Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Φεβρουαρίου 2018
Κάθε φορά και καλύτερα
Οι Spiral Key σχηματίστηκαν το 2012, έβγαλαν ένα καλό ντεμπούτο τον επόμενο χρόνο και τώρα, αφού έδεσαν ως μπάντα, κυκλοφόρησαν τη δεύτερη δουλειά τους που πρόκειται για ένα πιο συγκροτημένο και ώριμο άλμπουμ, που αποτελείται από οκτώ κομμάτια.
Τα μέλη της μπάντας εξακολουθούν να είναι δύο. Από τη μία ο David McCabe, με αναγνωριστική χροιά, αλλά και με περίπλοκες μελωδίες που έχει βάλει στον ήχο της κιθάρας, και από την άλλη ο Ken Wynne στο μπάσο. Στο άλμπουμ εμφανίζονται επίσης ο κιθαρίστας John Mitchel, στο κομμάτι “Dark Path”, ο Miguel Espinoza, που τραγουδάει στο κομμάτι “Possessive”, και ο Dan Carter, που παίζει κιθάρα στο “Sanctimonious”. Από ‘κει και πέρα ακούμε κάποιες ήρεμες νότες στην κιθάρα, ένα βαρύ riff και μετά μια πολύ ωραία μελωδία στο “ReasonRrevolution”, ενώ ένα σόλο κιθάρας με σπινθήρες κάνει την εισαγωγή στο “Dark Path”, που ξεχειλίζει από ενθουσιώδεις ήχους με ρυθμό μεσαίου τέμπου.
Στο “Freeze Time” μας παρουσιάζουν ένα κομμάτι με γεμάτο ήχο, με το riff να είναι ζυγισμένο και ενεργητικό και με την κιθάρα σε πλήρη έμφαση. Το γνωστό “Hollywood Dreams”, που είχε κυκλοφορήσει ως single, έχει γραμμικό ρυθμό και είναι εύκολο να σου μείνει. Το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “Possesive”, είναι εννέα λεπτά κι έχουμε εδώ αρκετά συμφωνικά στοιχεία, αλλά και ένα βαρύ riff να ρίχνει την ατμόσφαιρα. Το πιο βαρύ ίσως κομμάτι του δίσκου, το “Sanctimonious”, έχει ένα γρήγορο ρυθμό και ένα σόλο παρόμοιο του “Dark Path”, και είναι πραγματικά δύσκολο να μην σου τραβήξει την προσοχή. Το άλμπουμ κλείνει με το “Dead End” που είναι ένα ωραίο και γοητευτικό κομμάτι που σου αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι σκοτεινό θα έρθει.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος στέκεται καλά σαν σύνολο, αλλά μου άφησε μια αίσθηση ότι κάτι λείπει, ότι δεν με έχει καλύψει αυτό που άκουσα. Ίσως να φταίει το ότι δεν άκουσα κάτι διαφορετικό από αυτή την μπάντα, καθώς υπάρχουν πολλές μπάντες σε αυτό το είδος και νομίζω ότι οι Spiral Key δεν έχουν αυτό το κάτι ακόμα που θα τους κάνει να ξεχωρίζουν. Παρόλα αυτά πιστεύω πως αξίζει να ακούσετε αυτόν το δίσκο, μιας και δεν είναι καθόλου κακός.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Αλέξανδρος Μυλωνάς
Comments
