Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Φεβρουαρίου 2018
Αν είχαμε το δισκογραφικό ποταμό των Saxon σε ένα γράφημα, οι ειδικοί θα έσκιζαν τα πτυχία τους. Μιλάμε για μια μπάντα με ασύλληπτη συνέπεια, έναν ανελέητο χρόνο, που αδυνατεί να επηρεάσει, ελάχιστα σκαμπανεβάσματα και πρωτοεμφανιζόμενων ηρώων. Το 22ο album τους, τιτλοφορείται “Thunderbolt” και έχει παραδοσιακά πολύ ηλεκτρισμό και ανεξάντλητες γεννήτριες.
Κιθάρες; Φωνητικά; Heavy drumming? Refrain? Vibe? Βάλε μία απ’ όλα, μάστορα. Είναι ένα Heavy Metal δημιούργημα με όλα τα απαραίτητα στο καλούπι του. Είναι η ομορφιά και η εκτόνωση του studio, είναι η όρεξη για νέες συνθετικές περιπέτειες στον ήδη χαρτογραφημένο κόσμο από όπου εμπνέονται οι Saxon, είναι απόδειξη για το ανούσιο της ηλικίας και των πλαστικών αριθμών στις ταυτότητες και τα διαβατήρια.
Το “Thunderbolt” έχει τμήματα από το μεγαλύτερο υφολογικό φάσμα του Heavy Metal, όπως το μάθαμε από τα 80’s. Έχει τις στιγμές που η κιθάρα θα γίνει αντικείμενο λατρείας, έχει τσαγανό στις ερμηνείες, αλλά πέραν των αυτονόητων Σαξονικών αρετών, η ποικιλότητα στην υφολογία είναι υποδειγματική. Το κλασικό και απαράλλαχτο ομότιτλο μετά από ένα επιβλητικό intro (“Olympus Rising”), το επικό “Sons of Odin”, το σκοτεινά μυστηριακό «βαλς», “Nosferatu” που επιτέλους επαναφέρει τα μεγαλόπρεπα βαμπίρ στο προσκήνιο, το dirty rock n’ roll anthem “And They Played Rock n’ Roll”, με την εισβολή της φωνής του μεγάλου Lemmy να χρωματίζει αλήτικα και αυθεντικά μια ξέφρενη σύνθεση, το groove- άτο “Predator”, το late 70’s Roadies Song και το αριστούργημα του δίσκου, “The Secret of Flight”. Πιάστε την υφή του δίσκου και θα βρείτε τα αποτυπώματα μιας ολόκληρης ζωής.
Οι ταχύτητες είναι πάντα εναρμονισμένες με τις ορέξεις των φωνητικών γραμμών, ο ήχος έχει χρησιμοποιήσει την τεχνολογία μόνο προς όφελός του και σε καμία περίπτωση ως φτυάρι στη λαύρα των οργάνων και όταν κάθε τραγούδι έχει τέτοια lead μέρη έχεις ήδη εγκριθεί από την κληρονομιά σου και συνεχίζεις να τρελαίνεις την παρούσα συγκυρία. Καλύτερη διαφήμιση για τη heavy διεύρυνση του ποιμνίου της εξάχορδης θεάς δε βρίσκεις εύκολα. Είναι τόσο ζωτικό για τον ακροατή να νιώθει το Biff σε τέτοια φόρμα, που πάω στοίχημα ότι τον φαντάζεστε με πέτσινο στο studio! Οι νότες είναι κατακτημένες υπό το λάβαρο του αετού, η έφεση στη σύνθεση είναι συγκινητική, ο ορίζοντας φαίνεται ακόμα μακρύς. Αυτή η ζωτικότητα του ακροατή είναι μόνο ένα μικρό τηλεσκόπιο για να δει κανείς πόσο σημαντικό ελιξίριο είναι η συνεχής δημιουργία για τους ίδιους τους Saxon . Ο δρόμος, τα τραγούδια, οι ρίζες που δε ζαρώνουν, αλλά αντίθετα δυναμώνουν, η κόπωση ως φόρος πληρότητας, όλα είναι εδώ και τα βλέπεις πεντακάθαρα με το τηλεσκόπιο του “Thunderbolt”.
Παραδοσιακά η αύρα είναι 100% live. Είναι ένα ακόμα πόνημα για να ταξιδέψει στις αποσκευές των μεγάλων και να παιχτεί στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι από κάθε τραγούδι, με αποκορύφωμα το αριστουργηματικό(ξανά!) “The Secret of Flight” η live χροιά ήταν αποτυπωμένη σε κάθε μέρος και ξέσπασμα και προκαλούταν αυτή η προσμονή, η επερχόμενη live επέλαση με νέα μέσα κατάκτησης των παγκόσμιων σκηνών. Αυτό είναι, άλλωστε, το Heavy Metal. Μια μουσική, που εκτός των άλλων, παίζεται ζωντανά και εκεί αναδεικνύεται. Όταν το καταλαβαίνει κανείς από το studio, μιλάμε για την αγνή συνταγή, που πέτυχε και θα κάνει άπαντες να γλύφουν τα δάχτυλά τους.
Άκου το riff στη γέφυρα του “A Wizard’s Tale”. Είναι ένα refrain από μόνο του, ένας εθισμός. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με περισσότερα «Άκου» και «Είναι», αλλά αυτά καλό είναι να ανακαλύπτονται από το κάθε αυτί ξεχωριστά. Η επιτυχία του “Thunderbolt” έγκειται στη φρεσκάδα και το πάθος της πεπατημένης, έγκειται στη φρενίτιδα που μέλει να προκαλέσει ζωντανά, έγκειται στον ύμνο της νέας χρονιάς, από τον πιο καλλίφωνο αετό της μουσικής μας (ναι ρε, πάλι για το “The Secret of Flight” λέω!). Η μαγεία του “Thunderbolt” έγκειται στο ότι ένα πιτσιρίκι που βρίσκεται στο κατώφλι του σκληρού ήχου θα λάβει την πιο άμεση και παθιασμένη ώθηση μιας εισόδου άνευ επιστροφής. Το ότι δε θα πιστέψει ότι τα θηρία που ακούει είναι λίγο μικρότερα από τον παππού του, ε, αυτός είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Λίγες είναι πλέον οι μπάντες που μπορείς πάντα να περιμένεις εξαιρετικούς δίσκους. Οι Saxon είναι μια περίπτωση που η λέξη “εγγύηση” έχει κλειδώσει πάνω τους εδώ και πάρα πολλά χρόνια (προσωπικά, από τις αρχές των 90s' δεν έχουν ούτε έναν “άσχημο” ή αδιάφορο δίσκο).
Σταθεροί στο “ραντεβού” τους, που τους θέλει κάθε δύο, άντε βαριά τρία χρόνια να επανέρχονται με καινούργια δουλειά, μας δίνουν έντεκα ατόφιες heavy metal συνθέσεις οι οποίες τιμούν και με το παραπάνω τον τίτλο του δίσκου. Απλά και ξεκάθαρα, “Thunderbolt”. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν μετά από 22 studio albums και παραμένουν τόσο ουσιαστικά και ποιοτικά παραγωγικοί, καρφώνοντας σε κάθε δίσκο τόσα διαολεμένα riff και τόσο αξιομνημόνευτες μελωδίες. Ενώ πολλοί άλλοι θρύλοι και ιερά τέρατα τις γενιάς τους (ονόματα δεν λέμε, ανθρώπους δεν θα θίξουμε) παρουσιάζουν την αναμενόμενη φθορά, τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά, ετούτοι θαρρείς και ξεκίνησαν τώρα. Υπερβάλω; Ίσως, αλλά πείτε μου ακόμα μία μπάντα η οποία μετράει τα χρόνια τους και που έχει δώσει οκτώ αριστουργήματα στην σειρά από το 2001 και μετά (τυχαία η ημερομηνία). Θαρρώ πως θα δυσκολευτείτε αρκετά.
Θα κάνω την υπέρβαση αυτήν την φορά, καθώς δεν σου δίνεται η ευκαιρία να μιλάς για τους Saxon κάθε μέρα, αναλύοντας για πρώτη φορά το κάθε κομμάτι του δίσκου από λίγο. Εναρκτήριο κομμάτι το instrumental “Olympus Rising”. Κλασική περίπτωση δίσκου δεύτερης περιόδου, λυτό με ευδιάκριτη “επική” ατμόσφαιρα ανοίγει τον δρόμο για το ομότιτλο “Thunderbolt”. Ατόφιο Saxon-ικο heavy metal, κλασική λατρεμένη “μανιέρα”, κομμένο και ραμμένο για live. Και από εδώ και μετά ξεχύνεται το χάος. Τέτοια κομμάτια, με τόσο καταραμένα καλές γραμμές και γέφυρες θα ήθελαν πολλοί να μπορούσαν να γράψουν. Ο λόγος για το “The Secret of Flight”. Τι couple, τι bridge, τι τεράστια refrains, τι έπος. Συνέχεια με το μεγαλειώδες “Nosferatu (The Vampires Waltz)”. Και πάρε τις ορχήστρες,πάρε και τα mid tempo riff, πάρε τα επικά refrain, πάρε, πάρε, πάρε. Σε κάθε κυκλοφορία τους φροντίζουν να τιμούν τις “ρίζες” τους και μαζί με αυτές στο “They Played Rock And Roll” αποτείνουν φόρο τιμής στον τεράστιο Lemmy και στους Motorhead. Old time classic N.W.O.B.H.M που λένε και στο χωριό μου, speed-ατο, με φουλ double bass οργίασμα από τον Nigel Glocker. Και κάπου εδώ έχουμε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Saxon με λίγες brutal διαθέσεις. Ο Johan Hegg των Amon Amarth (ναι, ναι καλά διαβάζεις) μαζί με την απίστευτη riff-αρα του Paul Quinn μας κατεδάφισαν φωνάζοντας “Predator” (ρε πολύ κοπάνημα σου λέω).
Με διάχυτη mid tempo και bass based αισθητική μας υποδέχεται το “Sons of Odin”, μόνο και μόνο για ξεδιπλωθεί από την μέση και μετά σε έναν anthem-ικό ύμνο με αποκορύφωμα τον Biff Byford να μας ουρλιάζει Valhalla. Απανωτές οι ανατριχίλες. Με διαθέσεις Judas Priest (έλα, αφού είναι επίκαιροι και αυτοί αυτόν τον καιρό) μπουκάρει ο Paul Quinn ξανά και μας κλείνει το μάτι στο “Sniper”.Δίκαση, ρυθμικές κιθάρες που τσακίζουν κόκαλα, ρε Priest σου λέω. Επίθεση από την αρχή στο “A Wizard's Tale” με τον Merlin να έχει την τιμητική του. Μπαντιλίκια ξεπηδούν από τα ηχεία, το γκάζι στο τέρμα και πάμε για “Speed Merchants”. Τι παραπάνω να πω; Saxon και κινητήρες, σταθερή εγγύηση. Η hard rock-ια φυλάσσεται πάντα για κλείσιμο. Μυρωδιά από τα παλιά, στα γνωστά λημέρια που τους έκαναν τα τέρατα που είναι σήμερα. Έτσι αποφασίζουν να κλείσουν το album, με το “Roadie's Song” (ρε πόσο πιο πολύ να σε φτιάξουν;).
Δεν με απογοήτευσαν ποτέ, ίσα ίσα το αντίθετο. Στα δικά μου αυτιά είναι οι μόνοι που δεν “έπεσαν” ποτέ, σκόνταψαν αλλά δεν έπεσαν. Δεν λένε να “γεράσουν”, δεν λένε να επαναπαυθούν ακόμα και μετά από τόσες δεκαετίες. Κρατάνε ακόμα το “λάβαρο” ψηλά υπενθυμίζοντας σε όλους μας το πώς πρέπει να παίζεται αυτή η μουσική (γιατί η αλήθεια είναι πως κάπου τον έχουμε χάσει τον δρόμο). Για ακόμα μια φορά έφτιαξαν ένα υπέρλαμπρο διαμάντι γεμάτο απίστευτες φωνητικές γραμμές, γιγάντια riff και μια θάλασσα από ανατριχιαστικά solos. Φοβάμαι την ημέρα που θα ξημερώσει και αυτοί οι τιτάνες θα κρεμάσουν τις πανοπλίες τους. Όπως ζήσαμε την απώλεια ομοίων τους τα τελευταία χρόνια έτσι θα χρειαστεί να ζήσουμε και το “τέλος” των τελευταίων φρουρών αυτής της σκηνής. Και με λύπη διαπιστώνω πως το βάρος που έχουν αυτές οι “θέσεις” και που πέφτει στις δικές μας πλάτες, δεν θα μπορέσει κανένας να το σηκώσει. Και αν κρίνω και από το “Thunderbolt” τα “κιλά” εξακολουθούν να προστίθενται, δεν σταμάτησαν στα 80s'.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose
Κωνσταντίνος Μάρης
Comments
