Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι The Ocean ουσιαστικά βοήθησαν σημαντικά στο σχηματισμό του post metal όπως είναι σήμερα. Λίγοι είναι όμως αυτοί που δημιουργούν κάτι και συνεχίζουν να είναι σχετικοί καθ’όλη την εξέλιξή του και δεν αποτελούν απλά κομμάτι της ιστορίας τους. Πάντα προοδευτικοί και ένα βήμα μπροστά και χωρίς ενδοιασμούς απέναντι στη δοκιμή κανούριων στυλ και ήχων. Το “Phanerozoic I” του 2018, τους ανέδειξε ως ένα από τα πλέον στοχαστικά συγκροτήματα και αυτά που δεν κάνουν κανένα λάθος. Άρα πού πάμε με τον επόμενο δίσκο που προοικονομεί μία συνέχεια του προηγούμενου; Θα ακούσουμε κομμάτια που δεν έφτασαν ποτέ στον πρώτο ή την συνέχιση της εξέλιξης των The Ocean;
Το “Phanerozoic II” είναι φτιαγμένο από δύο κύρια στοιχεία: 1) το ήδη γνωστό και οικείο και 2) το ένα βήμα παρά πέρα, με ηλεκτρονικές και εφετζίδικες πινελιές. Η μίξη των δύο, για ακόμα μία φορά για τους The Ocean, φέρνει ένα ισορροπημένο και ικανοποιητικότατο αποτέλεσμα, όπου πλέον δύσκολα θα μπορέσουμε να αμφισβητήσουμε το συγκρότημα στα μελλοντικά του βήματα. Βασικά, ήδη έχουμε πάψει να είμαστε επιφυλακτικοί, αλλά κρατάμε πάντα μία δόση αντικειμενικότητας, μην τυχόν και απογοητευτούμε.
Έχουμε, επομένως, τη φυσική συνέχεια του δίσκου του 2018 και αφού έχουμε να κάνουμε με την εν λόγω μπάντα, δε μπορούμε να παραλείψουμε να μη βάλουμε τους δύο δίσκους στη σειρά. Κι εκεί είναι που όλα κουμπώνουν. Όπως και στη γεωλογία, έχουμε το Phanerozoic Eon, που (με μία πρόχειρη έρευνα) πρόκειται για τον γεωλογικό χρόνο που αντιστοιχεί στην έλευση της ζωής σε διάφορες μορφές της και η οποία ξεκίνησε σχεδόν μισό δισεκατομμύριο χρόνια πριν. Έτσι και τώρα, εαν χωρίσουμε τους δύο δίσκους στα 4 μέρη που επισημαίνουν οι τίτλοι τους, θα ακολουθήσουμε αυτά τα γεγονότα μεταξύ ζωής και θανάτου, υπό το πέπλο της περιβαλλοντικής κρίσης, που αν συνεχίσει έτσι θα σημάνει την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους. Όλα αυτά, κατά έναν περίεργο τρόπο, μεταφράζονται στη μουσική των The Ocean και αποτυπώνονται σωστά και δίκαια μέσα από τις εναλλαγές, που ακούγονται στη μετάβαση από το ένα κομμάτι στο επόμενο.
Ένας άλλος τομέας στον οποίο το συγκρότημα πετυχαίνει διάνα τον στόχο του, είναι η προσεγμένη κατανομή του χρόνου του “Phanerozoic II”. Είτε πρόκειται για το οκτάλεπτο “Triassic” που ανοίγει το δίσκο, είτε για κομμάτια σαν το “Palaeocene” και “Eocene” που τα βρίσκουμε στα 4 περίπου λεπτά, το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό τόσο στις πιο άμεσες και σκληρές στιγμές του, όσο και στις περισσότερο συνεσταλμένες και ήρεμες.
Οι The Ocean δημιουργούν ένα ονειρικό τοπίο με τις μελωδίες τους κι εκείνο που ακόμα δε χωράει το κεφάλι μου είναι πώς εαν όλοι τους οι δίσκοι παραταχθούν στη σειρά, έχεις εν τέλει μία ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά σου. Όσο πειραματικό κι αν ακουγόταν κάθε νέο κομμάτι από το συγκρότημα, μοιάζει σαν να έγιναν όλα εσκεμμένα και τόσα χρόνια μετά όλα ξεκλειδώνονται και βρίσκουν ακόμα περισσότερο νόημα από την πρώτη τους κυκλοφορία. Από τα λίγα συγκροτήματα που μπορούν να τραβήξουν την προσοχή κάθε μουσικόφιλου και από τους ακόμα λιγότερους δίσκους, που είναι εμμέσως πλην σαφώς, επικοί.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
