Ημερομηνία δημοσίευσης: 8 Σεπτεμβρίου 2018
Θα ομολογήσω ευθέως ότι δεν γνώριζα εκ των προτέρων της δισκοκριτικής τίποτα απολύτως για το ποιόν, τις ημέρες και έργα του Αθηναίου κιθαρίστα/τραγουδοποιού Στέλιου Βέντα. Οι ατέλειες όμως προφανώς και υπάρχουν για να διορθώνονται κάποια στιγμή κι έτσι ο δρόμος μου με έφερε ενώπιον της δεύτερης κυκλοφορίας του.
Ο Βέντας γεννήθηκε στην Ελληνική πρωτεύουσα το 1976 και από μικρός στην εφηβεία του ανακάλυψε ότι αυτό που ήθελε να κάνει είναι να πάρει την εξάχορδη θεά και να τις κάνει ότι τις κάνανε οι παλιοί του ήρωες. Ο τρόπος έκφρασης το απλό, λιτό κι απέριττο ροκ και σκοπός του ήταν να φερθεί στην κιθάρα του γλυκά, να τη θωπεύσει, να μάθει τα πιο κρυφά της μυστικά και να της φερθεί ρομαντικά κι αβίαστα κατά την πορεία του. Έτσι το 2014 ξεκινάει μαθήματα ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας καταγράφοντας τις ιδέες του και ψάχνοντας σε βάθος τον ήχο που ήθελε να βγάλει. Μέσα στο 2015 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, ''Rock'n'Love'' όπου και το όνομα του ακούστηκε κι εκτός χώρας και η μουσική του βρήκε διόδους ακόμα και σε πιό απαιτητικά αυτιά, τα οποία αναγνώρισαν άμεσα το ταλέντο του κι έτσι το πρώτο του θεμέλιο βήμα. Έτσι τα πράγματα μας φέρνουν στα μέσα της φετινής χρονιάς όπου και αποφασίζει να κυκλοφορήσει τα νέα του κομμάτια, αυτή τη φορά σε μορφή EP με τίτλο ''Faded Flower'', το οποίο αποτελείται από 5 κομμάτια και διαρκεί κάτι περισσότερο από 19'.
Ο Βέντας φαίνεται συνθετικά να έχει ''κλειδώσει'' την προσέγγιση του κάπου στα mid '70s με mid '80s βαριά. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν προσπαθεί να αντιγράψει κανέναν μεγάλο κιθαρίστα που μεσουράνησε κατά τη χρυσή εκείνη περίοδο, αλλά το συναίσθημα ότι γλυκοκοιτάζει προς την άλλη όχθη του Ατλαντικού και ειδικά τη γη της επαγγελίας Αμερική με το παίξιμο του, μόνο ως θετικό μπορώ να του το προσάψω. Έχει καταρχάς αυτό τον πολύ γλυκό κιθαριστικό ήχο που σε κερδίζει με τη μία και μπορεί να σου κολλήσει στο μυαλό χωρίς να είναι κάτι το εμπορικό ή το ευκολοάκουστο. Είναι όμως αυτό το πράγμα που το ακούς και ξέρεις ότι έχει κάτι το ιδιαίτερο μέσα του, γύρω του, πάνω του, βάλτε όποιον προσδιορισμό θέλετε τέλος πάντων. Το στυλ του απέριττο, πραγματικά δεν χρειάζεται να πατήσει πάνω σε έξτρα περιττές νότες για να γεμίσει τα κομμάτια του. Οι διάρκειες τίμιες και εύκολες για αφομοίωση του υλικού, παίζουν από 3:32 μέχρι 4:26, δε θα κουράσουν κανέναν ακροατή στα σίγουρα, όχι απλά επειδή είναι σχετικά μικρά τα κομμάτια σε διάρκεια αλλά και γιατί κυλάνε σαν νερό που προέρχεται από ιαματική πηγή. Θα μπορούσα να τολμήσω να τον χαρακτηρίσω και χαλαρωτικό σαν καλλιτέχνη, από την άποψη ότι ακούγοντας τον μου προσέδωσε μία ηρεμία που την βρήκα πολύ ευπρόσδεκτη. Δεν ξέρω αν ο χαρακτηρισμός αποδίδει δικαιοσύνη στο παίξιμο του ή όχι, πιστεύω όμως ότι είναι κάτι το οποίο μπορεί να σκεφτούν αρκετοί.
Πιστεύω ότι παρότι το ΕΡ είναι αρκετά μικρό και με πολύ λίγα κομμάτια, είναι κάπως σαν να χωρίζεται στα δύο σε λογική συνθέσεων. Ξεκινώντας με το ομότιτλο κομμάτι και συνεχίζοντας με το ''The Way I Do'' και το ''My Queen'', θα το έθετα ως εξής: Το πρώτο μισό του ΕΡ αποτελείται από τα πιό αβίαστα κομμάτια του, αυτά που κυλάνε όμορφα, γρήγορα και φυσικά. Δεν χρειάζεται όπως έγραψα να κάνει και να παίξει το κάτι παραπάνω, όμορφο αγνό ροκ που και παραπέμπει σε άλλα πράγματα του παρελθόντος κι από την άλλη περικυκλώνεται από τον προσωπικό χαρακτήρα του δημιουργού του. Η φωνή του μεστή, σχεδόν μάγκικη χωρίς να έχει το γρέτζο που θα το παίξει ιστορία, καθαρότατος σε άρθρωση και ταξιδιάρικος στο αυτί. Κερδίζει ίσως και τον κάφρο που θα μπορούσε να το βάλει σε ενδεχόμενη στιγμή χαλάρωσης και σίγουρα θα το εκτιμήσει (διότι και οι κάφροι έχουν ψυχή). Ειδικά το ''My Queen'' χωρίς να θέλω να αδικήσω τα δύο πρώτα κομμάτια της κυκλοφορίας νομίζω περιέχει όλη του την ουσία σαν παίκτης και είναι το αντιπροσωπευτικότερο κομμάτι της κυκλοφορίας. Το γεγονός ότι μπορεί να είναι κάποιος ουσιώδης γενικά κάνοντας το λιγότερο να γίνεται αυτόματα περισσότερο, είναι κάτι που ομολογουμένως δε συναντούμε και πολύ συχνά στις μέρες μας, οπότε καθότι πιό μεταλλικοί στα ακούσματα μας οι περισσότεροι, τέτοιες στιγμές που το παλιό καλό ροκ βρίσκει εκφραστές, πομπούς και δέκτες που συμπίπτουν, είναι σίγουρα καλοδεχούμενο.
Στον αντίποδα, τα δύο τελευταία κομμάτια του ΕΡ νομίζω ότι είναι και τα κάπως πιό εμπλουτισμένα και πολύπλοκα σε δομές. Εκεί ο Βέντας δεν φοβάται να αφεθεί να σολάρει και να δοκιμάσει κάποια έξτρα κολπάκια που κάθε κιθαρίστας που σέβεται τον εαυτό του, έχει κρυμμένα κρυφά στο μανίκι του και τα πετάει ξαφνικά από το πουθενά για να πάρει τα κέρδη από το τραπέζι. Με ύπουλα μάγκικα σηκωματάκια της κιθάρας, ουσιαστικότατα αλλά όχι μακροσκελή σολαρίσματα και με τον αέρα της υπεροχής και της ακριβής γνώσης του ήχου που θέλει να πετύχει, ο παίχτης ακούγεται στα ''Alone In The Desert'' και ειδικά στο κομμάτι που κλείνει το EP ιδανικά, το ''It's Been A Long Time'', πραγματικά αέρινος. Επίσης τα δύο αυτά κομμάτια τα οποία μαζί με τα τρία προηγούμενα φτιάχνουν ένα πολύ συμπαγές σύνολο, σε κάνουν να νιώθεις λες και είσαι ανάσκελα σε μία γαλήνια θάλασσα και απλά την αφήνεις να σε πάει όπου θέλει εκείνη, νιώθοντας ασφάλεια και προστασία από οτιδήποτε μπορεί να σε προβληματίζει (περί χαλάρωσης προηγουμένως ο λόγος). Οπότε με λίγο παραπάνω παίξιμο στα 2 αυτά κομμάτια, ο Βέντας θα καταφέρει να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις για τη δεύτερη κυκλοφορία του και αν με το 1ο του άλμπουμ κατάφερε να φτάσει μέχρι τ' αυτιά διάσημων παραγωγών και οπαδών στο εξωτερικό, εδώ παρότι με μικρότερη δόση υλικού πιστεύω ότι έχει κάνει ακόμα μεγαλύτερο βήμα.
Γενικότερα δε μπορώ να πω ότι στα 37 μου και εν έτει 2018 ειδικότερα, με συναρπάζει η ιδέα του να ακούω προσωπικούς δίσκους και ειδικά από κιθαρίστες, που όλοι τους αγαπάμε αλλά όλοι μας επίσης ξέρουμε πόσο αυτάρεσκα καθίκια (με την καλή έννοια) μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή. Ο Στέλιος Βέντας έχει το πολύ μεγάλο καλό αρχικά ότι δεν είναι οργανοαυνάνας. Ενώ είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι θα μπορούσε να βγει και να παίξει τα κέρατα του, κατανοεί καλύτερα ότι το να μείνει σε ένα συγκεκριμένο στυλ παιξίματος του κάνει μεγάλο καλό και του ίδιου και του επίδοξου ακροατή του. Αυτό που κυρίως με εντυπωσίασε είναι ότι φαίνεται ξεκάθαρα για άνθρωπο που έχει μελετήσει τη μουσική σφαιρικά και κατέχει απόλυτα στο μυαλό του αυτό που θέλει να κάνει. Δεν θα προσπαθήσει να εντυπωσιάσει κανέναν αλλά να δείξει (έστω αν δεν είναι αυτή η πρωταρχική του θέληση) ότι υπάρχουν και οι στιγμές που η μουσική είναι πολλά περισσότερα από μαζεμένες νότες και οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν ουσία. Δηλώνω τυχερός που έστω και μέσω αυτής της δισκοκριτικής έχει έρθει στο δρόμο μου και σίγουρα θα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές για να τον απολαύσω και μελλοντικά αν δωθεί η ευκαιρία. Κιθαρίστας με @@ και όχι @@ κιθαρίστας, ο Στέλιος Βέντας αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του και ενώ φαινομενικά στην πρώτη ακρόαση μπορεί να μη βρείτε κάτι που θα σας κάνει το ΜΠΟΥΜ, εντούτοις με προσεκτική ακρόαση θα έχετε βρει ένα άκουσμα το οποίο μόνο καλό θα σας κάνει και θα το τιμάτε συχνά!
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rockoverdose.gr
Δημήτρης Αλόρας
Comments
