Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Οι Riverside δεν ήταν ποτέ το πρώτο όνομα, που μου ερχόταν στο μυαλό όταν κάποιος με ρωτούσε “τι μπάντες ακούς;”, δεν ήταν καν στα δέκα πρώτα, δεν ξέρω γιατί. Εντούτοις, παρακολουθώ την πορεία τους με πολλή αγάπη και μόνο καλά λόγια έχω να πω για την εξέλιξή τους με το πέρασμα των χρόνων. Το "ID.Entity" είναι άλλος ένας λόγος για να τους αγαπήσω από την αρχή, γιατί έκανε κάτι μαγικό: Ήρθε στα χέρια μου σε μια πολύ κακή μέρα και με έκανε να νιώσω χαρά, έτσι από μόνο του, χωρίς να συνοδεύεται από κάτι άλλο.
Μια φρέσκια ιδέα, μια ποικιλία στις συνθέσεις, μια έκδηλη έμπνευση που, αν της δώσεις μια ευκαιρία, σίγουρα θα βγεις κερδισμένος. Ένας διαχωρισμός θα χρειαστεί ωστόσο: Είναι σημαντικό για την εμπειρία ακρόασης να ξεχωρίσουμε τους στίχους από τη μουσική, γιατί από τη μια πλευρά έχουμε τη μουσική που, όπως προανέφερα, είναι η χαρά της ζωής, ειδικά για το φίλο προγκρεσιβά, ακούς και περνάς τέλεια.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια θεματολογία… ας πούμε awkward. Είναι ένα περίεργο κράμα εσωτερικής αναζήτησης του εαυτού (κάτι που γίνεται εμφανές από το όνομα του δίσκου), μαζί με παράπονα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την επίδραση που έχει το ίντερνετ και τα social media σε αυτόν, μαζί με λίγο πολιτικό σχολιασμό (βλ. “The Place Where I Belong”, όπου cringe-αρε λίγο το είναι μου). Ας πούμε ότι δεν καίγομαι να αρχίσω να τραγουδάω τους στίχους τέλος πάντων, κάπου λίγο με χάνουν, αν και φαντάζομαι ότι κάποιοι δε θα έχουν κανένα πρόβλημα με το συγκεκριμένο θέμα.
Στα κομμάτια του "ID.Entity" τώρα, ξεκινάμε με το φανταστικό “Friend Or Foe?”, που ήταν το τελευταίο single πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου και που ουσιαστικά με έπεισε ότι αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία του 2023, που θα μπει στα αγαπημένα μου. Επτάμιση λεπτά χαράς και 80s νοσταλγίας, με το arcade-like στυλάκι, τίγκα στο synth στοιχείο, είναι εδώ για να σε κάνει να χορέψεις. Λατρεία από την πρώτη ακρόαση, το έχω ακούσει περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω.
Το “Landmine Blast” ακολουθεί πιο παραδοσιακές progressive γραμμές, παρά τη μικρότερη διάρκεια. Το “Big Tech Brother” ξεκινά κάπως ανορθόδοξα, με μια φωνή να σου ζητά να αποδεχτείς όρους και προϋποθέσεις, προκειμένου να ακούσεις το τραγούδι που ακολουθεί και να σε διαβεβαιώνει ότι δε θα πονέσεις… τουλάχιστον για αρχή. Weird flex but ok! Το φρύδι μου σηκώθηκε λίγο σε δυσπιστία, αλλά μετά ξεκίνησε η jazzy εισαγωγή και μου πέρασαν όλα. Από μουσικής απόψεως, είναι σαφώς η αγαπημένη μου στιγμή στο "ID.Entity". Τα πλήκτρα συνθέτουν μια τρομερά ατμοσφαιρική φάση, οι εναλλαγές είναι τόσο γλυκές, τα φωνητικά ξεφεύγουν κάπως από το συνηθισμένο μοτίβο των Riverside και ειλικρινά, μετά την πρώτη ακρόαση σκεφτόμουν σημεία αυτού του κομματιού και έψαχνα να θυμηθώ πού τα έχω ακούσει, μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσω πίσω και να αγαλλιάσει η ψυχή μου. Ντάξει, θεματικά περνάει λίγο πάνω από το “1984” και το “Brave New World” με ένα ύφος που μου χτυπάει πολύ για πικρόχολος γκρινιάρης boomer, αλλά είμαι πρόθυμη να το συγχωρήσω.
Και το “Post-Truth” συνεχίζει το trend των όμορφων πλήκτρων, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, ίσως απλά δεν είναι τόσο δυνατό όσο τα προηγούμενα και γι’ αυτό δε με ξετρέλανε. Το “The Place Where I Belong” είναι 13 λεπτά κοινωνικοπολιτικού στοχασμού, που είναι δοσμένος με κάπως ενοχλητικό τρόπο για μένα, αλλά υποθέτω ότι σε κάποιους άλλους μπορεί να αρέσει. Ειλικρινά, το αγαπημένο μου στοιχείο σε αυτό το κομμάτι είναι η μπασογραμμή (και τα πλήκτρα, φυσικά, όπως πάντα) και θα το λάτρευα αν ήταν instrumental.
Ακολουθεί το “I’m Done With You”, πολύ ρυθμικό, πολύ groovy, αν και δεν με είχε “στείλει” όταν κυκλοφόρησε σαν single. Υποθέτω ότι ακούγεται καλύτερα σαν μέρος του συνόλου. Το “Self-Aware” διαρκεί σχεδόν εννιά λεπτά και σηματοδοτεί το τέλος του δίσκου, εκτός κι αν ακούς το deluxe version, όπου υπάρχουν άλλα δύο instrumental κομμάτια και επιπλέον τα “Friend Or Foe?” και “Self-Aware” σε single edit. Επίσης πολύ ρυθμικό και groovy και σε κάποιες στιγμές θυμίζει λίγο OSI, έχει κι αυτό τις στιγμές που θα σε κάνει να χορέψεις - βασικά αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία στο "ID.Entity". Πραγματικά γλυκές εναλλαγές, είναι λες κι έχεις χωρέσει 2-3 τραγούδια μέσα στο ίδιο κομμάτι, αλλά τα έσπασες και τα έβαλες με τέτοιο τρόπο, που ταιριάζουν γάντι!
Όπως έλεγα, στη deluxe version περιλαμβάνονται επίσης δύο instrumental κομμάτια, τα “Age Of Anger” και “Together Again”. Κάπως πιο ατμοσφαιρικά και με έμφαση στην κιθάρα, αλλά και αρκετά εφέ, με μια συνολική διάρκεια κάπου στα 18 λεπτά, είναι ευχάριστα να τα ακούσεις, αλλά δεν είναι ότι δίνουν το κάτι παραπάνω, που έλειπε από τον δίσκο. Λειτουργούν εξαιρετικά σαν ambient για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Και αυτό είναι το εξαιρετικό "ID.Entity"! Παρά τα παρατράγουδα της ψυχούλας του Duda, για τον οποίο νιώθω ότι έμαθα λίγο περισσότερα πράγματα από όσα θα ήθελα, πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο, που μπορεί να διατηρήσει το ενδιαφέρον απαιτητικών ακροατών και που προμηνύει πολύ καλά πράγματα για τη χρονιά των απανταχού προγκρεσιβάδων. Δεν ξέρω, ίσως την επόμενη φορά οι Riverside να δοκίμαζαν μια πιο συλλογική προσέγγιση ως προς τη συγγραφή των στίχων; Μου φαίνεται παράδοξο να έχω μουσική που λατρεύω, μαζί με στίχους, που με κάνουν να νιώθω λες και μασάω αλουμινόχαρτο. Δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
