“The wings of Icarus”
Δεν υπάρχουν στοιχεία διαθέσιμα για το ντουέτο των Robb & Pott, παρά μόνο το γεγονός ότι το "Once Upon The Wings" πρόκειται για το ντεμπούτο τους. Κι όχι μόνο δεν είναι γνωστά τα ονόματα των δύο συνεργατών σε αυτό το σχήμα, αλλά είναι άγνωστο ακόμα και το ποια όργανα χρησιμοποιεί ο καθένας τους, ή ακόμα και την άγνοια ως προς την ταυτότητα του τραγουδιστή. Μέσα σε αυτό το πέπλο μυστηρίου λοιπόν, ανακαλύπτουμε ένα δίσκο που ακολουθεί το ψυχεδέλικο χίπικο revival που έχει βρεθεί στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια.
Το στοιχείο όμως που κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει από τους χιλιάδες παρόμοιους που κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό είναι η πλήρης προσαρμογή του στο σήμερα. Μπορεί τα μουσικά στοιχεία να είναι πλήρως ταυτισμένα με τη δεκαετία του '60, ο ήχος και η παραγωγή όμως ακούγονται εντελώς σημερινά και καθόλου retro. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάμειξη την οποία θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν και άλλα σχήματα του ίδιου χώρου αν θέλουν να ξεχωρίσουν. Γιατί αυτοί εδώ, παρ'όλο που είχαν τη δυνατότητα, τα κατάφεραν (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να μείνουν κάτω από το μέσο όρο.
Να εξηγηθώ: ο δίσκος περιέχει 5 κομμάτια. Τα 3 από αυτά είναι καλοδουλεμένα και θα μπορούσαν να σταθούν σε κορυφαίες κυκλοφορίες του χώρου. Δεν ξεπερνούν τα 6 λεπτά έκαστο και η συνθετική ικανότητα αγγίζει αρκετά υψηλά επίπεδα και ενδιαφέρουσες στιγμές που μένουν και χαράσσονται στο μυαλό. Θα με ρωτήσετε λοιπόν που βρίσκεται το πρόβλημα. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στις δύο εναπομείναντες συνθέσεις οι οποίες θα μπορούσαν να είναι μεγαλειώδεις αλλά τελικά καταστρέφουν ολόκληρο το δίσκο. Αυτό όχι λόγω της διάρκειάς τους, που κυμαίνεται στα 11 λεπτά η μια και στα 16 η άλλη, αλλά στο γεγονός ότι αδυνατούν πλήρως να στηρίξουν την ύπαρξή τους. Κι αυτό γιατί το μόνο που κάνουν είναι να αναλώνονται σε επαναλαμβανόμενα ηχητικά μοτίβα, τα οποία θα ήταν άκρως ενδιαφέροντα σε έναν drone δίσκο, σε αυτό το είδος καταντάνε άκρως μονότονα και αποτυγχάνουν παταγωδώς να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή. Και είναι κρίμα, γιατί η βασική ιδέα είναι πολύ ωραία, όταν όμως αυτή η ιδέα επαναλαμβάνεται επί 11 ή 16 λεπτά, κάτι δεν πάει καλά. Και προφανώς ο ακροατής δεν ευθύνεται για αυτήν την επιλογή. Οι πειραματισμοί πάντα είναι ευπρόσδεκτοι, πρέπει όμως να εφαρμόζεται και ένα μέτρο σε αυτούς, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα εδώ πέρα.
Τα τρία πεντάλεπτα (και κάτι) κομμάτια έχουν μια πολύ ωραία δυναμική και δείχνουν ένα όμορφο και ενδιαφέρον πρόσωπο του σχήματος. Το σχήμα όμως αποδεικνύεται διπρόσωπο, καθώς τα δύο κομμάτια που είναι μεγάλα σε διάρκεια δεν μπορούν να στηριχτούν καθόλου και αυτοαναιρούνται από την άσκοπη επαναληψιμότητα. Κι όταν αυτά τα δύο κομμάτια αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του δίσκου, τότε όχι απλά υπάρχει πρόβλημα, αλλά πλέον πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι προτεραιότητες του σχήματος. Η μακροσκελής και άσκοπη επανάληψη κατέστρεψε ένα δίσκο με πολύ ωραίες μελωδίες και ενδιαφέρουσες δυνατότητες.
Βαθμολογία: 52/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
