Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Ιουλίου 2018
Όλοι μας στο παρελθόν έχουμε ακούσει τουλάχιστον μια φορά τη δουλειά του Slash, κυρίως στους Guns n’ Roses αλλά και στους Slash’s Snakepit, Velvet Revolver και φυσικά στη solo καριέρα του, Slash, με τον Myles Kennedy (ο οποίος είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς τραγουδιστές της γενιάς μας) και τους The Conspirators, από το 2008. Πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν από τους πιο σημαντικούς και γνωστούς καλλιτέχνες του hard rock που άνθισε στα τέλη των 80s, έχοντας γράψει διαχρονικά και εικονικά riffs και solos, όπως για παράδειγμα στα ίσως πιο γνωστά κομμάτια του με τους Guns n’ Roses, “Sweet Child o’ Mine” και “Paradise City”. Έτσι, κυκλοφόρησε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018 το “Living the Dream”.
Η αλήθεια είναι ότι αν και περιμένα αυτόν τον δίσκο για μήνες, τα 3 singles που βγήκαν λίγο καιρό πριν, “Driving Rain”, “Mind Your Manners” και “My Antidote” με άφησαν με αίσθηση απογοήτευσης (εκτός ίσως από το “Mind Your Manners”). Δεν είχαν κάτι ξεχωριστό, μόνο συνηθισμένα και overused riffs. Φυσικά και δεν πρόκειται για κακό αποτέλεσμα, όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πολλά σημεία είναι catchy, απλά δεν αρμόζει στον άνθρωπο που κυκλοφόρησε το “Anastasia” μόλις το 2012. Οπότε, περίμενα τον υπόλοιπο δίσκο να μου αλλάξει γνώμη.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Τα περισσότερα κομμάτια στον δίσκο ήταν της ίδιας λογικής, κάτω των 5 λεπτών με μία συγκεκριμένη και καθαρά εμπορική φόρμα, αποτέλεσμα για το οποίο είναι πολύ πιθανό να ευθύνεται η δισκογραφική εταιρεία. Ωστόσο, αξιοσημείωτο είναι ότι τα ιδιαίτερα φωνητικά του Myles Kennedy σώζουν αρκετά την κατάσταση, όπως επίσης φαίνεται ότι ο Slash έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στα solo του, εκ των οποίων πολλά είναι εντυπωσιακά.
Εξαίρεση αποτελούν 3 κομμάτια, τα “Lost Inside the Girl”, “The One You Loved Is Gone” και το αγαπημένο μου, “The Great Pretender”. Αυτά, αν και έχουν πιο αργό tempo και άρα λιγότερη ενέργεια, ξεχωρίζουν, καθώς παρουσιάζουν ωραίες μελωδίες στα φωνητικά, clean parts στην κιθάρα και περισσότερο συναίσθημα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που μπορούν να χαρακτηριστούν απρόσωπα.
Μεγάλο ρόλο παίζει και η παραγωγή, η οποία αν ήταν διαφορετική ο δίσκος θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Είναι υπερβολικά δουλεμένη, γνωστό και ως overmastered, χωρίς πολλές δυναμικές και τον κομπρέσσορα να κλέβει την ψυχή του ήχου. Καμία σχέση με τον κλασικό hard rock ήχο που όλοι αγαπήσαμε στις παλιότερες κυκλοφορίες του.
Συνοψίζοντας, όπως προανέφερα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για κακό αποτέλεσμα, απλά καθώς πρόκειται για το μεγάλο όνομα του Slash, θα περίμενε κανείς κάτι πολύ καλύτερο. Προς το παρών, αναμένουμε τις ζωντανές εκτελέσεις του δίσκου, που ίσως παρουσιάσουν βελτιωμένη τη δουλειά του. Μέχρι τότε, περιμένω με χαρά διαφορετικές απόψεις στα σχόλια.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rockoverdose.gr
Φώτης Καϋμενάκης
Comments
