Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Μαΐου 2019
Τι να πεις για έναν καλλιτέχνη όπως ο Jeff Scott Soto που βρίσκεται στον χώρο για πάνω από 30 χρόνια; Αδιαμφισβήτητα αποτελεί έναν από τους καλύτερους frontmen, με αυτήν την χαρακτηριστική βαθιά, μελωδική και δυνατή φωνή και την εξαιρετική σκηνική παρουσία που μαγεύει το κοινό. Έχει γράψει αμέτρητα μουσικά χιλιόμετρα με πάρα πολλές σημαντικές συνεργασίες από το ξεκίνημα του ως σήμερα (Yngwie Malmsteen's Rising Force, Talisman, Journey, Takara, W.E.T., Trans-Siberian Orchestra μέχρι τους πιο πρόσφατους Sons of Apollo).
Παράλληλα με τις συνεργασίες του, ο Soto κυκλοφόρησε και αρκετά σόλο albums μέχρι το 2014 που αποφάσισε να μαζέψει τους μουσικούς με τους οποίους περιόδευε και να δημιουργήσει μαζί τους ένα νέο project κάτω από το όνομα SOTO, το οποίο μουσικά κινείται σε πιο heavy μονοπάτια. Ως SOTO πλέον κυκλοφόρησαν δύο albums – το “Inside the Vertigo” το 2015 και το “DIVAK” το 2016 – κάτω από την εξής σύνθεση: lead κιθαρίστας ο Jorge Salan, στο μπάσο ο David Z, στα πλήκτρα και στα φωνητικά ο BJ και στα drums ο Edu Cominato. Δυστυχώς το 2017 αποδείχτηκε αρκετά τραγικό αφού έφυγε εντελώς άδικα από τη ζωή ο David Z. Τον David Z αντικατέστησε στο μπάσο ο Tony Dickinson με τον οποίο η μπάντα ηχογράφησε το τελευταίο της album, ονόματι “Origami”, το οποίο κυκλοφορεί στις 24 Μαΐου από την InsideOut Music (στην οποία ανήκουν κι οι Sons of Apollo).
Το “Origami” κινείται (όπως και οι δύο προκάτοχοί του) ανάμεσα στο metal και στο hard rock ενώ θα το βρούμε να φλερτάρει και με το funk ή με πιο ηλεκτρονικούς ήχους σε διάφορα σημεία. Φαίνεται πιο φρέσκο, πιο δυναμικό και πιο εμπνευσμένο από τους δύο προηγούμενους δίσκους. Το διάλειμμα του Soto με τους Sons of Apollo φαίνεται πως ωφέλησε αρκετά την μπάντα αφού αυτό αποτυπώνεται πλέον στον ήχο τους ο οποίος σε σημεία είναι πιο τεχνικός και οι συνθέσεις φαίνεται να βασίζονται πάρα πολύ στα πλήκτρα και στις κιθάρες, με τα σόλο να κυριαρχούν σε όλο το album.
Τον δίσκο ανοίγει το “HyperMania” με μία 80’s ηλεκτρονική αισθητική στον ρυθμό του το οποίο εξελίσσεται αρκετά μελωδικά. Το κιθαριστικό σόλο προς τα μισά του κομματιού παραπέμπει λίγο σε Malmsteen εποχή. Σε αυτό το κομμάτι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως έχουν μπλεχτεί διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία και όλα έχουν δέσει εξαιρετικά. Συνέχεια με το ομώνυμο “Origami” το οποίο είναι αρκετά δυναμικό και επιθετικό. Προς τα μισά τα πλήκτρα μας χαρίζουν ένα φοβερό σόλο υπό τη συνοδεία των drums, για να δώσουν τη θέση τους στην κιθάρα που θα βαρύνει ακόμα πιο πολύ τον ρυθμό με ένα έντονο σόλο. Ακολουθεί το “BeLie” το οποίο αποτελεί και το 1ο single του δίσκου. Είναι από τα κομμάτια του δίσκου που ξεχωρίζουν με διαφορά τόσο για τον catchy ρυθμό του, τα heavy riffs του, το ρεφραίν που σου κολλάει στο μυαλό όσο και για τα σολαρίσματα που δίνουν και παίρνουν. Φουλ δυναμικό και αρκετά τεχνικό το “World Gone Colder” με αρκετές εναλλαγές στον ρυθμό του. Φυσικά και δεν λείπει ούτε εδώ το κιθαριστικό σόλο. Από τα επίσης πολύ καλά κομμάτια του δίσκου αποτελεί και το “Detonate” το οποίο χτίζει σιγά σιγά την έντασή του με ένα αρκετά μελωδικό ρεφραίν μέχρι να φτάσει να κάνει το ξέσπασμα του και να κορυφωθεί μέχρι το τέλος. Οι τόνοι πέφτουν με το υπέροχο “Torn” το οποίο κινείται σε πιο melodic rock μονοπάτια, χωρίς να του λείπει η ένταση στο ρεφραίν, η οποία όλο και κλιμακώνεται με ένα επίσης κιθαριστικό σόλο, για να κλείσει ήρεμα και μελωδικά όπως ξεκίνησε. Ακολουθεί ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του δίσκου, το “Dance with the Devil”, το οποίο θυμίζει αρκετά το “Signs of the Time”από Sons of Apollo. Η ανατροπή έρχεται με το επίσης αγαπημένο “AfterGlow” το οποίο κινείται σε πιο funk ρυθμό. Όπως σε όλα τα κομμάτια έτσι κι εδώ το σόλο κιθάρας και πλήκτρων δίνει άλλη πνοή στο κομμάτι. Το “Vanity Lane” που ακολουθεί ξεκινά με ένα αρκετά heavy riff για να γίνει φουλ μελωδικό στο refrain του. Φυσικά ούτε εδώ λείπουν τα σολαρίσματα. Ο δίσκος κλείνει με μια έκπληξη που κάποιοι ίσως να την θεωρήσουν περιττή (εμένα προσωπικά μου έδεσε απόλυτα με όλα τα κομμάτια του δίσκου), τη διασκευή του “Give In to Me” του Michael Jackson. To κομμάτι από μόνο του ήταν και θα είναι κορυφαίο πόσο μάλλον τώρα που το τραγουδά και ο Soto. Η μπάντα το σεβάστηκε απόλυτα, δίνοντας του μια πιο heavy αίσθηση. Το απόλυτο κλείσιμο για τον δίσκο.
Με το “Origami” φαίνεται πως οι SOTO έχουν ανέβει μουσικά πολλά επίπεδα πλέον, αφήνοντας πολύ χώρο σε όλους τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν την τεχνική και τη δημιουργικότητα τους, χωρίς να κλέβει την παράσταση μόνος του ο Jeff Scott Soto (άλλωστε ένας χαρισματικός frontman δεν αρκεί για να είναι ένας δίσκος πολύ καλός). Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως στο “Origami” δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να μην έχει σόλο, με τον κιθαρίστα Jorge Salan πραγματικά να μαγεύει σε κάθε ένα από αυτά με την εκπληκτική τεχνική, την ταχύτητα και την μελωδικότητα του. Οι Tony Dickinson και Edu Cominato δημιουργούν ένα φοβερό rhythm section, δίνοντας μας έναν εξαιρετικά δεμένο και heavy ήχο. Ο BJ με τα πλήκτρα του δίνει άλλη πνοή στον δίσκο μεταμορφώνοντας τις συνθέσεις χωρίς να φλυαρεί. Ο δε Soto όπως πάντα μαγευτικός στις ερμηνείες του, δυναμικός και αισθαντικός εκεί που χρειάζεται. Πέρα από την απόδοση των μουσικών (που ήταν αναμενόμενη) αυτό που απογειώνει τον δίσκο είναι οι ίδιες οι συνθέσεις οι οποίες είναι πολύ φρέσκιες και ώριμες, με αρκετές εναλλαγές και νέα στοιχεία. Επίσης έχουν ροή και συνοχή μεταξύ τους, δένοντας απόλυτα η μία με την άλλη. Ξεκάθαρα λοιπόν το “Origami” αποτελεί τον καλύτερο και πιο εμπνευσμένο δίσκο των SOTO ως τώρα, ο οποίος αξίζει και με το παραπάνω την προσοχή μας.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rockoverdose.gr
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
