Ημερομηνία δημοσίευσης: 4 Ιουνίου 2019
Μεγάλη και πολυαναμενόμενη επιστροφή ενός εκ των σημαντικότερων και ιστορικότερων συγκροτημάτων κι εκπροσώπων του παραδοσιακού doom metal. Οι παίκτες από το Los Angeles είναι και πάλι εδώ, μετά από αποχωρήσεις κι επανενώσεις, έτοιμοι να δείξουν τα δόντια τους ξανά. Η σύνθεση που έγραψε χρυσές σελίδες, κυρίως αυτή των Dave Chandler στην κιθάρα και Scott Reagers στα φωνητικά (η μεγάλη επιστροφή), μαζί με τους Henry Vasquez στα ντραμς και τον νιούφη μπασίστα στη μπάντα, Pat Bruders, ηχογράφησε 9 κομμάτια αργού, θανατερού doom, κάτω υπό τον γενικό τίτλο “Saint Vitus”. Πρώτος δίσκος χωρίς τον Scott "Wino" Weinrich, αλλά με τον Tony Reed στη θέση του παραγωγού ξανά, οι Saint Vitus παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά, μετά το πολύ καλό “Lillie: F-65”.
Το νέο δημιούργημα της μπάντας λοιπόν, έχει ογκώδη riff, έναν vintage, παλιακό ήχο, βαριά μαυρίλα και μια δόση νοσταλγείας θα λέγαμε. Υπάρχουν συνθέσεις που δικαιολογούν το όνομα των συνθετών τους, αλλά και διάφορα στοιχεία που προβληματίζουν. Έλλειψη μιας κάποιας πρωτοτυπίας, όσο αυτό είναι δυνατό βέβαια, καθώς το ύφος των Saint Vitus είναι πολύ συγκεκριμένο, έλλειψη ωραίων, doom-άδικων κιθαριστικών σόλο, έλλειψη έμπνευσης στο εξώφυλλο (ανάθεμα κι αν είναι κανονικό εξώφυλλο και τελευταίο και επουσιώδες: έλλειψη ενός τίτλου δίσκου που θα υποδηλώνει κάτι. Πρόκειται εξάλλου για τον δεύτερο ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος, μετά το “Saint Vitus” του 1984. Όλα αυτά υποδηλώνουν στοιχεία μιας δουλειάς που έγινε στο πόδι, η αλήθεια όμως είναι κάπως διαφορετική.
Κι αυτό γιατί υπάρχει νόημα σε συνθέσεις σαν το “Remains”, το εναρκτήριο του άλμπουμ ή το “Bloodshed”, κομμάτια που κουβαλάνε μια retro-λαγνεία στα φωνητικά του Reagers και στις κιθαριστικές γραμμές του Chandler. Να σημειωθεί ότι αυτός είναι ο πρώτος δίσκος των Αμερικάνων χωρίς τον μπασίστα Mark Adams, αυθεντικό συνθέτη επί σειρά ετών, ο οποίος σταμάτησε να περιοδεύει με τους Saint Vitus το 2016 λόγω διαφόρων ιατρικών προβλημάτων. Παρόλ΄ αυτά, η αποπνικτική ατμόσφαιρα των πρώτων χρόνων της μακρινής δεκαετίας του ’80 είναι σχετικά παρούσα σε ικανοποιητικό βαθμό και συνεχίζει την παράδοση, την ψυχεδέλεια και το αργό, βασανιστικό doom (με λίγα stoner περάσματα) που οι Saint Vitus προσέφεραν και εξακολουθούν να προσφέρουν.
Μπράβο ξανά λοιπόν στους γερόλυκους από το Los Angeles που συνεχίζουν να δισκογραφούν, παίζοντας στο ίδιο μοτίβο και κάνοντας του κεφαλιού τους. Αν μη τι άλλο, το λέει η περδικούλα τους. Ο δίσκος αυτός καθεαυτός δεν θα εντυπωσιάσει βέβαια, αλλά θα αρέσει στους φανατικούς. Θα αρέσει για το μονολιθικό του ήχο, τα lead κιθαριστικά περάσματα και τις αργόσυρτες νότες του. Έχει σημεία που πάσχει, αλλά κάτι μου λέει ότι έτσι θα είναι όλες οι δισκογραφικές προσπάθειες (αν υπάρξουν) της μπάντας στο μέλλον. Ακούστε το και δεν θα χάσετε. Αν όμως δεν το ακούσετε, σας λέω με σιγουριά ότι και πάλι δεν θα χάσετε κάτι το τόσο σπουδαίο.
Βαθμολογία: 69/100
Για το Rockoverdose.gr
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
