Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Νοεμβρίου 2017
Η ραγδαία άνοδος και πρόοδος της Ελληνικής σκηνής τα τελευταία χρόνια έχει ανεβάσει παράλληλα και τις απαιτήσεις που έχουν και οι ακροατές από τα σχήματα που αφιερώνουν το χρόνο τους για να ηχογραφήσουν μουσική. Η τεχνογνωσία και η μελέτη που έχουν πραγματοποιήσει και αποκτήσει οι εγχώριοι παράγοντες, από τους μουσικούς μέχρι τους παραγωγούς, πολλές φορές δημιουργεί αριστουργηματικά αποτελέσματα, ισάξια με αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού. Τώρα, αν κάποιες φορές το αποτέλεσμα είναι φωτοτυπία άλλου συγκροτήματος και στερείται πλήρως της προσωπικότητας, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, και πολύ μεγάλη συζήτηση.
Γι αυτό και η ακρόαση του άλμπουμ των Solitary Ritual ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη για εμένα, γιατί συνοψίζει όλες τις παθογένειες των πέτρινων χρόνων της Ελληνικής σκηνής. Ότι προσπάθεια και να έκανα μέσα μου για να το δικαιολογήσω, αποδείχτηκε άκαρπη, λόγω του γεγονότος ότι τα προβλήματα είναι τόσα πολλά, που επισκιάζουν τις καλές ιδέες και το ανεκτό παίξιμο του δίσκου. Πριν ξεκινήσουμε την ανάλυση, να αναφέρουμε πως πρόκειται για one-man project, γεγονός που μάλλον εξηγεί τα προβλήματα του δίσκου. Θα μάντευα κιόλας πως ο ίδιος άνθρωπος έχει αναλάβει επίσης την παραγωγή και τη μίξη του, αλλά δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω κιόλας, καθώς πληροφορίες διαθέσιμες δεν υπάρχουν πουθενά.
Για αρχή λοιπόν, η παραγωγή είναι παιδική και κακή, ενώ η μίξη είναι ανύπαρκτη. Το αποτέλεσμα είναι από ενοχλητικό έως απαράδεκτο, και θάβει τις όποιες καλές μουσικές ιδέες υπάρχουν. Και ειδικά όταν θες να δημιουργήσεις ένα experimental/progressive σχήμα, το να θάβονται οι ιδέες σου λόγω της κάκιστης ηχογράφησης, είναι ανάλογο με το να θάβεις τον εαυτό σου, γιατί το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος να ακούγεται ασύνδετος, ατσούμπαλος και άγαρμπος. Αντί να εκφράζονται οι ιδέες αρμονικά και με μία συνέχεια, μοιάζουν σαν να μπουρδουκλώνονται και να σκοντάφτουν μεταξύ τους. Πέρα από αυτό, δεν νοείται εν έτει 2017 η προφορά των Αγγλικών να είναι τόσο κακή, σχεδόν γραφική (θα μου πείτε εδώ έχουμε πρωθυπουργό με παρόμοια προφορά). Θα μπορούσα να κάνω τα στραβά μάτια σε αυτό, αν ταίριαζε κάπως στο ηχητικό και στο στιχουργικό concept, ή στην ατμόσφαιρα, όπως γίνεται στους Rotting Christ. Εδώ όμως, το να διατηρείς μια τόσο cult προφορά σε εκλεπτυσμένο στιχουργικό concept, είναι σαν να βάζεις τον Αλέκο Τάτση να παίζει παρτενέρ του Lionel Messi στην επίθεση της Barcelona. Αυτή η αντίθεση γίνεται άμεσα αντιληπτή και χτυπάει πολύ άσχημα στο αυτί.
Γι αυτούς τους λόγους λοιπόν, ότι προσπάθειες και να έκανα για να βρω κάποια δικαιολογία για το τελικό αποτέλεσμα, δεν τα κατάφερα. Τα αρνητικά στοιχεία του δίσκου είναι τόσο έντονα, που καταντούν πολύ ενοχλητικά, καθιστούν την ακρόαση αδύνατη και καταπνίγουν όποια καλή προσπάθεια πήγε να λάβει χώρα εδώ. Το μόνο που μπορώ να πω σα συμβουλή, είναι πως το συγκρότημα χρειάζεται κι άλλα άτομα, πολύ δουλειά ακόμα, και κυρίως, έναν παραγωγό που να ξέρει τη δουλειά του.
Βαθμολογία: 40/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
https://solitaryritual.bandcamp.com/releases
Comments
