Η ανάληψη της συγκεκριμένης κριτικής του νέου δίσκου των Sonata Arctica θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας ριψοκίνδυνος άθλος στην βιογραφία μου. Αρχικά με τρόμαζε το γεγονός για το κατά πόσο θα μπορούσα να ανταπεξέλθω ψυχικά και σωματικά τη δοκιμασία της ακρόασης, αφού κάτι ανάλογο είχε συμβεί ξανά σε προηγούμενους τους δίσκους. Κι όμως, δηλώνω το παρών για μια ακόμη γραπτή αποτύπωση της μελέτης μου στους παραπάνω.
Έχοντας κλείσει θέση διαρκείας στον πάτο των δισκογραφικών τους πονημάτων τα τελευταία χρόνια, οι Sonata Arctica μας παρουσιάζουν τον ένατο κατά σειρά τους δίσκο, με τίτλο ‘’The Ninth Hour’’. Αντικρίζοντας το εξώφυλλο, γεννήθηκε μέσα μου όλη η καλή διάθεση για να ακούσω κάτι πραγματικά εμπνευσμένο, όμως γνώριζα πως το ύφος της μπάντας έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια. Γι’ αυτό εξάλλου και η προσέγγισή μου έγινε με ιδιαίτερη μεθοδικότητα, εξετάζοντας τα πράγματα με καθαρό μυαλό.
Όπως είναι γνωστό, οι Sonata Arctica έχουν δισκογραφικό συμβόλαιο με την Nuclear Blast. Για την προώθηση του νέου τους δίσκου, η παραπάνω εταιρία επανειλημμένα παρουσιάζει την μπάντα ως ‘’Finnish Power Metal Titans’’. Και που λέτε, μέχρι και τα γέλια της κιθάρας του θεού Kai Hansen από το Αμβούργο άκουσα διαβάζοντας την παραπάνω φράση. Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά, απλά φανταστείτε το σοκ των ανυποψίαστων ακροατών.
Με την κυκλοφορία του ''Pariah's Child'', οι Sonata Arctica αποφάσισαν να φέρουν πίσω το παλιό logo της μπάντας, αυτό με το οποίο ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους πορεία. Η συγκεκριμένη κίνηση συνοδεύτηκε από δηλώσεις, μεταξύ των οποίων αναφέρθηκε πως οι οπαδοί θα είχαν να κάνουν με ένα δίσκο που θα τιμούσε τις αρχικές Power κυκλοφορίες της μπάντας. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Προφανώς και το ύφος του συγκροτήματος έχει αλλάξει, μα δεν είμαι σίγουρος το κατά πόσο οι ίδιοι το έχουν συνειδητοποιήσει, αφού η τωρινή πορεία τους είναι εξαρτημένη αποκλειστικά από το παρελθόν τους.
Το πρώτο κομμάτι του νέου δίσκου που δόθηκε στη δημοσιότητα ήταν το ‘’Closer To An Animal’’, δείγμα που κατά κάποιον τρόπο χάιδεψε ευχάριστα το αφτί πολλών ακροατών. Η αλήθεια είναι πως μαζί με τα ‘’Life’’ και ‘’Fairytale’’ δημιουργούν ένα σχετικά θερμό κλίμα αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω. Έχω πειστεί πλέον πως δεν πρόκειται να με ξαφνιάσουν θετικά, αφού και οι ίδιοι έχουν ξεχάσει αυτή την συνταγή εδώ και πολλά χρόνια.
Η συνέχεια της ακρόασης γίνεται τόσο νωχελική που μου δίνει την εντύπωση πως πρέπει να κάνω ανάβαση σε βουνό με γωνία κλίσης ενενήντα μοιρών. Γι’ αυτό, εξάλλου, στην αρχή έκανα αναφορά για άθλο. Μαζί με τα ‘’Stones Grow Her Name’’ και ‘’Pariah’s Child’’, συμπληρώνεται η χειρότερη δισκογραφική τριπλέτα των Φινλανδών. Αυτό όμως δίνει το έναυσμα να εκτιμηθούν παλαιότεροι δίσκοι και δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ πίσω στο παρελθόν. Παίρνοντας ως παράδειγμα το ‘’The Days Of Grays’’, οι οπαδοί ξίνισαν αρχικά με την συγκεκριμένη κυκλοφορία, ωστόσο σήμερα ο δίσκος φαντάζει ως αγίασμα σε σχέση με τις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες.
Όσο για τον Kako….από το κακό στο χειρότερο. Είναι ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή πως τα φωνητικά του δεν είναι σε θέση να φτάσουν τις υψηλές νότες του παρελθόντος. Τα ελάχιστα ξεσπάσματα από εδώ και από εκεί στον δίσκο φανερώνουν μια αδιαθεσία, η οποία δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ακόμα και οι συνθέσεις δεν βοηθάνε σ’ αυτό, αφού βρίσκονται συνεχώς σε χαμηλές νότες, στις οποίες ούτε εκεί μπορεί να πει κανείς πως ο Tony Kakko προσαρμόζει με μαεστρία τα φωνητικά του, με αποτέλεσμα να κουράζει.
Η παραγωγή του ‘’The Ninth Hour’’ δημιουργεί ένα κλειστό τοπίο στον ήχο, όπως και στους δυο προηγούμενους δίσκους. Ως αποτέλεσμα, τα μουσικά όργανα αλλά και τα φωνητικά δεν έχουν την ένταση, την έκταση και την ελευθερία στην απόδοσή τους, ενώ ταυτόχρονα λείπει η αρμονία. Η μίξη φέρει τα πλήκτρα ψηλά στο προσκήνιο, σε υπερβολικό βαθμό, ενώ στο ‘’Rise A Night’’ αυτό γίνεται αντιληπτό αμέσως, αφού τα πλήκτρα κοντεύουν να τρυπήσουν το τύμπανο του ακροατή. Οδεύοντας προς το τέλος της ακρόασης, στο ‘’White Pearl, Black Oceans Pt. II’’ με ξύπνησε το κιθαριστικό solo, το οποίο ίσως να είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Δυστυχώς έπρεπε να περάσει σχεδόν μια ώρα ακρόασης για να ακούσω κάτι τέτοιο. Τυχεροί είναι όσοι προμηθευτούν την Ιαπωνέζικη έκδοση με το ‘’The Elephant’’, αφού αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της κυκλοφορίας.
Ο νέος δίσκος φέρει ένα εκπληκτικό εξώφυλλο, το οποίο δυστυχώς δεν συνοδεύεται από ένα ανάλογο μουσικό περιεχόμενο. Προσωπικά, θα μπορούσα να έχω τα μάτια μου πάνω του για ώρες, να χτίζω τις διάφορες σκέψεις μου και να φαντάζομαι το πώς θα μπορούσαν αυτές να ακούγονται, έχοντας όμως στο pause τον δίσκο. Ξέρετε, δεν έχει να κάνει με το ύφος, αφού είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς έχουμε καταπιαστεί με δίσκους που δεν ανήκουν στον μουσικό μας κύκλο, ωστόσο είμαστε σε θέση να επαινέσουμε το εμπνευσμένο, καθώς η έμπνευση δεν γνωρίζει καλούπια ή σύνορα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στο ‘’The Ninth Hour’’.
Βαθμολογία: 35/100
Για το Rock Overdose,
Περικλής Σιβρής
Comments
