Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιτέλους έχουμε επιστροφή -δισκογραφικά, γιατί συναυλιακά ήταν πάντα εδώ- μετά από 8 χρόνια για τους Speedrush, οι οποίοι έχοντας δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες με το ντεμπούτο “Endless War” το 2016, αλλά και κυρίως λόγω των καταπληκτικών, γεμάτων αδρεναλίνη και γενικώς έξω καρδιά ζωντανών εμφανίσεων τους, είχαν λείψει πάρα πολύ στον κόσμο που περίμενε εναγωνίως το 2ο άλμπουμ τους. Δεν ξέρω γιατί τους πήρε τόσο, αν και θα μάθουμε σύντομα, αλλά ήταν κάτι πολύ δυσάρεστο. Και ήταν δυσάρεστο γιατί τις πραγματικά σπουδαίες (προσέξτε, δε λέω καλές, λέω σπουδαίες) μπάντες, τις θες ενεργές και στις επάλξεις συνεχώς. Έτσι όταν δινόταν η ευκαιρία να δούμε συναυλία τους, ήμασταν πάντα εκεί και φρόντιζαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να μας αποζημιώνουν. Αν και θεωρώ ότι σε άλλες μπάντες θα μπορούσαμε να πούμε ότι χάθηκε το momentum, η κατάσταση με τους Speedrush είναι διαφορετική και εξηγούμαι άμεσα: Έχουν το know how του ήχου τους γιατί πρωτίστως τον λατρεύουν σαν οπαδοί, άρα έρχονται να ξαναχτυπήσουν όταν κρίνουν ότι αυτό που θα προσφέρουν θα είναι αντάξιο των προσδοκιών που έχουν όλοι από αυτούς και πρωτίστως οι ίδιοι από τους εαυτούς τους. Οι καλοί δε χάνονται, αλλά οι σπουδαίοι όπως είπα παραπάνω, δε γνωρίζουν περιθώρια από άποψης χρόνου.
“Division Mortality” λοιπόν ο τίτλος του πολυαναμενόμενου 2ου δίσκου, ο οποίος εντυπωσιάζει πριν καν παίξει. Πως γίνεται αυτό; Μα με το πανέμορφο εξώφυλλο φυσικά, το οποίο να τονίσω απροκάλυπτα ότι ΤΟ ΘΕΛΩ σε μπλούζα, σε πατίνι, σε σαλιάρα μωρού, και σε μάρκα προφυλακτικών αν χρειαστεί. Μπράβο τους γιατί από τις λεπτομέρειες ξεκινάει το παιχνίδι να κερδίζεται, ειδικά ο τύπος που κραδαίνει τη μασέτα και ανοίγει το κρανίο στα δυο που παραπέμπει λίγο στον Knarrenheinz (ΣΟΝΤΟΜΑΡΑ και δεν είμαι καλά) είναι συγκινητικός. Έτσι με την διάθεση στα ύψη από το εξώφυλλο και μόνο, πάμε στα του περιεχομένου. Βγάζω έξω intro/outro για ευνόητους λόγους, όχι ότι δεν είναι σημαντικά στο άνοιγμα και κλείσιμο του δίσκου, αλλά σημασία έχουν τα κυρίως κομμάτια περισσότερο. 7 λοιπόν κύρια κομμάτια (σκοτώθηκαν, έχε χάρη που υπάρχει ευστοχία υλικού και δε μπορώ να κράξω) τα οποία έχουν ως μέσο όρο τα 5 και κάτι λεπτά και που γενικά δεν υπάρχει κομμάτι κάτω από 4’. Αυτό δείχνει ότι σε σχέση με το πιο μινιμαλιστικό ντεμπούτο, το “Division Mortality” συγκεντρώνει τον ήχο του σε περισσότερη πληροφορία και σίγουρα σε μεγαλύτερη ανάπτυξη κάθε ιδέας σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Και τώρα εγείρεται το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου που ακόμα δεν έχει απαντηθεί.
Τελικά τι παίζουν οι Speedrush; Είναι μία γαμάτη speed μπάντα που παίζει πιο γρήγορα από τις speed μπάντες; Είναι μία σοβαρή thrash μπάντα χωρίς τα κλισέ του είδους; Ή μήπως τελικά το όνομα όπως το ακούς παραπέμπει σε συνδυασμό του speedthrash και τα πράγματα είναι πιο απλά απ’όσο νομίζουν πολλοί; Θεωρώ ότι η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται κάπου στη μέση και καμία απάντηση δεν είναι λάθος, ακριβώς γιατί οι ίδιοι κυρίως δεν το σκέφτονται και αφήνουν απλά το υλικό τους να μιλήσει αντί για πιθανές ταμπέλες. Από το άνοιγμα όμως του δίσκου στα 2 πρώτα (κύρια) κομμάτια, βλέπουμε πως τέμνονται οι έννοιες. Έτσι το εναρκτήριο “Ride With Death” είναι ένα καθαρό speed κομμάτι και το “Feeding The Carnivores” ένα καθαρό thrash κομμάτι. Το θέμα είναι κυρίως δομικό αλλά με κάποιο τρόπο κατορθώνουν να ελίσσονται σε κάθε κομμάτι διαφορετικά και να μη χάνεται η δεδομένη συνοχή του δίσκου. Τα 41’ και κάτι του “Division Mortality” σε σχέση με τα 33’ και κάτι του “Endless War”, όχι απλά δεν κουράζουν αλλά δείχνουν και σιγουριά στο παίξιμο και τις ιδέες που δεν χρησιμοποιήθηκαν φειδωλά, αντιθέτως ενσωματώθηκαν σωστά και τα κομμάτια δεν ακούγονται σαν συρραφές μερών για να ταιριάξουν μεταξύ τους αλλά ως άψογα μελετημένες.
Έχοντας την ευκαιρία να ακούσω κομμάτια του δίσκου ζωντανά στο τελευταίο τους live με τους Amken, έβλεπα ότι τα κομμάτια αυτά είχαν μία έντονη ενέργεια που στις συναυλίες μπορούν να κάνουν θαύματα. Το μεγάλο όπλο λοιπόν στο “Division Mortality” είναι ότι παίρνει αυτή τη συναυλιακή ορμή της μπάντας και τη μεταφέρει και στουντιακά, το υλικό ακούγεται “πολύ” και “μεγάλο” και τους προσδίδει πολλούς έξτρα πόντους. Ο Nir Beer στα φωνητικά με τη φλεγματική προσφορά του και τον κοφτό εκφραστικό τρόπο που τραγουδάει, υπηρετεί το υλικό και ήδη τον φαντάζομαι να μπαχαλιάζει επί σκηνής όταν θα παιχτούν ζωντανά. Η ρυθμική βάση είναι περίφημη, ειδικά το μπάσο ακούγεται υπέροχο, προσφέρει πάρα πολλά στον ήχο του δίσκου, ενώ τα τύμπανα είναι άκρως εύστοχα, κρατάνε τρομερό τέμπο όπου πρέπει και όταν χρειάζεται να αφεθούν λυτά, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο. Αφήνω τελευταίο τον βασικό παράγοντα όχι απλά σε κάθε speed/thrash/whatever δίσκο αλλά γενικά. Οι κιθάρες λοιπόν. Τι ωραίες κιθάρες ρε παιδί μου. Τι στακάτο όμορφο παίξιμο στα riffs, τι ωραίες αλλαγές, τι αγνή αγάπη για το είδος πραγματικά. Γιατί όταν μπαίνουν τα solo αλλάζει το πράγμα και μιλάμε πλέον για ΕΠΙΠΕΔΟ! Μερικά από τα καλύτερα solo που έχω ακούσει εδώ και ΠΟΛΥ καιρό ανεξαρτήτως είδους.
Οι Speedrush θριαμβεύουν όταν συνδυάζουν τα κοφτά riff των Κreator (‘87-’90 περιόδου αυστηρά, στα πιο τεχνικά τους) με την κατάρτιση των Destruction, αλλά με πολύ περισσότερο Αμερικάνικο αέρα παρά Ευρωπαϊκό. Το θέμα όμως είναι ότι όσο κι αν αγαπάνε το είδος και τις μπάντες του, βγάζουν προσωπικό κιμπάρικο χαρακτήρα στο τέλος. Απλά να πω ότι στα solo μου έβγαλαν πολύ Coroner/Anacrusis vibes από άποψη κλάσης και με το βλέμμα μπροστά λογικής, καθώς είναι πολύ πιο ευθείς από τους προαναφερθέντες. Φτάνοντας στο τέλος με το μεγαλύτερο κομμάτι “Beyond The Vortex”, ο ακροατής νιώθει πλήρης έχοντας λάβει ένα άλμπουμ αντάξιο των προσδοκιών του και παρά τη μεγάλη τους απουσία, χαιρετίζει την επιστροφή τους που θεωρώ θα είναι το έναυσμα να πάρουν όσα αξίζουν, καθώς είναι υπεράνω του μέσου όρου ως μπάντα και ειδικά σε ανάλογο ήχο. Για την Ελληνική σκηνή δεν το συζητώ ότι αποτελούν πολυτέλεια και αν εξαρτάται μόνο από τους ίδιους, θα λάβουν άμεσα την αναγνώριση που πρέπει και θα δουν το όνομα τους να αναφέρεται συχνότερα και ψηλότερα σε εκάστοτε συζητήσεις. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο και παρά τη γκρίνια μου για τα 8 χρόνια απουσίας, που δικαιολογείται βάσει ποιότητας τους, είμαι τρομερά χαρούμενος με το αποτέλεσμα του “Division Mortality”.
Τα καλύτερα έρχονται, τα αξίζετε, διεκδικήστε τα με κάθε κόστος και μέχρι τέλους Εύγε!
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
SPEEDRUSH - "Division Mortality"
Jawbreaker Records
11. Oct. 2024
https://www.facebook.com/JawbreakerRecords
https://www.instagram.com/jawbreaker.se
https://jawbreakerrecords.bandcamp.com
https://www.facebook.com/speedrushmetal
https://www.instagram.com/speedrush_metal
Comments
