουστικό ατόπημα. Θες power metal δυναμίτες, θες πιό ροκαμπίλικα κομμάτια που θυμίζουν την πρώτη τους εποχή, θες στακάτα μέρη γεμάτα όμορφες κιθάρες και ρυθμική δίκαση από πίσω; Ήρθες στο σωστό συγκρότημα και το σωστό δίσκο. Σταμάτα λοιπόν ΤΩΡΑ να διαβάζεις αυτή τη δισκοκριτική, γιατί όσο και να προσπαθεί να σε κατατοπίσει, δεν είναι παρά κενές λέξεις μπροστά στην αξία ενός τέτοιου συγκροτήματος. Ο Θεός και ο Mark Reale να τους δίνουν ενέργεια και κίνητρο να συνεχίζουν να καταπλήσσουν τον κόσμο. Καταδικασμένοι να μην υπάρξουν ποτέ μέτριοι! Shine on eternally!
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
