SEPULTURA – Machine Messiah

Νομίζω ότι δε χρειάζονται ιδιαίτερες και ειδικές συστάσεις σε ότι αφορά το φαινόμενο Sepultura και την προσφορά τους σε όλο το μέταλ χώρο. Αναφέρω απλά ενδεικτικά ότι αποτελούν ένα από τα πέντε αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών και το κλείνω εκεί, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσω και να στηρίξω όλα όσα θα δείτε να γράφονται παρακάτω.

Νέος δίσκος λοιπόν για το καμάρι της Βραζιλίας, ο 14ος της καριέρας τους και 8ος με τον Derrick Green στα φωνητικά. Στο σημείο αυτό, αν έχεις την απαίτηση να διαβάσεις οτιδήποτε σχετικό με το ένδοξο παρελθόν τους, καλό είναι να σταματήσεις και να πας σε κάποια άλλη δισκοκριτική της ιστοσελίδας. Από μένα δε θα γίνει η παραμικρή αναφορά στην προ 1996 περίοδο γιατί πλέον έχουν περάσει δύο δεκαετίες και βάλε και γιατί αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι τι συμβαίνει εν έτει 2017 στους τωρινούς Sepultura. Aφού σε πολύ κόσμο αρέσουν οι συγκρίσεις και οι αναλύσεις, θα πω ότι το νέο άλμπουμ ''Machine Messiah'' (θυμάται κανείς άραγε αυτό το κομμάτι των Yes από το οποίο πήρε το άλμπουμ τον τίτλο του;) είναι περισσότερο Sepultura στο αυτί σε σχέση με τον προκάτοχο του προ διετίας και βάλε ''The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart'', το οποίο στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον έσπασε ένα σερί φοβερών κυκλοφοριών, ειδικά από το ''Roorback'' και μετά.

Για τουλάχιστον μία δεκαετία (2003-2013), οι Seps κατάφερναν να πάρουν τις εντυπώσεις με το μέρος τους, μετά την αρχική κρυάδα των οπαδών, κυρίως με το ''Against'' και στη πορεία με το ''Nation''. Αρχομένης με το προαναφερθέν ''Roorback'', όπου είχαν βγάλει τον πιο μεταλλικό δίσκο τους από το ''Chaos A.D.'' και μετά, η συνέχεια με τα ''Dante XXI'' και ''A-Lex'' προετοίμασε το έδαφος για το κορυφαίο άλμπουμ της 2ης εποχής τους, το ''Kairos''. Εκεί πραγματικά οι Βραζιλιάνοι έπιασαν κορυφαίο επίπεδο συνθέσεων, εμβαθύνανε τις επιρροές τους και παρουσίασαν κάτι το οποίο τη δεδομένη στιγμή θεωρώ ψιλοδύσκολο να επαναληφθεί. Κι αυτό διότι με το προηγούμενο άλμπουμ τους σαν κάπως να χάλασε η μαγιά στο δικό μου κεφάλι τουλάχιστον. Από τον τίτλο και μόνο μου βρωμούσε η δουλειά, όταν έχεις συνηθίσει σε μονολεκτικούς τίτλους και βλέπεις το μακρυνάρι, κάτι δε σου κολλάει. Η σύγκριση με το ''Κairos'' το χαντάκωνε, δεν ήταν τόσο κακό, αλλά ο πειραματισμός του και η εναλλακτική του προσέγγιση δε με πιάσανε από το κεφάλι με τη μία, ενώ ένιωθα και ότι ο φοβερός και τρομερός παιχταράς Eloy Casagrande που μπήκε στα παπούτσια του μεγάλου Igor (μην ακούσω ποιανού Igor...) δεν έπαιξε αυτά που μπορούσε και που είχα παρακολουθήσει ζωντανά κατά την περιοδεία του ''Kairos'', όπου ο μικρός πραγματικά θέριζε.

Το ''Μachine Messiah'' ξεκινάει αργά με το ομώνυμο κομμάτι να θυμίζει αρκετά τον προηγούμενο δίσκο, με τον Derrick Green να προσπαθεί φιλότιμα να ερμηνεύσει σε χαμηλούς τόνους και να τα καταφέρνει ως ένα σημείο και με το αρχικό συναίσθημα να δημιουργεί ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου. ΟΚ, νέα ξε-νέα εποχή αλλά το Sepultura δίσκο μου τον θέλω να ξεκινάει μπομπάτα, πως να το κάνουμε... Τέτοια είναι η περίπτωση του ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΥ ''I Am The Enemy'', ίσως το κορυφαίο κομμάτι που έχουν γράψει από την εποχή που ο Green μπήκε στο συγκρότημα, βαρύ, ασήκωτο και πιό γρήγορο κι από την αστραπή. Ο κόσμος γυρνάει πιό αρμονικά και όμορφα όταν οι Sepultura παίζουν σε γρήγορες ταχύτητες και αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν κι όσα πάνε-έλα κι αν υποστεί το συγκρότημα. Στο ίδιο μοτίβο περίπου κινούνται και τα ''Silent Violence'' και ''Vandals Nest'' προς το τέλος του δίσκου, που σε ξυπνάνε κάπως από το λήθαργο που κοντεύει να σε πιάσει με τα υπόλοιπα κομμάτια. Το τρίο των ''Αlethea'', ''Iceberg Dances'' και "Sworn Oath'' κάτι πάει να κάνει αλλά ψιλοπερνάει και δεν ακουμπάει, ενώ το ''Resistant Parasites'' έχει κάτι από ''Roots'' μέσα του και μαζί με τον '00s αέρα του συγκροτήματος καταφέρνει να σε κερδίσει στο τέλος.

Δυστυχώς μου τα χαλάει το τελευταίο κομμάτι ''Cyber God'' που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερα και να αφήνει καλύτερη τελική αίσθηση. Ο δίσκος διαρκεί 46', όσον αφορά την στάνταρ έκδοση, η περιορισμένη προσφέρει 2 επιπλέον κομμάτια ανάξια λόγου και είτε την αποκτήσετε είτε όχι, δεν έχει καμία διαφορά, πιστέψτε με. Κρίμα για την παραγωγή του μάστορα Jens Bogren που έχει δώσει γιγάντιο ήχο στο συγκρότημα και τονίζει τη γκρούβα τους όσο τίποτα. Ο Andreas Kisser παίζει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στην κιθάρα και εμπλουτίζει τη μουσική τους με νέα στοιχεία, είναι ο μοναδικός λόγος που ίσως κάποιοι ακόμα βρίσκουν ενδιαφέρον στους πάλαι ποτέ άφθαρτους Sepultura. Eυτυχώς από την άλλη, υπάρχουν φοβεροί νεωτερισμοί όπως το ''Phantom Self'', που μπορεί ώρες ώρες να ακούγεται σαν Κωνσταντινουπολίτικος αμανές ή ότι οι γύρω σου θα αρχίσουν χωρό της κοιλίας, αλλά έτσι και το επιχειρούσε άλλο συγκρότημα εκτός αυτών, θα σκάγαμε στα γέλια στην καλύτερη των περιπτώσεων. Κοινώς ο δίσκος έχει τουλάχιστον τέσσερις αξιομνημόνευτες στιγμές, άλλες τόσες που είναι στο χέρι σας αν θα σας αρέσουν ή όχι και το εναρκτήριο και τελευταίο κομμάτι να είναι στην καλύτερη ψιλοαδιάφορα, ή να μην ανταποκρίνονται στην βαριά (σ)κληρονομιά των Sepultura για να το θέσω πιό κομψά.

Και για να γίνω ακόμα πιο κομψός, ας υπογραμμίσω κάτι στο τέλος. Ναί μεν είναι περασμένα τα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, αλλά τουλάχιστον σε σχέση με τα δύο στρατόπεδα βλέπω ότι αυτοί προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικό κι όταν βλέπουν ότι δεν τους πολυπαίρνει, να μην ''καίγονται'' με συνεχή άλμπουμ και περιοδείες. Το αντίπαλο στρατόπεδο που πρόσφατα μας χάρισε την απογοήτευση με τη ''συναυλία'' για την επέτειο των 20 ετών του ''Roots'' επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος και ειδικότερα ο Max χρειάζεται επειγόντως διάλειμμα, η φωνή του εδώ και χρόνια στις περιοδείες είναι σε άθλια κατάσταση, ο ίδιος θυμίζει φάντασμα του εαυτού του κι αν δεν ήταν ο φιλότιμος και παιχταράς Marc Rizzo να τον σώζει σε πολλές περιπτώσεις, θα είχαμε δράματα. Εν κατακλείδι, το ''Μachine Messiah'' δε θα αρέσει σε όσους δεν άρεσαν και τα προηγούμενα μετά '96 άλμπουμ, δε θα κόψουν τις φλέβες τους όσοι τους στηρίζουν στη 2η εποχή τους και απλά για μένα είναι καλύτερο δείγμα σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους και τα 2 πρώτα που κάνανε με τον Green. Ο δε Derrick ενώ είναι συμπαθέστατος, είναι τα πάντα εκτός από τραγουδιστής. Δε μπορώ να καταλάβω (όπως οι περισσότεροι) γιατί βρίσκεται 20 χρόνια στο συγκρότημα, μπορεί να μη μάθω και ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι περιμένω πολλά περισσότερα κάθε φορά από απλά ένα ικανοποιητικό άλμπουμ. Ο βαθμός αφορά ΜΟΝΟ την αναλογία σε σύγκριση με τα άλμπουμ της 2ης εποχής!

Υ.Γ. : Το εξώφυλλο του άλμπουμ με τις έξυπνες αναφορές στο παρελθόν τους, είναι από τα καλύτερα που έχω δει στη ζωή μου, πραγματικό έργο τέχνης!

Βαθμολογία: 68/100

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας