“The sorceress failed”
Η ιστορία της Ατλαντίδας είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς θρύλους που κυκλοφορούν παγκοσμίως, καθώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές ανά περιοχές και καθόλου αποδείξεις για την ύπαρξή της, παρά μόνο ελάχιστες ενδείξεις. Εδώ χρησιμοποιείται σαν concept ως αφήγηση σε παιδικό παραμύθι πριν από τον ύπνο, με το παιδί να έχει την πιο ενοχλητική και ψεύτικη φωνή που έχω ακούσει ποτέ μου.
Το female fronted συμφωνικό progressive/power που χρησιμοποιεί το συγκρότημα ως μουσική βάση προσπαθεί να ντύσει αυτό το φιλόδοξο concept προσπαθώντας να αγγίξει πομπώδη επίπεδα στην εκτέλεση, στις συνθέσεις και στο στήσιμο του δίσκου. 20 κομμάτια περιέχονται στο δίσκο με συνολική διάρκεια 70 λεπτών, εκ των οποίων ένα intro και ένα outro, ενώ στα υπόλοιπα 18 κομμάτια κάθε κομμάτι διαθέτει και το δικό του ιντερλούδιο (με εξαίρεση τα δύο πρώτα) . Μέσα στα τραγούδια μπλέκονται αφηγήσεις, χορωδιακά ρεφραίν, βιρτουόζικος χειρισμός των οργάνων και συνοδεία συμφωνικών μερών. Το πρόβλημα σε όλα αυτά είναι η πλήρης αίσθηση έλλειψης μέτρου. Ειδικά οι αφηγήσεις αφαιρούν πολλούς βαθμούς καθώς σε σημεία είναι μακροσκελείς και δυσκολεύουν την ακρόαση ενός ήδη δύσπεπτου και πλούσιου σε πληροφορίες δίσκου.
Κι αυτό είναι ένα γεγονός που προκαλεί έκπληξη, καθώς με δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους, τα οποία ήταν πολύ σωστά δομημένα και πολλά υποσχόμενα όχι μόνο μουσικά αλλά σε όλους τους τομείς, θα περίμενε κανείς να 'ντύσουν' μαεστρικά ένα τέτοιο concept. Αντί γι' αυτό, διακρίνουμε ένα άλμπουμ που κυριαρχεί η μεγαλομανία, οι πομπώδεις συνθέσεις και η έλλειψη συνοχής, και για το τελευταίο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η αλόγιστη χρήση των αφηγήσεων και ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των ιντερλούδιων.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων άλμπουμ, όπου η μεγαλομανία χαντακώνει τη δημιουργία τέτοιων έργων. Ειδικά αν είναι εμφανής η έλλειψη μέτρου, συνοχής και ορίων στη χρήση διαφόρων μεθόδων στη σύνθεση, όπως εδώ είναι οι αφηγήσεις, το εγχείρημα είναι καταδικασμένο από την αρχή. Ειδικά εδώ, ακόμα και τα ιντερλούδια να λείπανε εντελώς, τα 'κανονικά' τραγούδια του δίσκου ακούγονται βαριά και φορτωμένα, ειδικά λόγω της έλλειψης συνοχής. Κλασική περίπτωση δίσκου που μεγαλοπιάστηκε από το concept και καταποντίστηκε από την υπερβολική προσθήκη διάφορων στοιχείων στις συνθέσεις. Θα τον παρομοίαζα με το αντίστοιχο του στομαχιού που έχει φουσκώσει μετά από λουκούλλειο γεύμα.
Βαθμολογία: 52/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
