Ημερομηνία δημοσίευσης: 4 Ιουλίου 2017
Η αλήθεια είναι ότι οι Ten πάντα έχαιραν της εκτίμησής μου για το μελωδικό και “κινηματογραφικό” αν θέλετε hard rock που τόσα χρόνια μας προσφέρουν. Μπορεί οι δίσκοι τους να μην είναι ακριβώς αυτό που λέμε “concept”, να μην καταπιάνονται δηλαδή με ένα μόνο θέμα, πλην όμως πάντα σου δίνουν την αίσθηση ότι προέρχονται από κάποιο κινηματογραφικό έργο, ότι είναι μουσικά θέματα από κάποια υπερπαραγωγή ιστορικού περιεχομένου. Και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο, πέραν των θεμάτων με τα οποία καταπιάνονται, στην μουσική τους, η οποία στο παρόν δημιούργημά τους παίζεται από μια μίνι ορχήστρα, αφού η μπάντα αποτελείται πέραν του Gary Hughes στα φωνητικά από άλλα έξι παρακαλώ μέλη, με 2 lead κιθάρες και μια ρυθμική, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα, ενώ σε άλλες δουλειές τους, το μουσικό “προσωπικό” υπερέβαινε τα δέκα άτομα !!!
Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να μας απογοητεύσουν οι Ten στο ήδη 13ο πόνημά τους, με τον τίτλο “Gothica” που κυκλοφορεί στις 7 Ιουλίου, όταν μάλιστα επιστρέφουν στην “αγκάλη” της προηγούμενης δισκογραφικής τους που τους “ταιριάζει” περισσότερο: της Frontiers Music srl, με την οποία άλλωστε ετοιμάζονται να επανεκδώσουν τον παλαιό κατάλογό τους σε ένα box-set υπό τον τίτλο “Opera Omnia”.
Από το 1995 που μας προσφέρουν απλόχερα τις μελωδίες τους οι Ten, τούτη την φορά θα μπορούσαμε να πούμε ότι κινούνται σε κάπως ποιο “σκοτεινά” μονοπάτια, είτε από άποψη θεματολογίας, είτε από άποψη ήχου, αλλά ακόμη και από το εντυπωσιακό artwork της δουλειάς τους, για το οποίο “ευθύνεται” ο κ. Stan Decker (έλα, δεν θέλω αηδίες τύπου ποιος Σταν ο γνωστός; και Μπλακ και Ντέκερ, εντάξει;). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι υπάρχει κάποιου είδους αλλοίωση της φυσιογνωμίας της μπάντας. Μην ανησυχείτε, όλα όσα αγαπήσατε στους Ten είναι εδώ, με άψογες ενορχηστρώσεις, με το εισαγωγικό και εντυπωσιακό “The Grail” που ενώ μας βάζει δυναμικά στη νέα τους δουλειά, μας συνδέει ιδανικά και με το παρελθόν τους. Ο δίσκος συνεχίζει με ροκιές τύπου “Jekyl And Hyde” και “Travellers”, για να πάμε στο επικά πομπώδες “A Man For All Seasons” το οποίο θέτει αναπάντεχα ερωτήματα μεταξύ άλλων, επηρεασμένο από την ιστορία που ενέπνευσε και την ομώνυμη ταινία “Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές” (A Man For All Seasons), του 1966 σε σκηνοθεσία του Φρεντ Τσίνεμαν, βασισμένη στο θαυμάσιο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ρόμπερτ Μπολτ, με θέμα τις τελευταίες μέρες της ζωής του Άγγλου νομικού, συγγραφέα και πολιτικού Τόμας Μορ. Ταινία η οποία απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και έλαβε έξι βραβεία της ακαδημίας αμερικάνικου κινηματογράφου.
Περνώντας στο κολλητικό “In My dreams”, στο πιο blues oriented “Paragon” και στο νεωτεριστικό “Welcome To The Freak Show”, ενώ το “In My Dreams” πίσω στις “Μέρες Ραδιοφώνου” θα είχε ή θα έπρεπε να έχει τεράστιο airplay. Πιασάρικο παιδάκι μου, πως το λένε ;;;; Το δυνατό “The Wild King Of Winter” είναι εμπνευσμένο, όπως τουλάχιστον εγώ το κατάλαβα, από το Game Of Thrones, ενώ έχουμε και το mid-tempo “Paragon”, το “La Luna Dra-cu-la” είναι το πιο “χαρωπό” δρακουλιάρικο τραγούδι που έχετε ακούσει για να κλείσουμε με το πιο “ γρέντζο” “Into Darkness”.
Συμπερασματικά πρόκειται για έναν ολοκληρωμένο δίσκο από ένα κορυφαίο συγκρότημα, ο οποίος οδηγεί την ποιοτική μπάντα των TEN στην νέα φάση της πορείας τους ιδανικά. Επενδύστε άφοβα !
Βαθμολογία: 76/100
Για το Rock Overdose,
Σάββας “ Manilla Road” Σαββαόγλου
Comments
