Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Κάθεσαι και σκέφτεσαι «24ο άλμπουμ» στην περίπτωση των Saxon και πιάνεις τον εαυτό σου από τη μια να θέλει να πει τόσο πολλά, κι από την άλλη να μένει σιωπηλός σε μια καριέρα 46 ετών και πάμπολλων συγκινήσεων. Και μεταξύ μας, όχι άδικα. Να σας πω τώρα εγώ τι για τους Saxon ή τι να πείτε κι εσείς με τη σειρά σας; Μιλάμε για ΑΞΙΑ η οποία μέσα στο χρόνο όχι απλά δεν έχει φθίνει, αλλά μεγαλώνει, γίνεται πιο αγέρωχη και καταλήγει να είναι πάντα πρότυπο αφοσίωσης στον μεταλλικό ήχο αλλά και δείχνοντας το φως και το δρόμο που μπορεί να έχουν χάσει οι νεότεροι με τον δικό τους μοναδικό και αβίαστο τρόπο. Θεωρώ όλοι συμφωνούμε ότι μέτριος δίσκος των Saxon δεν υπάρχει, εκτός αν είστε τίποτα ψυχαναγκαστικοί που θέλετε να πείσετε διάφορους για δικούς σας λόγους ότι κάπου εκεί στα μέσα των “80s που γλύκαναν τον ήχο τους, δεν ήταν το ίδιο καλοί, σας βλέπουμε, σας παρατηρούμε, θα μάθουμε που μένετε, συνέλθετε! Κι επειδή δεν υπάρχει μέτριος δίσκος των Saxon (χαίρομαι που το ξεκαθαρίσαμε άμεσα χωρίς αιματοχυσίες), το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το αντικείμενο συζήτησης μας αυτή τη φορά, δηλαδή το “Hell, Fire And Damnation”, με μεγάλη εξωφυλλάρα!
Μας έχουν συνηθίσει οι Saxon σε όμορφο περιτύλιγμα δίσκων, το οποίο έρχεται να δέσει και με το εσωτερικό περιεχόμενο. Έτσι έχοντας ήδη ως γνωστό και ελπιδοφόρο δείγμα το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο έρχεται μετά την εισαγωγή “The Prophecy”, οι Saxon αλλάζουν εδώ μέσα ελάχιστα από τις γνωστές τους πατέντες, δεν προσπαθούν να τραβήξουν τα πάντα από τα μαλλιά, και με εμπειρία σχεδόν μισού αιώνα, εφορμούν στα ηχεία δείχνοντας ότι ο παλιός είναι πάντα αλλιώς, όπως και να’χει. Αυτό που πάντα λάτρευα στους Saxon είναι ότι πρώτον ποτέ δε φείδονται ριφφάρες και ότι έχουν τον ρυθμό μέσα τους αλληλένδετο. Ο Biff Byford αειθαλής και τοτέμ λατρείας, ρίχνει τα φώτα πάνω του με ερμηνείες που μετά και την εγχείριση προ ετών, τον βγάζουν πάλι στον αφρό, θα μπορούσε να το πάει άκρως πιο συντηρητικά, αλλά τα δίνει όλα και με το μοναδικό γρέζι της φωνής του προκαλεί χαμόγελα. Επίσης οι Saxon έχουν εδώ και πολλά χρόνια την τύχη να έχουν ένα από τα κορυφαία rhythm section στον πλανήτη, ο Nibbs Carter που τόσο τους είχε ανανεώσει το 1990, υπογράφει πλέον το 15ο του άλμπουμ με τη μπάντα (Σοκαριστικό πως περνάει ο χρόνος), ενώ στα τύμπανα ο Nigel Glockler έχει πιεί ελιξήριο νιότης.
Ο άνθρωπος πάει 71 σε λίγες μέρες και όχι απλά ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΥΝΑΤΑ, αλλά πολλές φορές εκτοξεύει με απρόβλεπτους ρυθμούς τα κομμάτια. Τρομερός και χάρμα οφθαλμών σε κάθε τους συναυλία (εδώ να πούμε το άλλο αξίωμα, ότι οι Saxon παραμένουν η κορυφαία live μπάντα του μεγάλου νησιού, πάνω ακόμα κι από κοτζάμ Judas Priest). Η μεγάλη είδηση όμως είναι ότι δίπλα στον «παλιό» πλέον Doug Scarratt, έχουμε το πρώτο άλμπουμ για τον θρυλικό Brian Tatler, ο οποίος κι αυτός με εμπειρία δεκαετιών στους Diamond Head, φοράει τη μεγαλύτερη φανέλα της άξιας μεταγραφής του και προσαρμόζεται λες και ήταν κι αυτός δεκαετίες στο συγκρότημα, η διπλή κιθαριστική ηχητική προσέγγιση τους είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή, τι παίζουμε; Heavy metal. Ε έτσι θα το κρατήσουμε. Πραγματικά βαρύ και πραγματικά μεταλλικό χωρίς πολλά πολλά. Το “Hell, Fire And Damnation” έχει κομμάτια για όλα τα γούστα, κακά τα ψέματα είναι πολύ κολλητικό σαν άλμπουμ και συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το “Carpe Diem” πριν 2 χρόνια (Φεβρουάριο βγήκε για την ακρίβεια, μας το συνηθίζουν να χτυπάνε στις αρχές της χρονιάς). Από εκεί και πέρα, είναι καθαρά θέμα γούστου του καθενός και που τοποθετεί τα κομμάτια και το δίσκο συνολικά σε σχέση με την μεγάλη καριέρα τους.
Σε συνδυασμό με την θεματολογία των στίχων που δε φοβάται να πραγματεύεται νέες ιστορίες και να μη μένει στάσιμη, θεωρώ ότι τα “Madame Guillotine”, “Kubla Khan And The Merchant Of Venice”, “Pirates Of The Airwaves” και ειδικά το φοβερό “There’s Something In Roswell” το οποίο πρόσφατα γύρισαν ως δεύτερο βίντεο, θα κάνουν τους οπαδούς του τίμιου μετάλλου συνολικά να χαμογελάσουν πλατειά. Εκεί όμως που γίνεται η πραγματικά μεγάλη διαφορά (όπως γενικά στην καριέρα τους), είναι όταν αποφασίζουν λίγο να πατήσουν γκάζι. Έτσι άμεσα σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ξεχωρίζουν αρχικά το “Fire And Steel” (όπου πετάει ο Biff τον στίχο “Red, hot and heavy” δημιουργώντας πανέμορφους συνειρμούς) και στη συνέχεια η τελική τριάδα του δίσκου που τον ανεβάζει τρομερά και σε μοτίβο αλλά και σε αξία. Καταπληκτικό το “1066” και άκρως ρυθμικό, ήδη το φαντάζομαι ζωντανά ανάμεσα σε άλλα παλιά έπη τους και έρχομαι ήδη σε ονείρωξη. Τα ίδια και με το ψαρωτικό “Witches Of Salem”, το οποίο προετοιμάζει ιδανικά το έδαφος για να έρθει το εκρηκτικό “Super Charger” να κλείσει το δίσκο σε υψηλό τέμπο και να καταδείξει για άλλη μια φορά τη ρήση «Ότι και να κάνετε κάποιοι, θα μείνετε μαθητές, εμείς είμαστε οι δάσκαλοι εδώ πέρα».
Για πολλούς λόγους, το “Hell, Fire And Damnation” μου βγάζει μια φρεσκάδα εφάμιλλη της τριάδας στα τέλη των “90s, δηλαδή των “Dogs Of War”/”Unleash The Beast”/”Metalhead”, όπου τους βλέπαμε να μην φοβούνται τη βαρύτητα και λίγο πιο σκοτεινό ήχο, έχει πολλά στοιχεία από αυτά και το νέο άλμπουμ, πάντα με τη γνωστή τους ανεμελιά και την προβλεπόμενη αύρα ποιότητας και υπεροχής που μας έχουν συνηθίσει. Αυτό που μετράει αρχικά είναι ότι οι Saxon παραμένουν ανάμεσα μας, ότι το κάνουν με δεδομένη ποιότητα και αντικειμενική τσίπα, δεν είναι προϊόν της φαντασίας οποιουδήποτε αλλά αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Έπειτα, με τόσα άλμπουμ και περίπου 300 κομμάτια καριέρας στην πλάτη τους, είναι καθαρά θέμα το που θα κατατάξετε το δίσκο κατά τις ακροάσεις του. Πολλά τα κοινά του με τον προκάτοχο “Carpe Diem”, δε μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε το ίδιο σοκ όπως όταν είχε βγει το “Thunderbolt” ας πούμε (μαζί με το “Firepower” ανανέωσαν τότε την πίστη πολλών στο heavy metal), αλλά όσο το άκουγα, τόσο το γούσταρα και ειλικρινά όποιο κομμάτι κι αν παίξουν ζωντανά, θα το χαρώ δεόντως. Εύχομαι ειλικρινά να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε για όσο αντέχουν, η αγάπη μας είναι δεδομένη κι ο σεβασμός μας νομοτελειακός.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
