Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Νοεμβρίου 2017
Το σκοτάδι και η καταχνιά, όταν διαπερνώνται από το πρώτο φως. Αν ήταν πίνακας, κάπως έτσι θα αποτυπωνόταν η ατμόσφαιρα του “5772”. Ο δίσκος των Sleepwalker απέσπασε αποθεωτικές κριτικές από τους παραδοσιακούς black metal fans, αλλά και από ακροατές του ευρύτερου φάσματος, αφού μιλάμε για ένα δίσκο, που μόνο traditional δεν είναι. Για την ακρίβεια, είναι ένα λαβυρινθώδες κράμα με πληθώρα χαρακτηριστικών, που με καλλιτεχνική λύσσα, επιδιώκει να αποτυπώσει σε νότες και ρυθμούς το υποκειμενικό χάος της μουσικής.
Δε θα αναλύσουμε ένα-ένα τα συστατικά των συνθέσεων. Είπαμε, η ποικιλότητα στο δίσκο είναι τεράστια, για κάθε οπαδό της χαώδους (στα πλαίσια μιας καλλιτεχνικής τάξης, πάντα) σκληρής μουσικής, μιλάμε για ένα must άκουσμα. Το δωρικού ρυθμού μπάσιμο με το “Empty Urns” ανοίγει την πόρτα σε ένα αλλόκοτο ήχο, με black υπόβαθρο απόδοσης, μακρινές φωνές και πολύ ομίχλη. Δωρικό στήσιμο, ρυθμικά ογκώδες και καθόλου σύνηθες- παρά την εξοικείωσή μας με την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ δωρική έκφραση των Rotting Christ. Ο δίσκος συνεχίζει και το ανοίκειο της εισαγωγής στρώνει και βάζει τον ακροατή στο κλίμα και στην ατμοσφαιρική ιδέα πίσω από τις συνθέσεις. Φανταστικά leads, drumming ψαρωτικό τόσο στα mid tempo παιξίματα, όσο και στα τυπικά black μοτίβα και κυρίως αυτή η ομιχλώδης ατμόσφαιρα να κατακλύζει τα πάντα. Δεν είναι κάποια ποιητική αδεία, το χάος και η ομίχλη που τόσο επαναλαμβάνω είναι αυτό που παίρνει ο ακροατής με το ξεδίπλωμα κάθε σύνθεσης.
Μιλάμε για δίσκο, που, αν και ξεχώρισα αγαπημένες στιγμές, ακούγεται μονοκοπανιά και αποτελεί δημιουργία ενιαίας μορφής. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ακούσει κανείς διάσπαρτα τμήματα και σίγουρα η αρχή δεν είναι αντιπροσωπευτική. Τα ανατριχιαστικά leads που βρέχουν από παντού το μυστήριο αυτό album, είναι παντού και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, που ένας τέτοιος δίσκος έπεσε στα χέρια μου. Κραυγές, βρυχηθμοί, τσιρίδες, ποικιλία σε ρυθμούς, περάσματα άλλων μουσικών κόσμων- ναι, το prog στοιχείο στο “Plain Wood” είναι καθηλωτικό- και παντού η αίσθηση ότι ακούει κανείς κάτι θολό. Για κάποιο λόγο, αυτό είναι ένα παράδοξο τερτίπι της παραγωγής, που όλως παραδόξως ανέδειξε το αποτέλεσμα- τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά.
Τα παραδοσιακά black metal στοιχεία, φορτωμένα παγωμένους αέρηδες, μέσω των riffs στο “No Flowers”, φτιάχνουν ακόμα περισσότερο το αφήγημα. Ο ήχος γίνεται πιο καθαρός, σαν ο συνθέτης να έφτασε σε κάποια φωτεινή και καθαρή αναλαμπή της αφετηρίας του. Η ατμόσφαιρα εκεί είναι κοντά στα επίπεδα του πόσο παγωμένο ακούστηκε το “Transylvanian Hunger” - ή τουλάχιστον το προσεγγίζει- και τα πιο low tempo μέρη αγγίζουν τη μορφή soundtrack. Το κρεσέντο στο τέλος, με το “Only Stones”, εκτός των ψυχεδελικών στοιχείων, που σκάνε ανύποπτα στα breaks, θυμίζει το intro του δίσκου και κλείνει ένα μικρό κύκλο, μόλις 21 λεπτών(!) με τον καλύτερο τρόπο.
Η μπάντα καινοτόμησε και κυρίως δημιούργησε μια δική της ουσία. Δε θεωρώ την καινοτομία ως κάτι το απόλυτα ορθό, για μένα έχει μεγάλη σημασία η επιρροή με το άκουσμα, το πέρασμα της δημιουργίας στο δρόμο της υποκειμενικής μου αρέσκειας. Σίγουρα θα παραδεχτώ καλλιτέχνες που δε μου αρέσουν για τα πιθανά κατορθώματά τους, αλλά δε θα με ακούσετε να υμνολογώ καινοτομίες, απλώς επειδή είναι καινοτομίες. Εδώ, ακούσαμε μια συναρπαστική έκθεση, μιας καλλιτεχνικής πορείας με αφετηρία το ακραίο metal, με σταθμούς την ψυχεδελική μουσική, τους ύμνους στη lead κιθάρα, το (έως και jazz-ίζον) αποθεωτικό παίξιμο στα τύμπανα και το χαοτικό πλαίσιο, που εν τέλει αποτέλεσε το προσωπείο για ένα έργο, βασισμένο στη μουσική αναζήτηση. Χωρίς ίχνος προσωπείου ή κουλτουριάρικης επένδυσης, ο δίσκος μου φάνηκε συναρπαστικός. Ξεκίνησα διστακτικά με ένα «τι είναι αυτό που ακούω;», για να τον αφήσω να παίζει ασταμάτητα. Παρά την έμφαση στην instrumental πτυχή του, δεν είναι soundtrack. Δεν ενδείκνυται για κινούμενες εικόνες, έχει μπόλικη κίνηση από μόνος του, τόση, ώστε να περιέγραφε σκέψεις και συναισθήματα ενός πίνακα ή μιας στιγμής μπροστά από το παράθυρο με θέα τα σύννεφα. Το “5772” θα αρέσει, θα αγαπηθεί, θα αγνοηθεί, είναι ένα δημιούργημα, όπως όλα τα άλλα. Αν όμως επηρεάσει το γούστο του ακροατή, η υπερανάλυση είναι αναπόφευκτη! Α, και κάτι τελευταίο γιατί αν δεν το πω θα σκάσω! Αν μπορούσα, θα απομόνωνα όλα τα κιθαριστικά μέρη για μια εναλλακτική ακρόαση, σε πιάνο ή βιολί. Δημιούργημα του ακραίου metal, 100%, το δίχως άλλο!
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
