Συντάκτης: Τρύφων Σεραφειμίδης
Είναι ο πιο παράξενος δίσκος που έχω ακούσει. Υπήρχαν στιγμές που δεν καταλάβαινα τίποτα. Καμιά συνοχή, οι αλληλουχίες σε παλαιότερες μπάντες μου έφερναν ζαλάδα. Πολλές ακροάσεις, πιο πολλές από ό,τι δίσκους που έχω αγαπήσει με την πρώτη ‘’ματιά’’. Ένα εξώφυλλο που θυμίζει απόκοσμους τόπους σε εξώφυλλα κόμιξ, με εξωγήινες ηρωίδες πολεμίστριες με σπαθιά στο διάστημα. Στίχοι δύστροποι, σχεδόν εφιαλτικοί λίγο πριν ξυπνήσεις σε λάθος ώρα. Μουσικές σχεδόν καλοπαιγμένες και μια παραγωγή σε ομίχλη. Η αίσθηση είναι παράξενη, το φως της μέρας χάνει την λάμψη του. Πώς θα ήταν αν μου τύχαινε ο δίσκος, Τρίτη βράδυ ενός Δεκέμβρη, κουρασμένο και σχεδόν απογοητευμένο; Τα συγκροτήματα που περνούν από το θυμικό σου, είναι τόσο διαφορετικά, που αναρωτιέσαι αν αυτό έγινε από τη μαγκιά της μπάντας ή από το χαοτικό τους μυαλό, που προσπαθεί να συντονιστεί με το δικό σου. Και ξαναγυρνώντας στο εξώφυλλο μπας και βρεις μια απάντηση, τότε όλα χειροτερεύουν. Πάλι οι ‘’εικόνες’’ που σου δημιουργούν οι νότες θα σε οδηγήσουν, όπου αυτές θέλουν.
Μιλάμε για ένα δίσκο, όπου οι επιρροές είναι τόσες πολλές που μέτρησα πάνω από 10-15 μπάντες, που ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι περνούν από μέσα. Από ψυχεδελικό rock δεκαετίας ’70, μέχρι new wave των ‘80s. Από πρώιμο metal έως dark-pop εποχής Bowie. Τόσο μπερδεμένα όλα… τόσο όμορφα. Το retro έχει για τα καλά, μπει στην καθημερινότητα μας, στη μουσική, στη μόδα, ακόμα και στις συμπεριφορές. Δε θα στοιχημάτιζα ποτέ ότι αυτός ο δίσκος δημιουργήθηκε τώρα. Είναι μεταφυσικός, είναι εκτός εποχής τελείως. Δεν αναμασάει το παρελθόν με κουρδίσματα, εξοπλισμό κτλ. Είναι το παρελθόν!
Καθώς συλλογιζόμουν τα παραπάνω, σκύβω πάνω στα τραγούδια ελπίζοντας σε λύτρωση. Μυστήριο άλυτο: Στο “Psychic Death”, μια εισαγωγή prog rock από τα μέσα των ‘60s και αμέσως μια ρυθμολογία με το απόλυτο μπάσο. Μια μελωδία, μια κατάσταση Sisters Of Mercy! Μια διφωνία στις μελωδικές… τί είναι αυτό το πράγμα; Στα drums έχουμε μια jazz-y κατάσταση, τύπου “Bitches Brew” δίσκου! Το μεγαλείο της μπάντας δε δείχνει να παίρνει στα σοβαρά, την κομματάρα που μας παρουσιάζουν. Στιγμές από ELO πασπαλίζουν το σύμπαν τους εκείνη την στιγμή. Ταξίδι με το όχημα του McLaughlin, του Henderson! Παχιές χορδές πάλλονται πρόστυχα και χτίζουν τις riff-άρες. Άνοιγμα δίσκου, μεγαλείο. Ο χρόνος φέρνει το “Opulent Decay”. Στίχοι δύστροποι. Μουσικές αποθεωτικές, σχεδόν απωθητικές για το μέσο κοινό. Επικό rock κομμάτι, riff-άρες που τρέχουν τις δεκαετίες από τη μία άκρη στην άλλη. ‘’Opulent Decayyyyyy…..’’, ρεφρενάκι που το σιγοτραγουδάς μέχρι να γίνει ο καφές σου στις 4.30 το πρωί. Μελωδίες που φέρνουν Deep Purple στο μυαλό. Φωνητικά στους Jefferson Airplane, μπασογραμμές σε ότι doom metal υπάρχει, κλείσιμο με Harris, Murray και Smith σε ένα b-side της Powerslave εποχής! Πώς μπλέξαμε με αυτή τη μπάντα;
Παίρνεις την απόφαση να συνεχίσεις την ακρόαση, μπας και βγάλεις άκρη. Φευ, ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. “Sibyl Vane”, και ας πούμε ότι ακούμε μια μπαλάντα. Που δεν είναι. Ας πούμε ότι ακούμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι. Που δεν είναι. Αυτό που ακούω, θεωρώ, ότι είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, και ίσως ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της χρόνιας μέχρι τώρα. Μια επίκληση στο συναίσθημα των οκτάβων της φωνής, των οργάνων. Με σπασίματα και διακοπές που γουστάρουν την κατάστασή τους. Δύσκολα το προσπερνάς να πας παρακάτω. Ακόμα πιο δύσκολα, δεν το γυρνάς στο repeat. Με ένα disco bit αρχικά, και rockabilly κιθαρίτσες, αρχίζει μια ραψωδία ερωτήσεων-απαντήσεων. Από τετράστιχο σε τετράστιχο, θα ακούσεις τα όργανα να jazz-άρουν πολύ προκλητικά. Μέχρι την κορύφωση του χορού. Χορωδιακά, σε κύκλο γύρω από το βωμό, με υψωμένα τα χέρια να κοιτούν ψηλά στα αστέρια και τους κομήτες, φωνάζουν το ρεφρέν. Παράλληλα, ο χρωματισμός των drums είναι η πιο όμορφη θέα που έχω αντικρίσει φέτος. Προς το κλείσιμο, θα ψυχεδελιάσουν, θα τριπάρουν, θα σολάρουν, θα οργιάσουν. Μη δίνεις σημασία, εσύ έχεις κιόλας φύγει.
Ανοίγεις την πόρτα και σου ξεπετάγεται εισαγωγή από αρχαίο power metal. Στο “Primrose Path” θα προσέξεις πάνω στα σολάκια, που προϋπάρχουν των φωνητικών! Με μια mid-tempo συνοδεία, σου ανοίγουν τον δρόμο για φωνητικά ποιητικά. Μιλάμε για κομματάρα ρε φίλε. Πάνω-κάτω οι ρυθμοί, τα σολάκια δεν παίρνουν χαμπάρι και δίνουν τρέλα, μόνα τους. Δε στοιχηματίζω ότι αυτή είναι η τελική μορφή του κομματιού. Υπάρχει πιθανότητα οι Spell να ηχογραφήσανε μια προβίτσα και μετά… διψάσανε. “Δε βαριέσαι, καλό είναι’’… Έτσι πρέπει. Εκεί στηρίζει η ψυχεδέλεια τα παιδιά της. Με συγχορδίες, Thin Lizzy αλλά και με rock υφάκι εκείνης της εποχής, το “The Iron Wind” μας μπάζει σε άλλο ένα μπαράκι. Από εκείνα τα κρυφά, τα υπόγεια, που σε κοιτάνε με μυστήριο και απορία. Που η μία μπύρα φέρνει την άλλη, όπως η μέρα τη νύχτα και πάλι από την αρχή. Που τα δυνατά bass, κάνουν την επιφάνεια από τα σφηνάκια να τρεμουλιάζουν μέχρι να χαθούν μέσα μας. Η μουσική αυτή σε κάνει να γεννάς συναισθήματα, χωρίς να τα ελέγχεις. Μιλάνε για ατμόσφαιρες, για καταστάσεις μπερδεμένες, για μέθη, για ομίχλη στο μυαλό. Αυτό είναι το κομμάτι, όχι ήρεμο, όχι έντονο. Όχι ακραίο, όχι τετριμμένο. Χωρίς πολλά solos, γεμάτο ολοκληρωτικά με solos! Με μπάσο να συνοδεύει, με το μπάσο να ανοίγει τοίχους! Δε θα την βγάλουμε καθαρή με το δίσκο.
Το βασικό riff του επόμενου κομματιού, αν δε γράφτηκε αρχές ‘80s σε κάποιο μπαράκι του Βόρειου Λονδίνου, τότε όλο το σύμπλεγμα της μουσικής μας καταρρέει. “Dawn Wanderer” και η βουτιά της μουσικής μας ψυχανάλυσης έχει ήδη προχωρήσει. Μια μουσική δύναμη, που σε κρατάει από τον αυχένα. Μια ρυθμική προσέγγιση, όμορφη, στρωτή και φωνητική μελωδία που δείχνει φως. Ακόρντα με βασικό στοιχείο το μάρμαρο, μια στουντιακή θέωση. Στην περίπτωση που ψάχναμε την μελό συνθήκη του δίσκου, μάλλον την έχουμε μπροστά μας. Προχωρώντας ο δίσκος στο επόμενο κομμάτι, “Deceiver”, ένα σπρώξιμο μας μεταφέρει στα μνημεία των Αράβων της Ιβηρικής. Κάτω από ήλιο, οι κιθάρες μυρίζουν ιστορία, μάχες και αρχιτεκτονικούς θριάμβους. Στα ξαφνικά μπαίνει το βασικό riff και όλα στέκονται προσοχή. Η μπάντα δείχνει τη μαεστρία της, τη μουσική της παιδεία, τη ροκιά τους. Μεταλλιά από τις παλιές, τις συναυλιακές, τις τεκτονικές. Χωρίς να σταματάει πουθενά το rhythm section, σπέρνει ρυθμούς και κεφάλια κουνιούνται στο ρυθμό τους. Μιλάμε για δυνατό κομμάτι. Από τις κομματάρες του δίσκου, από το πώς ξεκίνησε και πώς προσπαθεί να καταλήξει. Από το Toledo στα τείχη της Ιεριχούς, το μουσικό σύμπαν τρέχει τις παρυφές της ερήμου, στα παράλια της Μεσογείου. Αυτό είναι το ταξίδι.
Με μυστηριακά χορωδιακά, ενός γκρεμισμένου ναού στις Εβρίδες, απομεινάρι εξαφανισμένου λαού, μας σέρνει στο μονοπάτι του ο δίσκος. “Ataraxia” ονομάζεται η κατάσταση που βιώνουμε, με λάσπες στα πόδια, και χωρίς ελπίδα επιστροφής στο παρόν. Μια σειρά μαυροφορεμένων σκιών, στον απέναντι λόφο, περπατάνε με βήμα αγρό, συγχρονισμένο και ψέλνουν τους στίχους. Παράξενα φώτα στον ουρανό, αρχαίοι φάροι να αχνοφαίνονται στο ορίζοντα και τα κύματα να λυσσομανάνε στα μαύρα βράχια. Όταν όλα γύρω θα έχουν λιώσει, όπως στο εξώφυλλο, τότε αυτή την ψαλμωδία θα ακούμε στα αυτιά μας.
Και ξαφνικά… Ted Nugent. Όπως έχω γράψει παραπάνω, δεν την βγάζεις καθαρός με αυτό το δίσκο. Θα σε κάνει να κοιτάς παράξενα τους οικείους σου, να αμφιβάλεις για το τί ώρα είναι. Έτσι ακριβώς ξεκινάει το κομμάτι, σε άλλη διάσταση από το προηγούμενο κομμάτι. “Imprisoned Βy Shadows” και μπαίνεις σε μια γνωστή πλέον κατάσταση. Περιμένεις ροκιές, οκ, αλλά δεν έχεις ιδέα το πώς θα στο πασάρουν, τί ρόλο θα παίξουν τα φωνητικά, τί νόημα θα βγάλεις από το ρυθμικό μέρος. Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν, οι Spell δε χαρίζονται ούτε στα πιο ‘προφανή’. Η επίκληση στη μαγική ομορφιά του πλανήτη Κρόνου, στους μυστήριους δακτυλίους του, ταιριάζει απόλυτα στο χάος της μπάντας. Στο “Saturn’s Riddle” με περισσό θράσος, μελοποιούν τα όνειρα των ρομαντικών αστρονόμων της περασμένης εποχής. Με μπασογραμμή που κατεδαφίζει ο,τιδήποτε χάρτινο, από οντότητες έως τάσεις και θεσμούς, με μελωδία που όμοια της δεν υπάρχει στον δίσκο. Ένα ρυθμικό που στεγάζει σκέψεις και έννοιες άλλων εποχών, εκεί πάνω στηρίζει η φωνή το μέγεθός της. Εκεί χτίζει η μπάντα το κλείσιμο του δίσκου.
Θα αναρωτηθείς, πάλι για την ψυχική κατάσταση του γράφοντα… Και εγώ! Ήταν ο δίσκος που με έκανε να αγαπήσω τους αστερισμούς και τα σκουριασμένα διαστημόπλοια, τους ξεχασμένους θαλαμίσκους και τα απέραντα σύμπαντα. Δεν ξέρω αν είχα, ποτέ, ακούσει κάτι παρόμοιο, αν θα ξανακούσω κάτι ανάλογο.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Τρύφων Σεραφειμίδης
Comments
