Συντάκτης: Δημήτρης Τσιρώνης
Θα είναι για πάντα οι Sepultura χωρίς τον Max! Πως να αξιολογήσεις ένα δίσκο κάτω από αυτό το όνομα αν έχεις μεγαλώσει με τα αδέρφια Cavalera και εκείνη την πρώτη δεκαετία μέχρι το "Roots"; Πόσο ο διεθνής καπιταλισμός της μουσικής βιομηχανίας και οι υπέρ-εγωισμοί έχουν αλλοτριώσει τον ήχο και τις καταιγιστικές ηχητικές εκπλήξεις που καθιέρωσαν το thrash metal των βραζιλιάνων;
Αδειάζοντας το μυαλό σου και τα συναισθήματα της ψυχής σου, όπως θα πρέπει να ακούς κάθε νέο δίσκο. Σαν το όνομα να μην παίζει καμία σχέση, σαν να μην πρέπει να δικαιολογήσεις κάτι ιδιαίτερα, παρά μόνο αυτό που ακούς. Αν σε βοηθάνε βέβαια και οι συνθέσεις… Πάμε λοιπόν!
"Isolation", ατμοσφαιρική εισαγωγή στον κόσμο του "Quadra", που εξελίσσεται με συμφωνικά περάσματα και thrash κιθαριστικούς κεραυνούς, με ρυθμό και ένταση τόση ώστε να σε κάνει να περιμένεις τη συνέχεια! Τα επόμενα "Means To An End" και "Last Time" ξεχειλίζουν το πρώτο δεκάλεπτο και δεν κουράζουν καθόλου, καθώς φαίνεται ότι ο Andreas Kisser προσπάθησε να επαναφέρει την ατμόσφαιρα εκείνων των πρώτων άλμπουμ στο σήμερα του συγκροτήματος.
Εδώ όμως πια (τόσο σύντομα), ο ήχος αλλάζει σαν να είχαν κάτι να αποδείξουν μέχρι αυτό το τέταρτο της ώρας. Με το "Capital Enslavement" tribal ρυθμοί κορυφώνονται με πολύ καλές εναλλαγές, όπως και στο "Raging Void" και μια οχλαγωγία του Eloy Casagrande στα drums. Ξενίζουν λίγο τα δεύτερα φωνητικά σε σημείο που όταν φτάνει το προτελευταίο κομμάτι "Agony Of Defeat" αναρωτιέσαι αν μπήκε κάτι λάθος στα ψηφιακά αρχεία σου! Δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί να βάλεις τόσα διαφορετικά είδη κάτω από αυτό το όνομα. Ούτε το γιατί να δίνεις τον τίτλο "Quadra" από ένα μονόλεπτο ακουστικό παιχνιδάκι και να κλείνεις το δίσκο με κάτι σαν το "Fear, Pain, Suffering". Το κοινό δε θα πλησιάσει παρά μόνο λόγω του ονόματος σου και δε θα κερδίσεις νέο ακροατήριο από τους φίλους του σκανδιναβικού melodic metal όντας πια στιγματισμένος σαν κάτι άλλο μετά από τριάντα και βάλε χρόνια στη σκηνή!
Το ίδιο συμβαίνει με το "The Pentagram" και τις λοιπές ασκήσεις τεχνικού παιξίματος της μπάντας και ισοπεδωτικής ερμηνείας σε πολλά από αυτά από τον Derrick Leon Green. Ο δίσκος μπορεί να ξεκινάει αρκετά ελπιδοφόρα, αλλά καταντάει αποκαρδιωτικός μετά τη μέση και ειδικά στο τέλος ετοιμάζεσαι να ψάξεις να υπογράψεις διαδικτυακή διαμαρτυρία για τη χρήση του ονόματος!
Δυστυχώς, τον τόσο κραυγαλέο πειραματισμό που διατείνονται οι "ειδικοί" στο διαδίκτυο, εγώ δεν τον άκουσα πουθενά. Ένα ευχάριστο άλμπουμ, που ίσως να αξίζουν κάποια κομμάτια για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε old school είναι αυτό κι ούτε μπορεί να ηγηθεί του νέου κύματος thrash κυκλοφοριών της προηγούμενης δεκαετίας.
Προσπαθώ να θυμηθώ μια καλή στιγμή των τελευταίων είκοσι ετών με το όνομα Sepultura μέσα και δεν μου έρχεται κάτι, ίσως λίγο εκείνο το "A-Lex" αλλά και πάλι... Προφανώς, αυτό το σαν groove metal που παίζουν πια δεν έχει καμία σχέση με το πρώιμο δισκογραφικό υλικό, οπότε αναμφίβολα μια ερώτηση έρχεται στο μυαλό: Χρειαζόμασταν έναν ακόμα μέτριο δίσκο των Sepultura; Προφανώς όχι. Παρόλα αυτά, η αποδοχή του όσο και η σειρά συναυλιών για 5-6 μήνες φέτος θα αποδείξουν το αντίθετο. Το πιθανότερο γιατί όλοι θα περιμένουν να ακούσουν το encore με επιλογές από τα "Arise", "Chaos AD" και "Roots". Δεν είναι όμως λίγο ύποπτο όλο αυτό όσο και το να ξεκινάς τα live σου με τα "Bestial Devastation" και "Troops Οf Doom", τραγούδια που ούτε καν ο Andreas Kisser δεν ήταν στους Sepultura όταν κυκλοφόρησαν; Είναι ειρωνικό να δηλώνεις ότι το κοινό που δεν δίνει την ευκαιρία σε αυτό το line-up είναι κολλημένο στο παρελθόν κι εσύ να κάνεις αυτές τις επιλογές. Πόσα χρόνια χρειάζονται για να συμπληρώσουν το εφάπαξ και τα συντάξιμα άραγε;
Βαθμολογία: 53/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Τσιρώνης
Comments
