Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Οι Αμερικανοί δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από το σπουδαίο παρελθόν τους, με έναν δίσκο που μοιάζει περισσότερο με τη συνέχεια των Manilla Road παρά με την αρχή των Sentry.
Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν της Αμερικάνικης heavy metal, θα συναντήσουμε τιτάνια ονόματα όπως οι WASP, οι Crimson Glory, οι Metal Church, οι Motley Crue και πολλά άλλα. Πιο κάτω απ’ όλα αυτά τα σπουδαία ονόματα έρχεται το δεύτερο «tier» του US Metal, με κύριους εκπροσώπους τους Armored Saint, τους Glacier και -φυσικά- τους Manilla Road του αείμνηστου Mark “The Shark” Shelton.
Παραμένοντας στην αφάνεια για πάνω από τριάντα χρόνια, δίχως ποτέ να υπογράψουν σε κάποια μεγάλη δισκογραφική, η παρέα από τη Wichita έγραψε το όνομά της με χρυσά γράμματα στο underground των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του epic heavy metal στην Αμερική. Ο αιφνίδιος θάνατος του Shelton ωστόσο θα θέσει ένα πρόωρο τέλος στην πορεία των Manilla Road και θα οδηγήσει τα εναπομείναντα μέλη τους σε νέες μουσικές αναζητήσεις.
Κάπου εδώ συναντάμε τους Sentry, το νέο project των πρώην μελών των Manilla Road και του κιθαρίστα Kalli Coldsmith, οι οποίοι μας παρουσιάζουν φέτος το ομότιτλο ντεμπούτο τους, υποσχόμενοι νέες και φρέσκιες ιδέες, μακριά από το «βαρύ» κλίμα της προηγούμενής τους μπάντας.
Παρόλα αυτά, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως όσοι περιμένουν μια καινοτόμα προσέγγιση στο epic heavy metal από τους Sentry, πολύ φοβάμαι ότι θα απογοητευτούν. Η μουσική του δίσκου θυμίζει σε όλα Manilla Road εκτός από το όνομα, παρά τις διαβεβαιώσεις των ίδιων των μουσικών ότι η προσθήκη του Coldsmith στο συνθετικό κομμάτι θα οδηγούσε σε κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά.
Τα στεντόρεια φωνητικά του Bryan Patrick είναι ξανά εκεί, με τη σκοτεινιά και τη μεγάλη βαρύτητα που είχαν και στο παρελθόν, το μπάσο του Phil Ross εξακολουθεί να είναι στο επίκεντρο της προσοχής, προσδίδοντας το γνωστό heaviness που έχουμε συνηθίσει, και τα τύμπανα του Andreas Neuderth είναι και πάλι ο απαραίτητος μετρονόμος. Προσθέτοντας σε όλα αυτά την πολύ καλή κιθάρα του Kalli Coldsmith, έχουμε τη συνταγή για έναν πολύ στιβαρό δίσκο, πιστό στο epic heavy ιδίωμα.
Kομμάτια όπως τα “Heavensent” και “Valkyries (Raise The Hammers)” ξεχωρίζουν με τις σκοτεινές και αργόσυρτες μελωδίες τους, ενώ η διασκευή του “Incarnation Of Evil” των Candlemass είναι η επιβεβαίωση ότι οι Sentry φλερτάρουν (και) με το doom. Η συνολική διάρκεια των 55 λεπτών μοιάζει λιγάκι υπερβολική, με κάποια μοτίβα να επαναλαμβάνονται και να κουράζουν, ειδικά προς το κλείσιμο του δίσκου.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το ντεμπούτο των Sentry δεν είναι ένας κακός δίσκος ως προς το σύνολό του, αλλά ως προς τις προσδοκίες που δημιουργεί. Οι δεσμεύσεις των μουσικών ότι ο ήχος του project αυτού θα παρεκκλίνει από τους Manilla Road δεν ανταποκρίνονται ως προς το τελικό προϊόν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα συναίσθημα μονοτονίας και στασιμότητας. Οι περισσότεροι που θα ακούσουν τον δίσκο ίσως ευχαριστηθούν το υλικό του δίσκου ως πνευματικού διαδόχου των Manilla Road, αλλά ως Sentry, πολύ φοβάμαι πως υπάρχει έλλειψη καινοτομίας και μια υπόνοια αναμασήματος του ένδοξου παρελθόντος αυτού του πραγματικά σπουδαίου συγκροτήματος.
Βαθμολογία: 68/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
