Πιθανότατα ένας από τους τελευταίους rockstars της γενιάς του και ίσως γενικότερα, ο Steven Tyler, κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο σε ηλικία 68 ετών και ύστερα από 15 στούντιο άλμπουμ με τους Aerosmith. Δύο εκδοχές βλέπω εγώ και μέχρι το τέλος πιστεύω θα έχουμε καταλήξει ποια υπερτερεί. Είτε θέλει να παραμείνει χωμένος στα μουσικά τεκταινόμενα ή μετά από τόσα χρόνια αποφάσισε να δημοσιοποιήσει αυτές τις εμπειρίες όπως ξέρει αυτός καλύτερα, μέσα από την μουσική. Βέβαια όταν πρωτοπήρα στα χέρια μου τον δίσκο έτεινα προς την πρώτη περίπτωση, διότι ο τελευταίος δίσκος των Aerosmith δεν με ενθουσίασε και τόσο.
Πρώτη ακρόαση λοιπόν και η αρνητική προδιάθεση χτυπάει κόκκινο. Ο δίσκος ξεκινάει με το άκρως ταξιδιάρικο και ίσως αυτοκριτικό, “My Own Worst Enemy”. Οι ήχοι που βγαίνουν από τα ηχεία μου θυμίζουν ελάχιστα τον ήχο των Aerosmith. Χαρακτηρίζονται κατά κύριο λόγο από τα σε country ηχοχρώματα, μπλεγμένα με bluesκαι rockστοιχεία. Φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη, αφού ξέρουμε λίγο πολύ τις καταβολές του Steven Tyler, αλλά από την άλλη δεν ήτο και αναμενόμενο. Σε κάθε περίπτωση θετική έκπληξη, η οποία συνεχίζεται σε όλον τον δίσκο.
Από τη μία ο δίσκος είναι πολύ καλά δεμένος και η παραγωγή είναι σε κορυφαίο επίπεδο. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι τα περισσότερα κομμάτια, παρά τις πολλές ακροάσεις επί ημέρες, όχι μόνο δεν μου αποτυπώθηκαν στο μυαλό, αλλά δεν με κούνησαν ούτε καν από την καρέκλα μου. Αντίθετα οι διασκευές στα “Janie’s Got A Gun” και “Piece Of My Heart” μου άφησαν τις θετικότερες των εντυπώσεων, ενώ και το ομώνυμο “We’re All Somebody From Somewhere” μαζί με το “Only Heaven” είναι αυτά που σίγουρα ξεχωρίζουν από τα 15 κομμάτια που συνολικά περιέχονται στον δίσκο. Το δε πολυδιαφημισμένο “Red, White & You”, λόγω και του ομώνυμου single, μου φάνηκε τελείως άνοστο και ίσως καταδεικνύει ότι μερικές φορές η ποιότητα είναι αυτή που μετράει και όχι η ποσότητα. Μπορεί από την άλλη να μην μου άρεσαν όλα αυτά λόγω της πιο μοντέρνας countryεκδοχής που παρουσιάζεται, αλλά εγώ γράφω την κριτική, οπότε δεν γλιτώνεις κύριε Tyler!
Κατά γενική ομολογία λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που αντιπροσωπεύει πλήρως τα χρόνια και τις εμπειρίες που κουβαλά στις πλάτες του ο Steven Tyler. Πιο χαλαροί ρυθμοί, αρκετά εσωστρεφείς στίχοι και ένα γενικότερο κλίμα που με άφησε με την εντύπωση ότι πρόκειται για αποχαιρετιστήριο προς τους οπαδούς του. Δε γίνεται λοιπόν ένας οπαδός των Aerosmith να προσπεράσει τον δίσκο. Μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος του να μην κέρδισε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και κακός δίσκος, μάλλον θα έλεγα ότι δεν είναι αντάξιος του ονόματος που φέρει. Μέχρι τον επόμενο δίσκο Aerosmith που μας έταξε, εις το επανίδείν.
Βαθμολογία: 70/100
Για το RockOverdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
