Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Λοιπόν, τους Queensrÿche τους ξέρεις; Ρητορική η ερώτηση, προφανώς και τους ξέρεις. Ο πρώην τραγουδιστής τους λοιπόν, ο Geoff Tate, είναι το κεντρικό πρόσωπο στο project με κωδική ονομασία “Sweet Oblivion”. Οι Sweet Oblivion κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 2019 και τον δεύτερο φέτος, αρχές Απριλίου.
Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια έγιναν κάποιες αλλαγές στο line-up, αλλά τίποτα που θα προσέξεις πολύ ή θα σου κλωτσήσει. Από τότε που εκδιώχθηκε κακήν κακώς από τους Queensrÿche, ο Tate έχει ασχοληθεί με διάφορα projects - με τη συνεργασία του με τους Avantasia να ξεχωρίζει σαν φωτεινό παράδειγμα - χωρίς όμως να κάνει το μεγάλο comeback, στο οποίο ίσως να στόχευε.
Η αλήθεια είναι ότι έρχομαι σε δύσκολη θέση, όταν σκέφτομαι αν ανήκω στο σώμα των fans του. Από τη μια πλευρά, είναι από τις φωνές που έχω πολύ κοντά στην καρδιά μου. Από την άλλη πλευρά, οι περισσότερες δουλειές με τις οποίες έχει καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια είναι ανέμπνευστες και μέτριες. Και φυσικά, όταν μάθεις κάτω από ποιες συνθήκες έφυγε από τους Queensrÿche, δεν είναι κάτι που το ξεχνάς την επόμενη μέρα. Οπότε, το point μου είναι ότι γίνεται πιο δύσκολο το να θαυμάζεις κάποιον, όταν σε απογοητεύει ξανά και ξανά.
Η δουλειά του με τους Sweet Oblivion είναι -κατά τη γνώμη μου- ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Σίγουρα δε μπορεί έτσι απλά να ξαναγίνει αυτός που ήταν, δηλαδή ο ερμηνευτής που ενέπνεε μπάντες και λατρευόταν από το κοινό του. Οι πρόσφατοι αυτοί δίσκοι, δεν αποτελούν μια προσπάθεια να εφευρεθεί ξανά ο τροχός. Έχουν κάποια έντονα στοιχεία νοσταλγίας από τα χρόνια που ήταν στις δόξες του, τα οποία συνθέτουν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα (το οποίο θα αρέσει σε πολλούς μεταλλάδες, συμπεριλαμβανομένης της υποφαινόμενης).
Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, το τίμημα της νοσταλγίας είναι ότι δε μπορείς να την προσφέρεις, ενώ ταυτόχρονα πρωτοπορείς και δοκιμάζεσαι σε νέα πράγματα. Οπότε, ας ξεχάσουμε το στοιχείο της πρωτοπορίας και ας αντιμετωπίσουμε αυτό που τελικά έχουμε στα χέρια μας. Και αυτό που έχουμε στα χέρια μας, είναι μια ωραία δουλειά, που μια χαρά στέκεται ανάμεσα στις καλές κυκλοφορίες της χρονιάς.
Το “Relentless” δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε “concept album”, αλλά μια έννοια που πλανιέται στον αέρα είναι η πορεία του χρόνου, που δεν σου κάνει ποτέ τη χάρη να σταματήσει. Με ακόμα πιο απλά λόγια, σου θυμίζει ότι το “σταματήστε τη γη να κατέβω” δεν παίζει, ξέχνα το. Αποτελείται από δέκα τραγούδια, τα οποία σε διάρκεια κυμαίνονται μεταξύ 3-5 λεπτών. Τίποτα υπερβολικό, τίποτα σε βαρύ progressive. Κρίμα. Άμα δεν έχει τουλάχιστον ένα 15λεπτο τραγούδι, πού να ευχαριστηθείς δίσκο; Πλάκα κάνω, μια χαρά είναι τα τραγούδια.
Μέχρι στιγμής, οι προτιμήσεις του κοινού στρέφονται προς τα “Strong Pressure” και “Another Change”, τα οποία σίγουρα σου προτείνω να τσεκάρεις, ακόμα κι αν είσαι ο λεγόμενος “song person”, δηλαδή δεν κάθεσαι να ασχοληθείς με ολόκληρο δίσκο και επιλέγεις συγκεκριμένα πράγματα. Είναι αρκετά catchy σαν τραγούδια και θα σου πάρουν αρκετές ακροάσεις, μέχρι να βαρεθείς.
Άλλα αξιοσημείωτα πράγματα στο δίσκο: Υπάρχει το “I’ll Be The One”, το οποίο μπαλαντίζει λίγο περισσότερο και είναι κάπως πιο συναισθηματικό από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Και φυσικά υπάρχει το “Aria”, όπου όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι στα ιταλικά. Πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη και δεν αλλάζει χαρακτήρα και ύφος, ούτε ξεχωρίζει με άσχημο τρόπο από τα υπόλοιπα τραγούδια.
Συμπέρασμα: Από μένα είναι ναι. Το “Relentless” δεν έχει κανένα τραγούδι που να μη μου αρέσει. Έχει συναίσθημα, έχει ωραία μουσική και φωνητικά (duh) και φυσικά, έχει αυτό το νοσταλγικό στοιχείο από τα παλιά χρόνια των Queensrÿche, που όμως δεν είναι τόσο έντονο, ώστε να με χαλάει. Μακάρι ο Tate να αφιέρωνε περισσότερο χρόνο και αγάπη σε αυτό του το project, για να το δούμε και live και ποιος ξέρει; Ίσως το επόμενο album να είχε και πιο αυθεντικό ήχο. Θεωρώ δύσκολο να συμβεί, αλλά δεν είναι κακό να ελπίζεις!
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
