Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Πολλοί λένε -και όχι άδικα- πως ο Steven Wilson έπιασε το ταβάνι του καλλιτεχνικά με τα “The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)” και “Hand. Cannot. Erase.”. Πρωτίστως αυτά και δευτερευόντως το “4½” χαρακτηρίζονται ως κυκλοφορίες που στιγμάτισαν τον προοδευτικό ήχο της προηγούμενης δεκαετίας. Είμαι οπαδός και του “To The Bone”, αν και ποιοτικά δε στέκει το ίδιο ψηλά με τα προαναφερθέντα. Και ήρθε η ώρα του “The Future Bites”, το οποίο κανονικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει στις 12 Ιουνίου 2020, αλλά λόγω της πανδημίας της COVID-19 βγήκε στην αγορά στις 29 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους.
Έβδομη δουλειά λοιπόν για τον Βρετανό μουσικοσυνθέτη, κιθαρίστα, τραγουδιστή και άλλα πολλά, αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι το αποτέλεσμα. Το “The Future Bites” είναι ιδιαίτερος δίσκος, διαφορετικός από τον προκάτοχό του και φυσικά από τα προηγούμενα. Έχει στοιχεία και ήχους που δεν έχουν καμία σχέση με το prog rock που αγαπήσαμε σε όλη την πορεία του Steven. Alternative rock, ηλεκτρονικά περάσματα, dance και synth-pop, ambient μονοπάτια, όλα δένουν με ένα χαλαρό pop rock ύφος που έχει επιλέξει να μας παρουσιάσει σε αυτές τις εννέα συνθέσεις ο Wilson. Πειραματικό άλμπουμ από έναν καλλιτέχνη, που δε φοβάται να το πάει στα άκρα. Ηχογραφεί ό,τι τον εκφράζει κι έχει κάθε δικαίωμα σε αυτό. Από την άλλη, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα της επιλογής και της κρίσης. Προσωπικά μιλώντας, δε με ενοχλεί που το “The Future Bites” δεν είναι metal ή rock. Αλλά οι συνθέσεις του δεν είναι κάτι το ξεχωριστό.
Πιο συγκεκριμένα, μετά την αδιάφορη εισαγωγή του μονόλεπτου “Unself” ακολουθεί το “Self”. Εδώ όντως βρίσκουμε κάποιο ενδιαφέρον, ένα ρυθμό που όμως δεν είναι και ό,τι πιο εντυπωσιακό περιμέναμε. Το δίπολο των “King Ghost” και ”12 Things I Forgot” που ακολουθεί, είναι θαρρώ το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο του δίσκου. Συνθέσεις με διάφορα στοιχεία, ενώ το δεύτερο φαντάζει ό,τι πιο κοντινό στα προγενέστερα έργα του Steven, με ωραία δομή και κιθάρα. Υποτονικό, αλλά κάπως καλό το “Eminent Sleaze”, το “Man Of The People” αρχικά φέρνει κάτι σε “Eminence Front” των Who αλλά ξεχνιέται μάλλον εύκολα, το “Personal Shopper” είναι κάπως πιο επιθετικό και το μεγαλύτερο σε διάρκεια του άλμπουμ, αδιάφορο σε γενικές γραμμές το “Follower” και το “The Future Bites” κλείνει με το “Count Of Unease” που κι αυτό λειτουργεί περισσότερο σαν οutro, παρά σαν ένα πλήρες κομμάτι του δίσκου.
Και τελικά τι έμεινε; Μια ημιτελής προσπάθεια θα πω εγώ. Κανείς δεν περιμένει να βγάλει νέα “Don't Hate Me”, “Perfect Life”, “Hand Cannot Erase”, “The Raven That Refused To Sing” o Wilson ή μια αντιγραφή του “In Absentia” ή μια σύνθεση τύπου “Lazarus”, είχαν φανεί όμως οι προθέσεις του προ πολλού για δίσκο σαν τον τωρινό. Γυρίστε στο 1992 και δείτε το “Voyage 34” με ηλεκτρονικά downtempo και ambient στοιχεία. Νομίζω πως το “The Future Bites” δημιουργήθηκε πιο πολύ για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του καλλιτέχνη και θα ξεχαστεί σχετικά γρήγορα. Λογικά θα αρέσει σε κάποιους και θα σηκώσει κουβέντα και σχολιασμό. Συνεχίζουμε…
Βαθμολογία: 61/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
