Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Πυλώνες του grindcore εδώ και 30 αισίως χρόνια οι Φινλανδοί Rotten Sound. Σε εορταστική χρονιά καθώς σχηματίστηκαν το 1993, το κουαρτέτο από τη Vaasa απ’ ότι φαίνεται –και ακούγεται προφανώς- είχε σκοπό να μεταφέρει το «εορταστικό» κλίμα αυτής της σημαντικής επετείου και στα ηχεία των οπαδών τους, καθώς η 22η (!!!!) κυκλοφορία τους είναι γεγονός. Έτσι μετά από 10 ΕΡ (!!!!!!!!!!) και 4 splits, το 8ο άλμπουμ των Rotten Sound με τον τρομερά ταιριαστό τίτλο “Apocalypse” έρχεται να πιάσει τον ανυποψίαστο ακροατή από το λαιμό και να τον καθίσει βίαια σε θρανίο εκμάθησης τίμιου και σωστού grindcore. Τώρα βέβαια αυτό είναι μια κουβέντα, γιατί ξέρω πολύ κόσμο που έχει αφήσει τους Rotten Sound από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, κολλημένοι σθεναρά στις ‘90s/’00s μέρες του συγκροτήματος. Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά ότι ακόμα και οι πολύ αυστηροί κριτές ίσως να βάλουν νερό στο κρασί τους, γιατί το “Apocalypse” είναι ότι πιο ενεργητικό –και γιατί όχι, ότι καλύτερο- έχουν κάνει εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια, από την εποχή του “Cycles” το 2008 (για να μην υπερβάλλω και πάω ακόμα πιο πίσω και βάλω μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το “Exit” του 2005). Ωραία όλα αυτά αλλά γιατί τα λέω με τόση βεβαιότητα;
Πέραν του ότι δεν υπάρχει κυκλοφορία Rotten Sound που δεν μου αρέσει αρκετά (ως τρομερά πολύ), εδώ νομίζω ότι το πολύ μεγάλο διάστημα χωρίς κυκλοφορίες που δεν μας το συνήθιζαν, τους έκανε καλό. Για την ακρίβεια, το προηγούμενο τους άλμπουμ “Abuse To Suffer” βγήκε το 2016, ενώ η τελευταία γενικά κυκλοφορία τους, το ΕΡ “Suffer To Abuse” (ωραίοι ε;) βγήκε το 2018. Όταν το πολύ ανά δυο χρόνια υπήρχε μια κυκλοφορία Rotten Sound (όπου και μας οδήγησε όπως καταλαβαίνετε στο εξωπραγματικό των 22 κυκλοφοριών σε 30 χρόνια χωρίς να έχει καμία σημασία αν το υλικό είναι μικρό λόγω διάρκειας κομματιών), τότε το κενό πέντε και επτά αντίστοιχα ετών από τελευταίο ΕΡ και δίσκο είναι πραγματικά μεγάλο. Δεν γνωρίζω αν η όλη πανδημία κράτησε και τους Rotten Sound πίσω όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των συγκροτημάτων εκεί έξω, αλλά γνωρίζω πως ότι κι αν συνέβη, λειτούργησε σχεδόν ευεργετικά υπέρ τους. Το “Apocalypse” ωστόσο εμπεριέχει μια βασική πρωτιά που να πω την αλήθεια, δεν περίμενα ποτέ να δω σε δίσκο τους. Ποια είναι αυτή; Η διάρκεια…ΕΡ που έχει, καθώς άκουσον άκουσον, είναι ο μικρότερος σε διάρκεια δίσκος της καριέρας τους με 18 κομμάτια και μόλις 20 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα χρόνου παιξίματος! Γκανιάν!
Να σας το κάνω και καλύτερο; Ναι, γίνεται για να προλάβω τυχόν ερώτηση επ’αυτού. Στα δεκαοκτώ κομμάτια, τα επτά είναι κάτω του ενός λεπτού και μάλιστα δυο εξ’αυτών είναι τα εναρκτήρια “Pacify” και “Equality” με 42 και 46 δευτερόλεπτα αντίστοιχα. Έτσι λοιπόν με το που αρχίζει ο δίσκος, τρως τις μπάτσες σου –γεμάτες γεμάτες, πλήρης παλάμη να κοκκινίσει το μάγουλο- και κατανοείς ότι τα παλικάρια μας εδώ δε σηκώνουν πολλά. Το αχώριστο δίδυμο 30ετίας του τραγουδιστή/βοθρατζή Keijo Niinimaa –από τις συμπαθέστερες φιγούρες του εν γένει κάφρικου ήχου- και του κιθαρίστα Mika Aalto οδηγεί το συγκρότημα, χωρίς να πηγαίνουν πίσω και οι δυο νεότεροι, ο υπερ—ντράμερ Sami Latva που οι πιο έμπειροι μπορεί να γνωρίζετε από τους αδικοχαμένους πολύ καλούς Deathbound και το προ 20ετίας πέρασμα του από τους …And Oceans και ο νέος μπασίστας-ψάρακας Matti Raappana στην πρώτη του κυκλοφορία με τη μπάντα. Ο Niinimaa φτύνει το λαρύγγι του με αυτή την καθαρή άρθρωση και τσιτωμένη χροιά του, δεν είναι τυχαίο ότι τον διάλεξαν οι Nasum ως τραγουδιστή στη θέση του αδικοχαμένου Mieszko Talarczyk στις αποχαιρετιστήριες συναυλίες τους, τα riffs πολλαπλά, σύντομα και περιεκτικά, δίνουν τον απαραίτητο όγκο σε συνοδεία με το μπάσο που ακολουθεί κατά πόδας απόλυτα πιστά.
Ωστόσο ως είθισται, σε grindcore δίσκο την παράσταση την κλέβει πάντα ο ντράμερ, έτσι ο Latva για άλλη μια φορά όπως από το 2006 που μπήκε στο συγκρότημα, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει και –σωστά μαντέψατε- όλα τα διαλύει. Υπερηχητικό παίξιμο βασισμένο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους παντοτινούς ήρωες των Rotten Sound, δηλαδή των Napalm Death, ο Latva ξεκάθαρα έχει μελετήσει ΠΟΛΥ Mick Harris και όχι απλά δε ντρέπεται να το δείξει, αλλά είμαι σίγουρος ότι το έχει και καμάρι. Το “Apocalypse” κυλάει φρενήρες, δείχνοντας τη μπάντα σε πολύ μεγάλα κέφια και παρότι δεν τους λες μικρά παιδιά –o Niinimaa έγινε 52 και ο Aalto πήγε 49- η καρδιά τους το λέει με το παραπάνω. Δε μπορώ να μην αναφέρω ως λίγο ανώτερα μεταξύ ίσων τα “Renewables”, “True And False” («σφηνάκι» 20 δευτερολέπτων αν έχεις το Θεό σου), όπως και την τελική τριάδα με τα “Empowered” (το… μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου με διάρκεια 1:57), “Breach” και “Inflation” να δίνουν μια φοβερή τελική γεύση πριν ξαναπατήσεις ασυναίσθητα το play. Επειδή σας αρέσουν οι υπολογισμοί, σε μια ώρα έχετε ακούσει το δίσκο 3 φορές, πιστέψτε με θα περάσει όχι απλά πριν το καταλάβετε αλλά δε θα έχετε θυμηθεί και πότε πατήσατε το play κιόλας.
Ακόμα και κομμάτια σαν το “Denialist” που πάνε να ξεκινήσουν πιο αργά, αφήνονται στη δίνη της λαίλαπας ταχύτητας των Rotten Sound και αν πριν 15-20 χρόνια μου έλεγε κάποιος ότι «Οι Rotten Sound το 2023 θα βγάλουν δίσκο μετά από 7 χρόνια και θα διαρκεί 20’ και θα κόβει κώλους»… 1)δε θα τον πίστευα, 2)θα τον χαρακτήριζα τρελό, 3)θα έψαχνα να βρω τον 2023 εαυτό μου να τον ρωτήσω αν όντως είναι αλήθεια. Κι όμως είναι αλήθεια, τόσο αδιαμφισβήτητη, που όχι απλά έχω και την ευκαιρία να χαρακτηρίσω τη μπάντα όαση ειλικρίνειας στο ψέμα της γιαλατζί καφρίλας εκεί έξω, αλλά και να εξάρω ότι κι αν είναι αυτό που τους έδωσε τέτοια ώθηση να βγάλουν τόση τσίτα και να δώσουν χαρά και στους οπαδούς τους αλλά και να κρατήσουν το όνομα τους στο προσκήνιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μεγάλος δίσκος για τους Rotten Sound, ένα συγκρότημα με πολύ μεγάλη ιστορία που όσο κι αν κάποιοι αγνοούν, δε μπορεί να αμφισβητηθεί η προσφορά του στο μεταλλικό ήχο και δη το ακραίο παρακλάδι του. Δηλώνω τρομερά εντυπωσιασμένος και έκπληκτος και προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω ακούσει το δίσκο, οι οποίες είναι ελάχιστες σε όσες θα ακολουθήσουν μελλοντικά. Perkele ρε τσογλάνια!
Bαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
