Το προηγούμενο άλμπουμ των Νορβηγών Seven Impale, το ντεμπούτο τους "City Of The Sun" που είχε κυκλοφορήσει πριν δύο χρόνια, είχε αιφνιδιάσει και συναρπάσει πολύ κόσμο που ασχολείται με το progressive rock. Οι επιρροές τους από Van Der Graaf Generator, πρώιμους King Crimson και Beardfish είχαν φιλτραριστεί με μπόλικες jazz/fusion επιρροές και καταβολές και είχαν δημιουργήσει ένα συναρπαστικό και περιπετειώδες άκουσμα. Και επιστρέφοντας στο παρόν, δύο χρόνια μετά, αποφάσισαν να ιντριγκάρουν όλον τον κόσμο που τους ακολουθεί.
Αυτό συμβαίνει διότι έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο jazz/fusion συντελεστής με συνέπεια να αφαιρεθεί μεγάλο μέρος από τις progressive καταβολές και οι συνθέσεις να είναι περισσότερο αφηρημένες. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό για την ποιότητα των συνθέσεων, αλλά όσοι τους λάτρεψαν και τους αγάπησαν για τα prog μέρη τους, σε αυτό το άλμπουμ θα παραξενευτούν και θα ξενίσουν. Και όλοι γνωρίζουμε πόσο ιδιότροποι είναι οι οπαδοί του progressive rock και του progressive metal.
Οι αφηρημένες φόρμες των συνθέσεων πάντως δεν αφορούν μόνο τα πειραματικά jazz σημεία, αλλά αφορά και τα μέρη στα οποία έχουν υπεισέλθει υποείδη. Σε κάποια σημεία (ή και σε ολόκληρα κομμάτια) έχουμε πολλές space rock επιρροές, υπάρχουν περισσότερα συμφωνικά μέρη, το σαξόφωνο πρωταγωνιστεί συχνότερα, με κάποια στοιχεία από ska και post-rock να περιπλέκουν ακόμα περισσότερο το ηχητικό πλέγμα που έχει στηθεί εδώ πέρα. Να σημειώσουμε επίσης πως τα φωνητικά έχουν πιο βαριά χροιά σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο πολύ διαφορετικό από το ντεμπούτο, όχι μόνο σε ήχο και ύφος αλλά και σε νοοτροπία. Αυτός ο δίσκος είναι πολύ πιο περιπετειώδης, πιο πειραματικός, με πολλά περισσότερα και ετερόκλητα στοιχεία, γεγονός που τον καθιστά πολύ δύσκολο στην αφομοίωσή του. Πάω στοίχημα πως όσοι λάτρεψαν το ντεμπούτο τους θα μισήσουν αυτό το δίσκο, καθώς εδώ υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία που να τον θυμίζουν. Εγώ θεωρώ όμως πως το ιδανικό στη μουσική είναι να μην αναπαράγεις και αντιγράφεις ότι έχεις δημιουργήσει στο παρελθόν, αλλά να δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου όσο μπορείς και να προσθέτεις στοιχεία που θα εξιτάρουν και προσελκύουν ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος διαφέρει έντονα από το ντεμπούτο του δε σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να απορριφτεί αμέσως. Απλά θέλει χρόνο για να χωνευτεί και να παρουσιάσει τις αρετές του.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
