Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Τρεισήμισι μακρά χρόνια κράτησε η αναμονή για να επιστρέψουν τα προσωπικά μου πουλέν από την Αγγλία τα τελευταία 20 χρόνια. Οι Sylosis ήταν από την πρώτη στιγμή που τους γνώρισα με το θρυλικό EP “Casting Shadows” το 2006 μια μπάντα που δέθηκα στενά μαζί της και που διέκρινα ότι είναι για πολύ μεγάλα πράγματα. Και προφανώς δεν εννοούσα εμπορικά καθότι προσωπικά είμαι από αυτούς που δεν κρίνω αν η μπάντα θα γεμίζει στάδια για να μου αρέσει, αλλά δισκογραφικά. Και δεν άργησαν στη συνέχεια να με δικαιώσουν καθώς το ντεμπούτο “Conclusion Of An Age” του 2008 το θεωρώ στα κορυφαία ντεμπούτα των ‘00s γενικότερα κι από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουμε ακούσει συνολικά τα τελευταία 15 χρόνια. Έκτοτε οι Sylosis δισκογραφούσαν με συνέπεια και ενώ έπαιζαν τα άπαιχτα σαν παιχταράδες που ήταν, κάτι φαινόταν να μένει πίσω, κυρίως λόγω της τεράστιας διάρκειας που είχαν οι δίσκοι τους και που δεν ήταν και πολύ εύκολοι στην αφομοίωση τους, ενώ ουδείς αρνούταν ότι επρόκειτο για σπουδαίο συγκρότημα. Ο τρόπος με τον οποίο γεφύρωναν το thrash με πιο μοντέρνα αισθητική και με τα δεδομένα metalcore περάσματα παρόντα όλο και περισσότερο με τα χρόνια, ήταν μοναδικός και τους καθιστούσε ως πάρα πολύ ξεχωριστούς γενικότερα.
Εκεί που άλλαξαν όλα προς το καλύτερο είναι θεωρώ στο ενδιάμεσο κενό (2015-2020) μεταξύ του “Dormant Heart” και του προηγούμενου υπερ-δίσκου τους “Cycle Of Suffering”, με απλά λόγια ότι πιο κορυφαίο είχαν κάνει από το “Conclusion Of An Age” και μετά, ενώ για πολλούς ήταν και η κορυφαία τους δουλειά γενικότερα. Τι έκαναν εκεί λοιπόν οι Sylosis και δη ο ηγέτης/τραγουδιστής/κιθαρίστας Josh Middleton; Αυτό που φωνάζω εδώ και δεκαετίες. Έριξαν τις διάρκειες αισθητά κι έτσι το εν λόγω άλμπουμ ήταν μόλις 51’ σε διάρκεια και το μικρότερο της καριέρας τους. Χώρια τις κομματάρες που γράψανε και ήταν πιο άμεσες από ποτέ και οδήγησαν το δίσκο σε κάθε σοβαρή και αντικειμενική λίστα για το 2020. Κάπου εκεί αρχίζουν οι φόβοι των οπαδών των Sylosis καθώς ο Josh Middleton ενδιάμεσα είχε μπει στους Architects οι οποίοι κακά τα ψέματα, εμπορικά ήταν ένα πολύ μεγαλύτερο μέγεθος ανέκαθεν από τους Sylosis. Κι εκεί που οι Architects φτάνουν να περιοδεύουν με τους Metallica, ο Middleton αποχωρεί δηλώνοντας ότι η μουσική που ακούει και θέλει να παίζει είναι πολύ βαρύτερη από των Architects κι ότι πρέπει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στους Sylosis, με τον χωρισμό φυσικά να γίνεται σε απόλυτα φιλικό πλαίσιο και χωρίς καθόλου δράμα ενδιάμεσα.
Αναπτερώνοντας τις ελπίδες των οπαδών των Sylosis, o Middleton άρχισε να μας πετάει τραγουδάρες οι οποίες τότε ΔΕΝ ξέραμε ότι δε θα καταλήξουν στο νέο έκτο άλμπουμ. Και το “Worship Decay”, και τo “Immovable Stone”, και το “Heavy Is The Crown” ήταν απίστευτα κομμάτια που άλλες μπάντες θα έχτιζαν καριέρα γύρω από αυτά, κι όμως ΔΕΝ είναι στο νέο άλμπουμ “A Sign Of Things To Come”. To “Deadwood” όμως που ανοίγει τρομερά το δίσκο ήταν όντως νέο δείγμα από το άλμπουμ και κάπου εκεί οι Sylosis φάνηκαν πιο έτοιμοι από ποτέ να (ξανα)πάρουν κεφάλια κι ότι η έμπνευση του “Cycle Of Suffering” καλά κρατούσε. Βάλτε μέσα και το επίσης τρομερό “Poison For The Lost” σαν έξτρα δείγμα, το πράγμα μιλούσε από μόνο του. Ο αρχι-ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ Middleton το πήρε πάνω του πιο πολύ από ποτέ και σε συνδυασμό με την φρενήρη ενέργεια που του προσφέρουν οι τρεις συνοδοιπόροι του, μας προσφέρει ένα φοβερό back-to-back δίσκο που θα κάνει άπαντες να παραδεχτούν τους Sylosis και να τους τοποθετήσει ακόμα βαθύτερα στις καρδιές των οπαδών τους. Αυτή τη φορά το σύνολο κερδίζει και ο μπασίστας και μέγιστος headbanger Conor Marshall έχει ενσωματωθεί για τα καλά στο συγκρότημα, ενώ ο Alex Bailey δίπλα στον Middleton «κεντάει».
Αφήνω τελευταίο και όχι λιγότερο σημαντικό τον ντράμερ Ali Richardson, του οποίου το παικτικό επίπεδο έχει ανέβει στη στρατόσφαιρα στα δυο τελευταία άλμπουμ, ενώ η δύναμη του σε κάθε κατέβασμα είναι παροιμιώδης. Ο δίσκος έχει στιγμές που ο ακροατής μπορεί να σταθεί ατομικά στην καθεμία, αλλά το σύνολο είναι αυτό που κρατάει την ποιότητα του “A Sign Of Things To Come” αδιάσπαστη και καθιστά τους Sylosis μια μεγάλη μεταλλική δύναμη που ο οπαδός μπορεί πάντα να ψάξει αν θέλει δεδομένη ποιότητα. Οι Sylosis έχουν παντρέψει ξανά πανεύστοχα το thrash με το metalcore, αλλά αυτή τη φορά κυριαρχεί ένα φοβερό μείγμα Machine Head meets Pantera με τους Metallica να κινούν τα νήματα, έχοντας πάρει άπαντες από το χέρι και οδηγώντας τους μπροστά. Τρομερά κομμάτια όπως το “Descent”, το “Eye For An Eye” ή το “Judas” θα σας αποδείξουν του λόγου το αληθές, ενώ ακόμα και ήρεμες στιγμές σαν το “Absent” ή πιο πειραματικές με πιασάρικο ύφος σαν το “Thorns” προσφέρουν πάρα πολλά στην ποικιλία του νέου δίσκου σαν άκουσμα, όλα δοσμένα με ένα φοβερό ήχο και με τον Middleton να μη φοβάται να δοκιμάσει τη φωνή του σε πιο μαλακές συχνότητες, με απόλυτη επιτυχία φυσικά όπως πάντα έκανε εξάλλου.
Να πω ότι περίμενα ξανά τόσο σπουδαίο δίσκο μετά το “Cycle Of Suffering”; Θα πω ότι το ήθελα πολύ και είχα μια κρυφή ελπίδα, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Παρότι δεν είναι τόσο σοκαριστικό όσο ο προκάτοχος του ίσως γιατί τότε μας εξέπληξαν πιο πολύ, το “A Sign Of Things To Come” περιέχει μερικά από τα κορυφαία κομμάτια που θα ακούσετε όχι το 2023 αλλά όλη τη δεκαετία που τρέχουμε συνολικά. Το ορμητικό τέλος με το “A Godless Throne” μας δείχνει ότι οι Sylosis με ταχύτητα, σιγουριά και πειθώ, ξεφεύγουν από το μέσο όρο όλων των συγκροτημάτων εκεί έξω και είναι πιο έτοιμοι από ποτέ να γνωρίσουν ακόμα μεγαλύτερη αποθέωση και να πάρουν αυτό που πραγματικά τους αξίζει. Για να το θέσω κομψά και χωρίς να μη μου αρέσουν, δε γίνεται ας πούμε οι Architects να είναι πιο μεγάλη μπάντα από τους Sylosis, με το παράδειγμα να μην είναι τυχαίο κι ας μην έχουν τον ίδιο ήχο. Σίγουρα οι Sylosis χέστηκαν αν και πόσο σπουδαίους θα τους θεωρήσει ο κόσμος καθώς κάνουν το κομμάτι τους αποκλειστικά και μόνο για την πάρτη τους, αλλά θα είναι κρίμα και αυτή τη φορά αυτό ειδικά το συγκρότημα να μη λάβει τα συγχαρητήρια που τους αξίζουν.
Μπράβο σας ρε καθίκια, μεγάλη χαρά μας δώσατε και πάλι.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
