Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Η σημερινή μας ιστορία ξεκινάει στο μακρινό 2005, τη χρονιά που οι Γερμανοί Sieges Even κυκλοφορούν έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών, το υπέροχο “The Art Of Navigating By The Stars”. Όσοι γνωρίζουν μπορούν να αντιληφθούν το πόσο εμβληματικό για το είδος του progressive metal είναι αυτό το αριστούργημα, οι υπόλοιποι απλά προσθέστε το επειγόντως στη λίστα σας. Το μόνο που θα γράψω εδώ για να μη βγω εκτός θέματος είναι πως αυτό το άλμπουμ ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον φανταστικό ερμηνευτή, που ακούει στο όνομα Arno Menses.
Ο Ολλανδός Menses ήταν ένας άσημος ντράμερ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η χαρισματική του φωνή ωστόσο θα οδηγήσει τον ιθύνοντα νου της μπάντας, Marcus Steffen, να τον εντάξει στο συγκρότημά του με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά από τρία εξαιρετικά άλμπουμ, οι Sieges Even δυστυχώς θα διαλυθούν, με τα μέλη τους να ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια.
Στο μεταξύ οι Steffen και Menses θα σχηματίσουν μαζί τους Subsignal ως ένα side project, το οποίο σταδιακά θα εξελιχθεί σε ένα σοβαρά υποτιμημένο supergroup με τη δική του ταυτότητα. Ο φετινός τους δίσκος -έκτος κατά σειρά- με τίτλο “A Poetry Of Rain”, διαδεχόμενος το προ πενταετίας “La Muerta”, κυκλοφορεί σε μία περίοδο που η ανθρωπότητα τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Η συνταγή γνωστή: κολλητικές pop μελωδίες προσαρμοσμένες ιδανικά πάνω σε progressive χρονικά μοτίβα. Τα υλικά για άλλη μια φορά εξαιρετικής ποιότητας: κιθάρες στο clean να καθοδηγούν τις συνθέσεις, ελάχιστη χρήση παραμόρφωσης, μπάσο και τύμπανα σε πλήρη αρμονία να εμπλουτίζουν τον ήχο και φυσικά, ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές στο είδος του να παραδίδει μία από τις πιο ώριμες και συγκροτημένες ερμηνείες της καριέρας του. Η εκτέλεση άψογη: κρυστάλλινη παραγωγή, με το κάθε όργανο να ακούγεται καθαρά και την κάθε νότα να έχει την ανάλογη βαρύτητα. Το τελικό αποτέλεσμα συγκλονιστικό: ένας δίσκος πραγματικό διαμάντι, με χαρακτήρα και προσωπικότητα, που ελάχιστα μοντέρνα σχήματα μπορούν να αποδώσουν στη σημερινή εποχή.
Θέλω να σταθώ παραπάνω σε δύο στοιχεία που κάποιοι ίσως θεωρούν δεδομένα επειδή μιλάμε για τη συγκεκριμένη μπάντα, ωστόσο αξίζουν ειδική μνεία καθώς αποτελούν τα κύρια σημεία που εκτοξεύουν το “A Poetry Of Rain” στα δικά μου μάτια.
Το πρώτο αφορά τη στιχογραφία: οι Subsignal ανέκαθεν αντλούσαν την έμπνευση για τους στίχους των τραγουδιών τους από τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και τις πρακτικές αυτοβελτίωσης που επικεντρώνονται στο self-love και στο self-awareness, περασμένους πάντα από μελαγχολικά φίλτρα, οδηγώντας τελικά σε ένα οικείο συναίσθημα ατέρμονης ελπίδας και αγάπης για τη ζωή. Η συγκεκριμένη τακτική τελειοποιείται σε αυτόν τον δίσκο, με κομμάτια όπως το “The Art Of Giving In” ή το “A Wound Is A Place To Let The Light In” να αποκτούν βαθύτερο και εντελώς διαφορετικό νόημα στο μυαλό του ακροατή σε κάθε νέα ακρόαση.
Το δεύτερο αφορά μικρά μουσικά μοτίβα που τοποθετούνται σε στρατηγικά σημεία κατά μήκος του δίσκου, στα οποία ελάχιστοι θα δώσουν σημασία αλλά, μόλις αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκονται εκεί, δίνουν στην κάθε σύνθεση μία ξεχωριστή αύρα. Αυτή η αύρα είναι που κάνει τις συνθέσεις των Subsignal τόσο ακαταμάχητες και τόσο κολλητικές, και σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν στιγμές όπως το “Sliver (The Sheltered Garden)” ή το “Embers Part ΙΙ” -ολοκληρώνοντας επάξια έναν κύκλο 12 χρόνων-, τις οποίες θα πιάσεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδάς για μέρες.
Αυτή είναι η μαγεία του “A Poetry Of Rain”. Καταστρώνοντας με μαεστρία έναν πολυεπίπεδο δίσκο που κρύβει μία νέα έκπληξη σε κάθε επόμενη ακρόαση και δημιουργεί πληθώρα συναισθημάτων, οι Subsignal επιστρέφουν μετά από χρόνια με ένα δημιούργημα άξιο του ονόματός τους, αποδεικνύοντας περίτρανα στον πλανήτη το πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε τη μουσική τους στη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι μας βιώνουμε καθημερινά.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
