Επειδή δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που με παρακολουθούν και έχουν καταλάβει πάνω κάτω τα ακούσματά μου, θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσω κάτι σημαντικό. Με το christian rock δεν είχα ουδέποτε σχέση και όταν ήρθε ο δίσκος του Neal Morse τον ανέλαβα μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Οπότε η γνώμη που θα διαβάσετε δεν είναι αυτή ενός γνώστη του είδους, αλλά ενός τύπου που κάθισε κι άκουσε την δισκογραφία του καλλιτέχνη και τώρα εκφέρει γνώμη με βάση τα αυτιά του και μόνο. Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε αυτά πάμε στο ζουμί της υπόθεσης.
Το ”Alive Again”, όπως προδίδει και ο τίτλος του είναι ένας ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος, που όμως έρχεται και σε DVD. Προφανώς όμως και λόγω και της περσινής κυκλοφορίας του “The Grand Experiment”, τα 4 εκ των 5 τραγουδιών του άλμπουμ παίζονται ζωντανά για τα αυτιά σας. Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε το γεγονός ότι πίσω από τα τύμπανα της μπάντας εδώ και αρκετό καιρό βρίσκεται ο Mike Portnoy και ακούγοντας τις ζωντανές εκτελέσεις φαντάζει μάλλον ιδανική επιλογή για το ρόστερ της μπάντας. Κι αυτό γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει τη συναυλία που ακούσαμε, είναι οι πολλοί αυτοσχεδιασμοί, η έλλειψη προγράμματος και μια διάχυτη 70s ατμόσφαιρα όπου όπως και τότε, έτσι και τώρα η συναυλία αλλάζει ρότα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτά από μόνα τους ισοπεδώνουν πολύ εύκολα τους όποιους ενδοιασμούς μπορεί να δημιουργεί η ταμπέλα της μπάντας. Σίγουρα οι στίχοι και αρκετά σημεία σε παραπέμπουν κατευθείαν σε αμερικανικού τύπου εκκλησίες, αλλά θαρρώ ότι ο Morse έχει βρει την ισορροπία μεταξύ χαζοχαρούμενου και progressive rock, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος των δημιουργιών του.
Δηλαδή έγινες φανατικός χριστιανοροκάκιας; Όχι, δεν έγινα φανατικός, αλλά αναγνωρίζω ότι τελικά εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να βρεις διαμάντι. Βέβαια όταν άκουσα το “The Grand Experiment” και άκουσα μια αντιγραφή του “Oh Pretty Woman”, έφαγα μια γερή δόση ξενέρας και μου χάλασε την όποια διάθεση είχε αρχίσει να χτίζει ο δίσκος. Βέβαια, όσο προχωρούσε ο δίσκος, αυτή η 70s διάθεση που ανέφερα πιο πάνω ήταν διάχυτη, χωρίς το γνωστό τρίπτυχο προφανώς. Στα 70 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος δεν με έκανε να βαρεθώ ούτε μια στιγμή. Ούτε καν στα μακροσκελή “The Creations” ή το μισάωρο “Alive Again”, όπου πραγματικά έμεινα άναυδος με το πόσο ικανός μαέστρος είναι ο εν λόγω κύριος. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι η απάθεια του κοινού και η συνεχής αναφορά στον θεό και στο πως θα μας σώσει, μαζί με άλλα γλυκανάλατα με οδήγησαν να κλείσω τον δίσκο χωρίς δεύτερη σκέψη και να τον πιάσω πάλι μετά από ένα διάλλειμα.
Ο Neal Morse μπορεί να κυκλοφορεί συχνά ζωντανές ηχογραφήσεις, αλλά εν τέλει αυτό που έγινε αντιληπτό, ακόμη κι από μένα, είναι ότι αξίζουν και με το παραπάνω, αφού δεν είναι στείρα εκτέλεση των συνθέσεών του, αλλά ένα παιχνίδι με τις νότες. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πραγματικά αυτή που αρμόζει σε μια prog rock συναυλία και αν έρθει ποτέ από τα μέρη μας θα τον τιμήσω. Χρόνια είχα να ακούσω τέτοιες συνθέσεις.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
