Είναι άραγε το τέλειο σημάδι όταν η νέα χρονιά των δισκοκριτικών ξεκινάει με τους Sons Of Apollo και τον δεύτερο πλήρη στούντιο δίσκο τους; Ο χρόνος θα δείξει, όπως και θα κρίνει ολοκληρωτικά το “MMXX”. Είχα την τύχη να «ζήσω» έντονα τη δημιουργία αυτού του supergroup.
Από τις πρώτες τους ανακοινώσεις, μέχρι και την ανάληψη για κριτική του “Psychotic Symphony”, έως τη συναυλία τους στην Αθήνα και το δωράκι του “Live With The Plovdiv Psychotic Symphony” για την ονομαστική μου εορτή, οι μουσικάρες που απαρτίζουν τους Sons Of Apollo, με απασχόλησαν έντονα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Θα αποφύγω οποιεσδήποτε συστάσεις στα πρόσωπα, διότι τις έκανα ήδη στην πρώτη τους κυκλοφορία, οπότε πάμε στο ζουμί της υπόθεσης. “MMXX” λοιπόν, η νέα μουσική πρόταση των παικταράδων μας.
Θετικό στοιχείο, που με προδιαθέτει ευχάριστα, είναι ξανά η επιλογή 8 συνθέσεων, αρκετά μεγάλων βέβαια, για τη στελέχωση του άλμπουμ που όμως εκτοξεύουν στα 58 λεπτά τη διάρκειά του. Κανένα πρόβλημα με αυτό, ειδικά αν όλα έχουν λόγο ύπαρξης εδώ. Μουσικά, ο δίσκος κινείται πάνω-κάτω στο δρόμο του προκατόχου του. Δηλαδή, αμερικάνικο hard rock του σήμερα, χωρίς νοσταλγικές τάσεις, αλλά και με μια έντονη ροπή προς το progressive metal, κάτι που από την αρχή ήταν ολοφάνερο, σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και το όλο μουσικό υπόβαθρο και δισκογραφικό παρελθόν των μελών της μπάντας.
Αυτό ακριβώς τονίζει και ο Mike Portnoy, προσθέτοντας μάλιστα ότι άλλα είχε στο μυαλό του, όταν ξεκίνησε τη μπάντα με τον Sherinian, και στην πορεία προέκυψε κάτι πιο πολύπλοκο και τεχνικό. Σε επίπεδο παραγωγής, οι Sons Of Apollo δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα. Ηχητικά, ο δίσκος μοιάζει πολύ με το “Psychotic Symphony”, σαν το “MMXX” να είναι η φυσική του συνέχεια, σαν όλα να συνεχίστηκαν από εκεί που σταμάτησαν. Βέβαια, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το εν λόγω, δεύτερο άλμπουμ είναι καλύτερο ή έστω ίσο του ντεμπούτου. Πιστεύω, και δύσκολα θα μου αλλάξει η γνώμη, ότι οι συνθέσεις του “Psychotic Symphony” στέκουν ένα κλικ παραπάνω.
Κομμάτια όμως σαν το “Goodbye Divinity”, το εναρκτήριο του δίσκου, είναι που βάζουν στην πρίζα τους απανταχού «προοδευτικούς», προκειμένου να ψάξουν ενδελεχώς και να χαθούν στη μαγεία του παιξίματος των fantastic 5. Αν κάτι μου κέντρισε πρωτίστως την προσοχή, αυτό είναι οι ήχοι των πλήκτρων του Derek Sherinian. Θαρρώ πως αποφάσισε να βγει πιο μπροστά, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό ήδη σε κομμάτια όπως το προαναφερθέν, αλλά και το “Wither To Black” που ακολουθεί. Αν το κολλήσεις και με το “Asphyxiation”, τότε έχεις μια αρχική τριάδα κομματιών, που σου μένουν στο μυαλό με τη μία. Αν και θεωρώ το τελευταίο ένα σκαλί πιο κάτω από τα δύο πρώτα, δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι οι Sons Of Apollo έχουν βελτιώσει τη χημεία τους και γράφουν άκρως «πιασάρικες» συνθέσεις με κολλητικά ρεφρέν.
Σημαντικός σε αυτά, αλλά και ολόκληρο τον δίσκο, είναι και ο ρόλος του μοναδικού κιθαρίστα της μπάντας, του Ron Thal. Ο "Bumblefoot" είναι αρκετά υποτιμημένος, όσο και εξαιρετικός όσον αφορά το παίξιμό του. Τον γνωρίσαμε μαζικά στο “Chinese Democracy”, αλλά η πλήρης δικαίωσή του και αναγνώριση ήρθε 12 χρόνια μετά, με την τριπλέτα των κυκλοφοριών των Sons Of Apollo.
Από κοντά ασφαλώς και οι Billy Sheehan, Jeff Scott Soto, κουβαλώντας εμπειρία και γνώσεις ετών επάνω στο μουσικό ύφος που διάλεξαν να πατήσουν μαζί με τον Portnoy, τα τύμπανα του οποίου ακούγονται άψογα, ευκρινή και αρκετά μπροστά στην τελική μίξη. Αυτό που εύκολα θα ξεχωρίσει κανείς ως το τέλος του άλμπουμ, είναι το “New World Today”, ένα 16λεπτο επικό όργιο, όπου η τεχνική και ο βαθμός δυσκολίας στο παίξιμο χτυπάει κόκκινο, κάτι αντίστοιχο του “Opus Maximus” φανταστείτε, αλλά όχι οργανικό μόνο. Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οι απανταχού λάτρεις των πρώην και νυν βασικών σχημάτων των μελών των Sons Of Apollo μπορούν άφοβα να επενδύσουν σε αυτήν την κυκλοφορία, στο δικό τους “2020” (ο τίτλος του δίσκου στα λατινικά), με την ελπίδα να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας και να γεμίσει το δικό μας 2020 με καλές μουσικές.
Για το Rock Overdose Βαθμολογία 80/100
Μιχάλης Τσολάκος
Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει μουσικά καλύτερα το 2020 χωρίς τη νέα κυκλοφορία των Sons of Apollo ονόματι “MMXX” (2020 στα λατινικά). Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου ανυπομονούσα να τον πάρω στα χέρια μου και να τον ακούσω. Είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες κι αυτό γιατί το “Psychotic Symphony” με το οποίο μας συστήθηκαν το 2017 προσωπικά με είχε ξετρελάνει. Το επισφράγισμα ήρθε φυσικά και με την live εμφάνιση τους στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 2018 που μας πήραν τα μυαλά κανονικότατα καθώς και με την μετέπειτα live κυκλοφορία τους “Live with the Plovdiv Psychotic Symphony”.
Αδιαμφισβήτητα τα μέλη της μπάντας είναι ένας κι ένας και για το τυπικό της υπόθεσης και μόνο θα αναφέρω πως τους Sons of Apollo απαρτίζουν οι Jeff Scott Soto, Ron “Bumblefoot” Thal, Billy Sheehan και οι “Del Fuvio Brothers”, όπως έμεινε να φωνάζουν τους Mike Portnoy και Derek Sherinian επί εποχής Dream Theater. Θεωρώ περιττό το να αναφερθούμε στις μπάντες που έχει εμπλακεί ο καθένας τους και στις προσωπικές τους καριέρες γιατί πραγματικά δεν θα σταματήσουμε ποτέ να γράφουμε. Η ιστορία του καθενός θεωρώ πως είναι σχεδόν γνωστή στους περισσότερους για αυτό άλλωστε και από την στιγμή που δημιουργήθηκε η μπάντα είχαμε να κάνουμε με ένα supergroup.
Προσωπικά, από τη στιγμή που έφυγε ο Derek Sherinian από τους Dream Theater (μετά το εκπληκτικό και φοβερά υποτιμημένο “Falling Into Infinity”) κάτι μου έλειπε από τον ήχο τους. Η δε μετέπειτα αποχώρηση του Mike Portnoy αποτελεί μέχρι και σήμερα μια πληγή που για τους περισσότερους δεν έχει επουλωθεί. Η συνένωση λοιπόν Portnoy με Sherinian σε μία μπάντα φυσικά και έφερε πολλά αναμενόμενα χαμόγελα στα πρόσωπα των περισσότερων μας.
Όταν κυκλοφόρησαν το “Psychotic Symphony” φάνηκε πως η μπάντα λειτουργούσε κάπως πειραματικά αφού δεν υπήρχε το απαραίτητο μεταξύ τους δέσιμο, ασχέτως αποτελέσματος (που για μένα είναι ένας εξαιρετικός δίσκος). Με το “MMXX” φαίνεται ξεκάθαρα πλέον πως αποτελούν μία ενιαία ομάδα αφού υπάρχει η απαραίτητη χημεία για να προχωρήσουν συνθετικά την μπάντα ένα βήμα παραπάνω. Αυτό που με εντυπωσιάζει πέρα από τις ομολογουμένως εξαιρετικές συνθέσεις τους είναι πως ενώ λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, ο καθένας τους έχει τον δικό του ξεχωριστό και μοναδικό ήχο και αυτό είναι ευδιάκριτο σε κάθε ένα από τα κομμάτια του δίσκου.
Το “MMXX” λοιπόν αποτελείται από 8 συνθέσεις οι οποίες διαφοροποιούνται αρκετά μεταξύ τους αλλά από την άλλη διατηρούν τον χαρακτηριστικό πλέον για μένα ήχο των Sons of Apollo όπως άρχισαν να τον σχηματίζουν στο “Psychotic Symphony”. Ο δίσκος ξεκινάει με τον 7λεπτο δυναμίτη “Goodbye Divinity”, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, η εισαγωγή του οποίου μου ξυπνά μνήμες από το “New Millenium” του “Falling Into Infinity”. Το εν λόγω κομμάτι αποτελεί την ιδανική έναρξη με το ωραίο του groove και τον πιασάρικο ρυθμό στο ρεφραίν. Τη σκυτάλη παίρνει το “Wither To Black” το οποίο έχει ένα πιο funky ύφος. Συνέχεια με το “Asphyxiation” που με το industrial ύφος του δημιουργεί μια αμείωτη μουσική ένταση - εξαιρετικό κομμάτι από όλες τις απόψεις.
Και ενώ τα τρία πρώτα κομμάτια είναι αρκετά δυναμικά, οι τόνοι πέφτουν με μία από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου όπως είναι το “Desolate July”, το οποίο αποτελεί και το τρίτο single του δίσκου. Αυτό το κομμάτι είναι τόσο συναισθηματικό και ατμοσφαιρικό που δεν νομίζω να υπάρξει άνθρωπος που να μην το λατρέψει και να μην καταφέρει να συγκινηθεί μαζί του. Συνήθως οι στιγμές μεγάλου πόνου αποτελούν πηγή εξαιρετικής έμπνευσης, έτσι και εδώ αυτή την δυναμική μπαλάντα την εμπνεύστηκαν από τον άδικο θάνατο του David Z (του μπασίστα της μπάντας SOTO) όταν τον Ιούλιο του 2017 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα με το tour bus των Adrenaline Mob. Αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά από τα αγαπημένα μου και κάθε φορά που το ακούω το νιώθω σαν γροθιά στο στομάχι. Ακολουθεί το σχεδόν 9λεπτο “King of Delusion” του οποίου η εισαγωγή αποτελεί μουσικά τη φυσική συνέχεια του “Desolate July”. Όσο προχωράει το κομμάτι και ανεβάζει γκάζια αρχίζει να θυμίζει αρκετά το “Perry Mason” του Ozzy Osbourne. Αδιαμφισβήτητα αποτελεί ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου, με υπέροχες εναλλαγές.
Συνέχεια με το “Fall to Ascend” το οποίο αποτέλεσε και το δεύτερο single του “MMXX”. Αυτό το κομμάτι μου βγάζει μια φρενίτιδα με τον ρυθμό του και με τις εναλλαγές του. Ακολουθεί το “Resurrection Day” το οποίο είναι αρκετά εθιστικό με τον ανατολίτικο ρυθμό του. Νομίζω όμως το καλύτερο το άφησαν για το τέλος αφού επιλέγουν να κλείσουν τον δίσκο με ένα πραγματικό έπος σχεδόν 17 λεπτών. Το “New World Today” ξεκινά με μια υπέροχη εισαγωγή στα πλήκτρα όπου ο Sherinian ξεδιπλώνει την μαεστρία του, για να μπουν και να χτίσουν το κομμάτι οι υπόλοιποι και να το απογειώσουν. Μετά την 3λεπτη εισαγωγή του το κομμάτι φλερτάρει με πιο funk ρυθμούς και οι εναλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη. Το κομμάτι έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το “Opus Maximus” και το “Labyrinth” από τον προηγούμενο τους δίσκο. Τα δε instrumental μέρη του κομματιού είναι από άλλο πλανήτη πραγματικά. Τα 17 λεπτά κυλάνε νεράκι και μένεις να θέλεις και άλλο.
Πραγματικά εντυπωσιάστηκα με το “MMXX”. Το δέσιμο και η χημεία που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των μελών της μπάντας είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Η ποιότητα των συνθέσεων τους έχει απογειωθεί και οι ίδιοι έχουν ανεβάσει τον πήχη αρκετά υψηλά. Μου αρέσει που τον δίσκο τον διακατέχει μια αίσθηση τζαμαρίσματος όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Τα δε instrumental σημεία στα κομμάτια είναι το λιγότερο απολαυστικά και εντυπωσιακά. Επίσης όλοι φαίνεται πως έχουν μεγαλύτερους ρόλους ηχητικά μέσα στην μπάντα και ειδικά ο Derek Sherinian παίζει πολύ περισσότερο από ότι στον πρώτο δίσκο.
Από τη μία θα μπορούσε κανείς να πει πως οι Sons of Apollo κυκλοφόρησαν τον δίσκο που θα θέλαμε να ακούσουμε από τους Dream Theater των τελευταίων ετών. Από την άλλη όμως νομίζω δεν έχει και πολύ νόημα να συγκρίνουμε την μπάντα με το παρελθόν των μελών της. Ενώ αρχικά η μπάντα έγινε γνωστή λόγω των μελών και της ιστορίας του καθενός, είναι ξεκάθαρο πως με αυτήν την κυκλοφορία πλέον ο κόσμος θα τους γνωρίζει για τον μοναδικό ήχο που έχουν δημιουργήσει όλοι μαζί ως Sons of Apollo.
Για το Rock Overdose Βαθμολογία 92/100
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
