Οι Ιταλοί Riti Occulti δεν είναι ένα συνηθισμένο συγκρότημα. Η μουσική τους κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, πόσο μάλλον εν τη πλήρη απουσία κιθάρας, με τα μπάσα να προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό το κενό. Ο τρίτος δίσκος τους δεν ξεφεύγει από τα καλούπια των προηγούμενων και συνεχίζει ένα μοναδικό και διαφορετικό μονοπάτι από τα αναμενόμενα και τα τετριμμένα.
Για να σας βάλω στο κλίμα, θα κάνω μια προσπάθεια να περιγράψω τη μουσική τους, χωρίς όμως αυτό να είναι εύκολο διότι έχουν ανακατέψει ένα σωρό από ετερόκλητα στοιχεία προσπαθώντας να τα ομογενοποιήσουν, σε διάφορες περιπτώσεις χωρίς μεγάλη επιτυχία. Έχουμε λοιπόν doom καλούπι με αργές ταχύτητες και κλασικό τρόπο σύνθεσης (αν μπορεί να ξεπεράσει κάποιος την έλλειψη κιθάρας), ενώ από εκεί και πέρα βρίσκουμε grim ανδρικά φωνητικά, οπερετικά γυναικεία φωνητικά, κάτι που συνιστά παραδοσιακή gothic εναλλαγή αντρικών και γυναικείων φωνητικών, και τελευταίο και βασικότερο, occult θεματολογία (πιο συγκεκριμένα με την Kabbalah), καθώς και ενορχήστρωση, με διάφορα ετερόκλητα όργανα (μέχρι και μπουζούκι διακρίνεται ανάμεσα σε όλα).
Θα αναρωτιέστε προφανώς πώς γίνεται να ρολάρει ένα τέτοιο μίγμα με τόσα πολλά και ετερόκλητα μουσικά στοιχεία. Λοιπόν, δεν τα καταφέρνει πάντα. Υπάρχουν στιγμές που η μουσική γίνεται αδιάφορη και ασύνδετη, ενώ υπάρχουν και σημεία με απότομες αλλαγές ρυθμών και οργάνων που ενισχύουν αυτήν την πεποίθηση. Υπάρχουν όμως και πολλά σημεία όπου το αποτέλεσμα συναρπάζει και αποδεικνύει το τολμηρό του εγχειρήματος. Βασικό στοιχείο πάντως της μουσικής είναι ο τελετουργικός της χαρακτήρας από την αρχή μέχρι το τέλος, με τις συνθέσεις να βασίζονται πάνω σε αυτό το γεγονός, το οποίο μάλλον είναι υπεύθυνο για τις διάφορες ασύνδετες στιγμές.
Ένας δίσκος άνισος, με πολλές υπέροχες στιγμές από τη μία και πολλές μέτριες και ασύνδετες ιδέες από την άλλη. Ο χαρακτήρας τέτοιας μουσικής είναι από μόνος του πρόκληση για να δουλευτεί, και για να επιτευχθεί ένα άριστο αποτέλεσμα με αυτά τα υλικά, πιστεύω πως θα χρειαζόταν μια διαταραγμένη προσωπικότητα για να δουλέψει πάνω σε αυτό. Οι Ιταλοί προφανώς είναι περισσότερο φυσιολογικοί άνθρωποι, γι’ αυτό και οι ιδέες τους συνθετικά είναι πιο ανθρώπινες και λογικές, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά σημεία που αποδεικνύουν ότι θα έπρεπε να δουλευτούν περισσότερο. Ενδιαφέρουσα ιδέα, άνισο σε εκτέλεση.
Βαθμολογία: 63/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
