“Σοφοκλέους Αντιγόνη από την Ελβετία”
Υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις μυστηρίου σε αυτή τη μουσική. Συγκροτήματα που δεν αποκαλύπτουν τα ονόματά τους, συγκροτήματα που δεν παίζουν ποτέ live, ακόμα και συγκροτήματα που δεν ξέρει κανείς ούτε καν τον τόπο κατοικίας των μελών. Οι Ελβετοί Rorcal έχουν δημιουργήσει μυστήριο σχετικά με τη θεματολογία τους. Σε αυτό το τέταρτο άλμπουμ για παράδειγμα, έχουν δημιουργήσει ένα concept άλμπουμ βασισμένο στην πασίγνωστη τραγωδία του Σοφοκλέους, την 'Αντιγόνη'. Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι ότι κανένα από τα μέλη δεν έχει Ελληνική καταγωγή, ούτε καν ρίζες, και παρ'όλα αυτά, χρησιμοποιούν Ελληνικούς τίτλους ονομάτων της τραγωδίας και το αρχαίο πολυτονικό σύστημα.
Και αφού οι τύποι φαίνονται διαβασμένοι και έχουν προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια στο έργο, κατάφεραν να προσαρμόσουν και τη μουσική τους στη στιχουργική ροή του έργου. Από τη στιγμή βέβαια που μιλάμε για ένα έντονο μίγμα blackened sludge, κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο δύσκολο. Πιθανόν να μην υπάρχει πιο κατάλληλο μουσικό κράμα που να περιγράφει καλύτερα ένα τόσο έντονο και τραγικό έργο. Για παράδειγμα, το εναρκτήριο κομμάτι "Πολυνείκης" ξεκινά με ένα θρηνητικό και δυσοίωνο τόνο καθώς ξεκινάει ταυτόχρονα με το έργο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος της μάχης των δύο αδερφών, προετοιμάζοντας σιγά σιγά τη μετάβαση στην απόγνωση και στην κόντρα του Κρέοντα με την Αντιγόνη, η οποία μεταφράζεται σε black ξεσπάσματα.
Στο δεύτερο κομμάτι "Αντιγόνη", η οποία φυσικά είναι η πρωταγωνίστρια του έργου μαζί με το θείο της Κρέοντα, σχεδιάζει την ταφή του αδερφού της, κάτι που μουσικά συνοδεύεται από αργόσυρτη, ambient μουσική απόγνωσης, η οποία ακολουθείται από έντονο black metal ξέσπασμα που παρομοιάζει την έκρηξη θυμού του Κρέοντα μόλις μαθαίνει τα σχέδια της Αντιγόνης. Όσο προχωράει το κομμάτι, τόσο περισσότερο βαραίνει το ύφος, καθώς όσο προχωράει η πλοκή εμπλουτίζεται με περισσότερη απόγνωση που προέρχεται από ορισμένα σημεία με πιο χαμηλές ταχύτητες και hardcore σφήνες.
Στο τρίτο κομμάτι, όπου κορυφώνεται ο πόνος μετά την αυτοκτονία της Αντιγόνης, οι απόκοσμες ατμοσφαιρικές εισαγωγές ακολουθούνται από μια χαοτική δομή, η οποία προσπαθεί να αποδώσει τον πόνο, τη θλίψη και το βασανιστήριο των πρωταγωνιστών. Οι black metal κραυγές θα μπορούσαν άνετα να προέρχονται από ζωντανή παράσταση μιας αρχαίας τραγωδίας, ενώ τα στιγμιαία αργά doom περάσματα προσθέτουν ακόμα περισσότερη αγωνία και απόγνωση. Τέλος, το κλείσιμο της τραγωδίας έχει το μουσικό μέρος που ταιριάζει απόλυτα. Αργόσυρτο, βασανιστικό blackened doom, βαρύ και βίαιο, αποδίδει άριστα τον επίλογο στην τραγωδία.
Πραγματικά, δε μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστό μουσικό ντύσιμο σε ένα τόσο έντονο και συναισθηματικό έργο. Μπορεί τυπικά το συγκρότημα να μην έχει σχέση με την Ελλάδα, έχουν πιάσει όμως άριστα το συναίσθημα του έργου, το έχουν μελετήσει εις βάθος με αποτέλεσμα να έχουμε ένα δίσκο που έχουμε και ένα πλεονέκτημα παραπάνω να γνωρίζουμε πολλά για το τραγικό του concept και μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το πόσο τέλεια ταιριάζει το τραγικό ύφος της μουσικής που έχει προσαρμοστεί άψογα με το έργο του Σοφοκλέους.
Βαθμολογία: 76/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
