Ημερομηνία δημοσίευσης: 3 Αυγούστου 2017
Ξεκινάω τη σημερινή κριτική με μία πρώτη τοποθέτηση περί έτους. Έχουμε 2017 και όχι 1985. Κρατήστε το νούμερο και θα με θυμηθείτε. Η κριτική αυτή λοιπόν, που φοβάται να μην μπλέξει τα νούμερα αφορά τους Stallion, Γερμανική μπάντα που ειδικεύεται στο heavy/speed και είναι κυριολεκτικά λες και ήρθε από τα 80s. Επειδή λοιπόν σηκώνει ανάλυση το συγκεκριμένο θέμα πάμε γρήγορα να δούμε τι μας επιφυλάσσει ο νέος τους δίσκος, “From The Dead”.
Καταρχάς θα πρέπει να δηλώσω ότι γενικά είμαι οπαδός του παλιομοδίτικου ήχου και γενικά γουστάρω πολύ τη δεκαετία του ’80 μαζί με τις μουσικάρες που μας έδωσε. Από την άλλη τείνω να είμαι αυστηρός όσον αφορά την επανάληψη αυτής της δεκαετίας στις μέρες μας. Θεωρώ ότι δείχνει έλλειψη εμπνεύσεως και η συνεχής επανάληψη με κουράζει. Στα του μέταλ τώρα, εδώ και κάποια χρόνια όλο και περισσότερες μπάντες αρχίζουν να ακολουθούν τις φόρμες του παλιομοδίτικου ήχου των ‘80s. Ειδικά δε πριν από 2-3 χρόνια υπήρχε μεγάλη έξαρση στον χώρο, η οποία ευτυχώς σταμάτησε. Οι Stallion δεν διαφέρουν και πολύ από το εν λόγω συνάφι. Με ένα ντεμπούτο πριν 3 χρόνια ονόματι “Rise And Ride”, το οποίο κυκλοφόρησε μόνο σε βινύλιο έδειξαν πλήρως τις διαθέσεις τους. Παρότι ο τότε δίσκος ομολογώ δεν μου είχε αρέσει σχεδόν καθόλου, αποφάσισα να δώσω μία ακόμη ευκαιρία στους Γερμανούς. Το αποτέλεσμα αυτής της αποφάσεως θα το διαπιστώσουμε στο τέλος αυτού του κειμένου.
Θα ξεκινήσω με τα βασικά για όσους δεν έχουν μπει ακόμη στο πνεύμα. Όταν λέμε ότι ο δίσκος περιτριγυρίζει το speed και το thrash, αυτό σημαίνει ότι κρατάει τις heavy νόρμες και πετάνε πάνω του ότι βρωμιά υπάρχει. Το αποτέλεσμα είναι σε πολλά σημεία να θυμίζει περισσότερο thrash. Ειδικά δε όταν τον πρωτάκουσα και ξεκίνησε με το “Underground Society” ήμουν σίγουρός ότι θα ακούσω έναν σχεδόν τελείως thrash δίσκο. Ευτυχώς, για τα γούστα μου, αυτό δεν συνέβη και αυτό που ακολούθησε θύμιζε μία πιο γρήγορη μορφή των Judas Priest, αφού και η φωνή του Pauly θυμίζει πολύ έντονα αυτή του Halford. Και για να με μπερδέψουν ακόμη περισσότερο, οι κιθάρες μοιάζουν να είναι όντως αυτές του γνωστού διδύμου των Βρετανών. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο εναλλάσσονται είναι σχεδόν ίδιος. Τα “Down and Out” και “Blackbox” θυμίζουν τόσο πολύ NWOBHM που είναι να απορεί κανείς αν έχουν ακούσει καθόλου τους Γερμανούς μεταλοπατέρες τους.
Κι ενώ λοιπόν ο δίσκος δείχνει να έχει καθαρή ροπή προς τον συγκεκριμένο ήχο, υπάρχουν μέσα συνθέσεις που θέλουν ξεκάθαρα να ονοματίζονται ως thrash. Αυτό κάπου χαλάει τη γενικότερη του εικόνα, αφού δεν υπάρχει ξεκάθαρη κατεύθυνση. Επίσης, αυτό που κουράζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό είναι οι επαναλαμβανόμενές συνθέσεις. Σε διάρκεια 45 λεπτών, το να παίζεις σχεδόν τα ίδια πράγματα με άλλη ταχύτητα, πάνω κάτω σε όλα σου τα τραγούδια δεν βοηθάει ιδιαίτερα τον ακροατή. Οπότε πέραν από την έλλειψη ταυτότητας έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την επανάληψη.
Όλα αυτά λοιπόν, μας οδηγούν στο να χαρακτηρίσουμε το “From The Dead” ως έναν δίσκο με προοπτικές, χωρίς όμως να διαθέτει αυτό το κάτι παραπάνω ώστε κερδίσει τους παραπάνω πόντους οι οποίοι θα το έβαζαν στην λίστα με τους αξιόλογους δίσκους. Στα περί ταυτότητας τώρα, πιστεύω ότι δεν αποτελεί τόσο μεγάλο πρόβλημα, αφού στις συναυλίες έτσι κι αλλιώς θα γίνεται πανικός. Εμείς τώρα θα περιμένουμε τον διάδοχο δίσκο για να δούμε πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία, ευχόμενοι πρωτίστως να έχουν ωριμάσει κι άλλο οι συνθέσεις. Μέχρι τότε ο εν λόγω δίσκος δεν θα έλεγα ότι απευθύνεται ούτε στους φανατικούς του είδους.
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
