IN A TESTUBE – “Immigration Anthems”

Δεν είναι λίγες οι φορές που στο πέρασμα του χρόνου η όρεξη βαλτώνει καθώς η διαρκής επανάληψη των ίδιων πραγμάτων και ακουσμάτων φτάνει σε τέτοιο σημείο που πλέον παρακαλάς με όλο σου το είναι να ακούσεις ή να ανακαλύψεις κάτι “καινούργιο”, κάτι που θα σου θυμίσει τον παλιότερο αβίαστο ενθουσιασμό σου για την μουσική. Ειδικότερα στην εποχή μας η ποσότητα από καινούργιες δουλειές, συγκροτήματα και ηχοχρώματα έχει χτυπήσει ταβάνι και δεν σου φτάνουν δέκα ζωές για να ασχοληθείς με αυτόν τον απίστευτο καταιγισμό νέων και ενδιαφέρον πραγμάτων. Παρόλα αυτά, πολύ μεγάλο ρόλο σε όλα τα παραπάνω παίζει ο χρόνος, η στιγμή, η προσωπική διάθεση του καθενός την εκάστοτε περίοδο. Σε μία τέτοια περίοδο “μπουχτίσματος” λοιπόν βρισκόμουν εδώ και αρκετό καιρό, ψάχνοντας κάτι,  που θα με βουτήξει από την μούρη μετά από αρκετό καιρό και ο δίσκος των In A Testube ήρθε πραγματικά την καταλληλότερη στιγμή και διάολε ήταν ότι ακριβώς ζητούσα.

Με το Alternative να ψιλοκαλύπτει την μουσική τους (οι επιρροές και τα ηχοχρώματα που υπάρχουν στην μουσική τους δεν νομίζω πως μπορούν να περιγραφούν με άλλο τρόπο) η τετράδα από την Θεσσαλονίκη μας δίνει 13 κομμάτια στην πρώτη της full length δουλειά υπό τον αρκετά επίκαιρο τίτλο “Immigration Anthems”. Όπως ανέφερα και παραπάνω, το να μπω στην διαδικασία να αναλύσω το ύφος τους θα ήταν πραγματικά τρομερά χρονοβόρο, ίσως και άτοπο καθώς θα έπρεπε να βρω τόσες μπάντες όσα και τα κομμάτια του δίσκου τους ως σημείο αναφοράς. Ναι, ναι καλά διαβάζεις, τέτοιος χαμός από ήχους. Από πιο New Metal καταστάσεις μέχρι Gojira-ικα περάσματα, progressive-ιλες και Faith No More πινελιές, Alice in Chains σφαλιαρίτσες και πιο εμπορικά ala Muse γυαλίσματα σε σημεία. Και όλα αυτά τόσο όμορφα και αρμονικά δεμένα, τόσο εκπληκτικά μπολιασμένα που σε κάνει να απορείς με την υπομονή και την μαεστρία των παιδιών κατά την διάρκεια της σύνθεσης.

Και θα μου πεις οκ, πήραμε λίγα από εδώ, λίγα από εκεί και κάναμε δίσκο. Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Χρόνια είχα να ακούσω κάτι τόσο φρέσκο, τόσο αναζωογονητικό, τόσο όλα αυτά που αγαπάω και γουστάρω μαζί και παράλληλα καινούργια, με νέα προοπτική. Και αν αυτό δεν είναι ταλέντο δεν ξέρω τι είναι. Και μία που έπιασα το κεφάλαιο ταλέντο, εγώ προσωπικά τον γνώρισα σαν ντράμερ και μάλιστα μέχρι σήμερα παραμένει για εμένα ένας από τους πιο ταλαντούχους σε αυτόν τον τομέα, παρόλο που ο ίδιος πάντοτε απαρνιόταν  αυτήν την θέση. Ο λόγος για τον frontman των In A Testube, Dennis Konstantinidis, που αυτήν την φορά τον γνωρίζω από την αρχή σαν κιθαρίστα και τραγουδιστή. Μια εξαιρετική φωνή, με μεγάλες δυνατότητες, με μια χροιά κομμένη και ραμμένη για αυτό ακριβώς το είδος. Τρομερά εκφραστικός, εφευρετικότατος, ευέλικτος και καθόλα ολοκληρωμένος. Μαγευτικές φωνητικές γραμμές και αρμονίες σε όλα τα κομμάτια, στημένες με πολύ μελέτη, απίστευτα hooks παντού και μελωδίες που mainstream – ιζουν  και σου κολλάνε με την μία. Αν έτσι είναι το mainstream (έτσι θα έπρεπε να είναι βασικά) δώστε μου και άλλο.

Συνθετικά τα πράγματα δυσκολεύουν. Και αυτό είναι και το ενδιαφέρον κομμάτι για εμένα προσωπικά. Το album παρόλα τα εξήντα ένα λεπτά της διάρκειάς του ακούγεται κυριολεκτικά ολόκληρος με τεράστια άνεση. Όλα μα όλα τα κομμάτια του είναι τρομερά εύκολα στο άκουσμα (και εδώ έρχεται και το ωραίο της υπόθεσης) κρύβουν όμως τεράστια ποσότητα μουσικής. Τι θέλω να πω με αυτό, ο δίσκος χρειάζεται πολλές μα πολλές όμως ακροάσεις για να καταλάβεις και να αντιληφθείς τον τεράστιο όγκο δουλειάς που έχουν ρίξει όλα τα παιδιά. Η πανδαισία από κιθαριστικά “χαλιά” σε αναγκάζει να είσαι μονίμως στην τσίτα καθώς σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο. Παντού riff-αρες, εκπληκτικά θέματα που μόνο του ποδαριού ή της σειράς δεν είναι.  Βέβαια και μόνο το ότι στην κιθάρα, πέρα από τον Dennis, συναντάμε τον Pano Papadopoulo, δεν μπορώ να πω ότι μου προκαλεί “έκπληξη” όλο το παραπάνω,την φανέλα την έχει ιδρώσει για τα καλά με τους εξίσου καταπληκτικούς Vain Velocity. Στον Pano επίσης χρεώνονται και τα “brutal” φωνητικά που υπάρχουν σε κάποια από τα κομμάτια. Το δίδυμο του rhythm section, Petros Kabanis και Konstantinos Mentesidis βαδίζουν στα ίδια ακριβώς πλαίσια χτίζοντας μία πολύ γερή και σφιχτή βάση κρατώντας το groove στα ύψη δίνοντας την “ψυχή” που είναι απαραίτητη στο κάθε κομμάτι. Δίκασα και break down εκεί και όπως πρέπει, άλλο ένα τρανό παράδειγμα ότι ακόμα και μία μπότα (όταν ξέρεις τι πάει να πει ρυθμός) κάνει τα πενταπλάσια σε θέμα πόρωσης, άριστα παιχνιδίσματα στα πατίνια και ένα μπάσο ογκόλιθος που γνωρίζει πολύ καλά τι πάει να πει σωστή χρήση αρμονίας.

Οι συνθέσεις, όλες μα όλες έχουν κάτι να πουν και αυτό το κάτι είναι πάντα διαφορετικό από το προηγούμενο. Κοιλιά πουθενά, από πιο εμπορικές και ίσως και pop στιγμές, στους prog πειραματισμούς και από εκεί στο ξύλο και την ατμόσφαιρα. Ενδεικτικά πάντα, “C.I.C.O”, “Hey Lily”(ρε σκάλωμα με αυτό το κομμάτι), “Cloc”, “Lucky Thirteen” (καλά αυτό το lick στο couple το ακούω ακόμα και στον ύπνο μου), “Digital Eyes” (o Layne χαμογελάει από κάπου, και αυτό το κλείσιμο ρε παίδες, σοβαρά τώρα;), “Mythu”, ε να, όλο τον δίσκο έγραψα πάλι. Τον τροχό μπορεί να μην τον ανακάλυψαν, αλλά τέτοιο διαμάντι δεν βγάζει ο καθένας κάθε μέρα. Θα ήταν άδικο αν μέσα σε όλα αυτά δεν αναφέρω και την εξαίρετη παραγωγή δια χειρός Dennis Konstantinidi στα Headroom Recordings και το mastering το οποίο έγινε από τον Steve Kitch στα Audiomaster.

Κλείνω γιατί θα με κλείσουν στο τέλος, χρειαζόμαστε και άλλες τέτοιες δισκάρες και μπαντάρες σε αυτήν την χώρα. Άντε εγώ μετά από αυτό να αποδείξω ότι δεν παίρνω μίζες. Χαλάλι σας ρε παίδες! Εύγε...

Βαθμολογία: 92/100

Για το Rock Overdose

Κωνσταντίνος Μάρης