Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Φεβρουαρίου 2017
Δε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για κάποιον που κάνει δισκοκριτικές είτε επίσημα, είτε για δική του χρήση, από το να έρχεται η στιγμή που θα πέσει πάνω σε συγκρότημα που αγαπάει πολύ για χ, ψ λόγους. Τέτοια είναι η περίπτωση των Ολλανδών Sinister, οι οποίοι με κέρδισαν σε πολύ μικρή ηλικία και πορεύομαι μαζί τους σχεδόν από το ξεκίνημα της δισκογραφίας τους. Και να'ταν μόνο αυτό, πάει κι έρχεται. Αυτό που έχουν καταφέρει αυτοί οι τίμιοι και δουλευταράδες κάφροι τα τελευταία χρόνια, το λες και συγκλονιστικό, ειδικότερα μετά την επανασύνδεση τους το 2006, που ακολούθησε 3 χρόνια σιωπής.
Στο διάστημα από τη χρονιά εκείνη μέχρι και τώρα με το νέο άλμπουμ ''Syncretism'', το συγκρότημα μετράει τον 7ο δίσκο του (και συνολικά 12ο στην πλούσια καριέρα τους), έχουν κυκλοφορήσει τρείς συλλογές, ένα 7'' και το άλμπουμ διασκευών, το ''Dark Memorials'', που ήταν και το τελευταίο τους πόνημα το 2015. Το ''Syncretism'' έρχεται με φόρα από το απίστευτο σερί καταπληκτικών δίσκων που έχουν κάνει όλο αυτό το διάστημα, τα ''Afterburner'' (2006), ''The Silent Howling'' (2008), ''Legacy Of Ashes'' (2010), ''The Carnage Ending'' (2012) και ''The Post-Apocalyptic Servant'' (2014). Το αποτέλεσμα είναι για άλλη μία φορά φοβερό και είναι απορίας άξιο πως και πού στο καλό βρίσκουν το κουράγιο και την έμπνευση σε τέτοιο βαθμό.
Το ''Syncretism'' σύμφωνα με το συγκρότημα είναι ένας δίσκος που πραγματεύεται μία ιστορία ιεροσυλίας που οδηγεί στο αμάλγαμα των σκοτεινών θρησκειών και τελετών. Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, κάθεσαι και το σκέφτεσαι πριν ακούσεις το δίσκο και σου γεννούνται ερωτηματικά εν μέρει, τα οποία εξαφανίζονται σε δευτερόλεπτα με το που μπαίνει το φοβερό ''Neurophobic''. Ύπουλη εισαγωγούλα που δε σε προετοιμάζει για το τι ακολουθεί και παίρνεις στο κεφάλι μία ριφφάρα που δε θα ξεκολλήσει από το μυαλό σου με τίποτα. Ένα από τα μεγάλα όπλα των Ολλανδών μία ζωή ήταν αυτός ο εκπληκτικός συνδυασμός ταχύτητας και ουσίας, με πολλά από τα riffs να παραπέμπουν στις αρχικές μέρες του death metal, μπολιασμένα με thrash υπόβαθρο και τα φρενήρη blast-beats να σε στέλνουν με τη μούρη στον τοίχο σε κάθε ευκαιρία. O Aad Klosterwaard, ηγέτης του γκρουπ, μοναδικός επιζών από τη σταθερή σύνθεση και γενικώς μία από τις συμπαθέστερες μορφές του κάφρικου κόσμου, επιτυγχάνει στο να φέρει έξτρα ακρότητα με τη βαθιά και πηχτή φωνή του, η οποία όμως έχει καθαρή άρθρωση και πολύ καλή τονικότητα, πράγμα που είχαν χάσει όταν στο συγκρότημα είχε βρεθεί στο ρόλο πίσω από το μικρόφωνο η συμπαθής αλλά ανεπαρκής Rachel Heyzer (και πρώην γυναίκα του Aad συν τοις άλλοις).
O Aad, που πριν μερικές μέρες έγινε 50 ετών, ακούγεται τόσο φρέσκος και νέος που σε κάνει να πιστεύεις ότι άμα το'χεις μέσα σου το αντικείμενο, δεν παίζει να μην μάθεις να το υπηρετείς και σωστά. Το υπόλοιπο line-up κεντάει πραγματικά, ενώ η προσοχή όλων μοιραία θα πέσει πάνω στον εκτός ελέγχου Toep Duin στα τύμπανα. Ο παίχτης, εκτός του ότι θυμίζει τις μέρες που ήταν ο Aad πίσω από τα δέρματα, πριν αναλάβει τα φωνητικά, μπολιάζει το παίξιμο του με στοιχεία ενδιαφέροντα, ακόμα κι όταν δε χρειάζεται να μπλαστάρει. Η τεχνική των ποδιών του είναι παροιμιώδης και σίγουρα η απόδοση του ανεβάζει πολλά επίπεδα το δίσκο. Οι κιθάρες των Dennis Hartog και Bastiaan Brussard ξυρίζουν ολόκληρες επιφάνειες, ο δίσκος είναι γεμάτος απίστευτα ουσιώδη, γρήγορα, βαριά riffs, ενώ δε λείπουν και κάποια έξυπνα leads να δίνουν έξτρα πινελιές στο τελικό αποτέλεσμα. Μπάσο στο δίσκο έπαιξε ο Ricardo Falcon, ο οποίος τη στιγμή που μιλάμε έχει μεταπηδήσει στην κιθάρα για τις ανάγκες της νέας περιοδείας, παίρνοντας τη θέση του Brussard, ενώ στο μπάσο το συγκρότημα έχει πάρει τον νεοφερμένο Ghislain Van Der Stel.
Το αρχικό σοκ που παθαίνεις, έρχονται να το ενισχύσουν κομμάτια όπως τα ''Convulsion Of Christ'', ''Black Slithering Mass'', ''Rite Of The Blood Eagle'' και ''The Canonical Rights'', ενώ το ''Blood Soaked Domain'' που έγινε διαθέσιμο lyric video για την προώθηση του δίσκου, είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου και ενώ είναι αντιπροσωπευτικότατο δείγμα της αξίας τους και του ήχου που έχει ο δίσκος, μπορεί στο τέλος να το θεωρήσετε και το λιγότερο καλό κομμάτι. Εκεί που σίγουρα θα χαμογελάσετε πονηρά οι λάτρεις του είδους, είναι στο ''Dominance By Acquisition'', το οποίο ειδικά στην αρχή είναι ξεκάθαρο κλέψιμο (ή φόρος τιμής αν προτιμάτε) στους Cannibal Corpse και το πασίγνωστο κομμάτι τους ''Stripped, Raped And Strangled'' από το "The Bleeding'' του 1994. Είναι τέτοιος όμως ο τρόπος που το κάνουν που κερδίζουν εκτίμησης και ξεκάθαρα προέρχεται από την αγάπη τους για το συγκεκριμένο στυλ μουσικής. Να μην ξεχνάμε ότι οι Sinister σε σχέση με τις Ολλανδικές μπάντες, πάντα ήταν οι λιγότερο Ευρωπαίοι και περισσότερο Αμερικάνοι όσον αφορά τον ήχο τους, καθώς πάντα παρέπεμπαν σε μία όμορφη μίξη των παλιών δοξασμένων ημερών των Cannibal Corpse, Deicide και εν ολίγοις Obituary. Ο δίσκος πάντως εκτός από αρκετά κάφρικος ως συνήθως, έχει και μία υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα που τους δίνει έξτρα πόντους στο τέλος.
Μιλώντας καθαρά με βάση την καριέρα τους και την εμπειρία που έχουν δείξει, τις ανάγκες των οπαδών για καινούργια πράγματα και ήχους εν έτει 2017 και των διάφορων που έχουν περάσει, οι Sinister με το ''Syncretism'' επιτυγχάνουν έναν πραγματικό θρίαμβο. Έχοντας μία τόσο βαριά κληρονομιά πίσω τους και με τους προηγούμενους δίσκους τους να πιστοποιούν ότι βρίσκονται σε δεύτερη νιότη, το νέο άλμπουμ τους όχι απλά τους κοιτάει στα μάτια, αλλά λόγω υφής και ατμόσφαιρας μπορεί να γίνει από τα πλέον αγαπημένα σας αν ασχολείστε, ή να σας κάνει οπαδούς τους αν έρχεστε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους. Μπορεί ποτέ να μην απολαύσουν την επιτυχία που κάνουν οι συμπατριώτες τους Asphyx τα τελευταία χρόνια, αλλά πιστέψτε με, δεν υπολείπονται καθόλου σε αξία με τους δίσκους τους. Κι αν οι Asphyx έχουν επιλέξει μία πιο βαθιά και μέσων ρυθμών προσέγγιση, οι δε Sinister δεν έχουν μαλακώσει καθόλου ούτε έχουν ρίξει έστω μισό bpm την ταχύτητα τους, προσφέροντας και αρκετές δόσεις σπάσιμου των αλάτων των σβέρκων σε κάθε πάτημα παιξίματος του δίσκου. Μεγάλη χαρά κάθε φορά που δισκογραφούν, ακόμα μεγαλύτερη όταν το κάνουν με τέτοιο τρόπο. Εκτός πολύ συγκλονιστικού απροόπτου, μάλλον έχω βρει ήδη ένα από τα 20 καλύτερα άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν όλο το 2017. Στο χέρι σας είναι να το ανακαλύψετε κι εσείς.
Βαθμολογία: 89/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
