Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Οκτωβρίου 2017
Η πιο εργατική μπάντα που έχουμε γνωρίσει, μέχρι τώρα, οι Serious Black, επιστρέφουν. Γιατί οι πιο εργατικοί; Σε διάστημα 3 ετών έχουμε 3 δίσκους και κάμποσα singles. Τυπικοί μουσικοί του power metal, χωρίς πολλές καινοτομίες και με μία δοκιμασμένης συνταγή, οι καταξιωμένοι μουσικοί που δημιούργησαν την μπάντα του Urban Breed, ήταν δύσκολο να χάσουν. Μόνο που όλη αυτή η υπερπροσπάθεια άρχισε να δείχνει σημάδια κορεσμού και μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο. Αλλά επειδή πριν την βροντή έρχεται ο κεραυνός, ας πιάσουμε τα περί εικόνας.
Δεν θα σταθώ στο ανοργάνωτο ηλεκτρονικό πρόμο, το οποίο δείχνει σημάδια προχειρότητας, αλλά θα πιάσω εξ αρχής των εγκέφαλο της μπάντας Urban Breed. Τον βλέπουμε σε μία δίχαση του χαρακτήρα του, να παλεύει να δημιουργήσει μία εικόνα για τον εαυτό του, με σκοπό λογικά αν την χρησιμοποιήσει στην καριέρα του, αλλά και πάνω στην σκηνή. Η εικόνα αυτή είναι μία μίξη King Diamond με Tuomas Holopainen. Η ράβδος και το καπελάκι, με μπόλικο eye liner για να δένει τις τάσεις που θέλουν τους σύγχρονους παουεράδες βαμμένους. Αυτή η δίχαση και η προχειρότητα, φαίνεται και στο εξώφυλλο το οποίο είναι τόσο κενό συναισθήματος που απορώ γιατί δεν προτίμησαν απλά να βάλουν ένα λόγκο και να γλιτώσουν τα περιττά έξοδα.
Στα της μουσικής τώρα. Οι Serious Black ποτέ δεν ήταν η μπάντα που λάτρευα, αλλά ομολογώ ότι τους παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, αφού είχαν να μου πουν κάτι. Οι όποιες αλλαγές συντελέσθηκαν στο “Magic”, είχαν αρχίσει να διαφαίνονται ήδη από το “Mirrorworld”. Αναφέρομαι φυσικά στα AOR στοιχεία, τα οποία πλέον είναι διάχυτα και πιθανολογώ ότι την εν λόγω κατεύθυνση την έδωσε ο Κατσιώνης, μιας και οι υπόλοιποι έχουν περισσότερο «σκληρό» παρελθόν. Και δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν αυτές οι επιρροές, είναι οι συνθέσεις στην ολότητά τους που κουράζουν και δυστυχώς για το τελικό αποτέλεσμα είναι τελείως ανέπνευστες. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με cheesy μελωδίες, χτισμένες γύρω από ένα ακόμη πιο cheesy ρεφραίν, με πολύ προβλέψιμα αποτελέσματα. Σε έναν που έχει ακούσει τουλάχιστον τα βασικά της συγκεκριμένης μουσικής, δύσκολα θα βρεθεί τραγούδι να που θα του δώσει κάτι. Ναι, οι μουσικοί είναι όλοι άριστοι τεχνικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν και να δώσουν την απαραίτητή πνοή στα έργα τους.
Σε συνολική διάρκειας μιας ώρας και με την εντύπωση ότι προσπάθησαν να φτιάξουν έναν ψευτο-concept δίσκο, αναρωτιέμαι τι πήγε τόσο στραβά. Κομμάτια που ξεκινούν με ωραίο χτίσιμο όπως το “Skeletons On Parade” ή το «Serious Black Magic” καταλήγουν να είναι προσπάθειες βγαλμένες από την πιο πλευρά της μέταλ, σε μία επιτηδευμένη προσπάθεια να πιάσουμε τα τσαρτς. Το cheesy και προβλέψιμο που λέγαμε πριν, κουπλέ, γέφυρα, ρεφραιν χ 60 λεπτά. Το μόνο που ας πούμε θα μπορούσα αν μην κάνω skip σε μελλοντική λίστα θα ήταν το “Mr. Nightmist”, το οποίο είναι ίσως και ένας φόρος τιμής στους Nightwish, λόγω ονόματος και μελωδίας. Το οποίο ίσως είναι μάλλον και το μόνο τραγούδι που δεν ακούγεται η λέξη magic, αν και τα κλισέ περί μαγισσών έχουν κι εδώ την τιμητική τους.
Το τελικό συμπέρασμα; Απογοήτευση. Μάλλον ήρθε η ώρα η μπάντα να κάνει ένα διάλλειμα για να βρει τα πατήματά της και αν θέλει να επιστρέψει στις ρίζες της, να αναθεωρήσει σε πολλά πράγματα. Κατά την γνώμη μου, είχαν στα χέρια τους ένα πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα του ονόματός της μπάντας, που μπορούσε κάλλιστα να παντρευτεί με τις ιστορίες του ήρωα Serious Black και τους μάγους της Ρόουλινγκ κι αν αυτού, καταλήξαμε με έναν κακό ποπ δίσκο.
Βαθμολογία: 38/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
