Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Οι The Offering είναι από τις σχετικά καινούργιες metal μπάντες, έχοντας σχηματιστεί το 2015 στη Βοστώνη και κυκλοφορήσει ένα EP και δύο full-length δίσκους. Το "Seeing The Elephant" είναι ο δεύτερος δίσκος τους και διάδοχος του “Home”, μιας δουλειάς που πραγματικά τους έβαλε στον χάρτη και που συγκέντρωσε πλήθος θετικών κριτικών, παρά το γεγονός ότι η μπάντα ακόμα δοκίμαζε πράγματα και έψαχνε το στυλ της.
Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζουν τη μουσική τους ως “modern metal”, αλλά ουσιαστικά μπορείς να ξεχωρίσεις στον ήχο τους στοιχεία alternative metal, deathcore, metalcore, nu metal και το προσωπικό μου αγαπημένο, progressive metal. Στο "Seeing The Elephant" συναντάς συνθέσεις βαριές, αλλά και μελωδικές, κάποιες πιο επιθετικές και άλλες πιο μελαγχολικές, με μια θεματολογία επίσης βαριά, κυρίως με πολιτικό περιεχόμενο, αλλά και “ζόρικα” κοινωνικά θέματα (αστυνομική βία, καταπίεση και βία κατά των γυναικών, κακώς κείμενα της γενιάς των boomers και άλλα).
Μέσα σε περίπου 52’, οι The Offering δίνουν ένα ρεσιτάλ επιθετικότητας και αγανάκτησης για τον κόσμο που ζούμε, με ένα περίτεχνο και καλοδουλεμένο στυλ μουσικής, που δε μπορεί να μη σου τραβήξει την προσοχή. Δεν είμαι σίγουρη ποιες είναι οι επιρροές τους, αλλά μου αρέσουν ιδιαιτέρως κάποια κομμάτια με SOAD-ική ηχώ, όπως είναι τα “Ghost Mother” και “Flower Children”, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές μπερδεύονται με έναν ήχο αλά Korn, του οποίου δεν ήμουν ποτέ fan.
Η εισαγωγή του δίσκου με το “WASP” και τον Alexander Richichi, τραγουδιστή της μπάντας, να ορμάει μαινόμενος σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, με κραυγές, growls και ό,τι βγει τέλος πάντων, δίνει μια πολύ καλή ιδέα του τι είναι το "Seeing The Elephant" από τα πρώτα δευτερόλεπτα, για να μην έχει αυταπάτες ο ακροατής για οτιδήποτε διαφορετικό. What you see is what you get!
Προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι και αυτό στο οποίο έχω δώσει άπειρες επαναλήψεις, είναι το “Tiny Disappointments”, ίσως το πιο μελαγχολικό κομμάτι που περιέχεται στον δίσκο (ίσως και δεύτερο μετά το “Esther Weeps”), χωρίς καθόλου growls και με μια διάθεση ενδοσκόπησης (και πολλά κιλά απογοήτευση, που φαίνεται να μιλάει κατευθείαν στην ψυχούλα μου). Εκφράζει μια εσωτερική κούραση, μια αγανάκτηση, που απλά θέλεις να τη βγάλεις προς τα έξω και κάπου να ξεσπάσεις, να ακουστείς. Πιστεύω ότι πολλοί θα ταυτιστούν.
Σε γενικές γραμμές, μου αρέσει που οι The Offering εκφράζουν ωμά ιδέες και απόψεις με τους στίχους τους, χωρίς να τους μασκαρεύουν με επιτηδευμένες μεταφορές. Μου αρέσει, επίσης, το πώς δεν νοιάζονται για την ομοιομορφία των τραγουδιών σε ύφος και διάρκεια. Εκφράζονται 100% ελεύθερα, σε όσο χρόνο νομίζουν ότι χρειάζονται, με ό,τι ύφος και στυλ πιστεύουν πως ταιριάζει στο θέμα που θίγουν. Και αυτό βγαίνει προς τα έξω ρε παιδί μου, π.χ. Το “Tipless” διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά και προλαβαίνει μια χαρά να πει αυτό που έχει να πει. Από την άλλη πλευρά, το “Tiny Disappointments” είναι πιο αργόσυρτο και παίρνει πάνω από έξι λεπτά να εκφράσει τα συναισθήματα, που πάει να εκφράσει.
Και το ύφος και τα φωνητικά προσαρμόζονται αναλόγως. Τα κομμάτια που ασχολούνται με πολιτικές αναταραχές, πορείες, αστυνομική βία, είναι πιο επιθετικά στη μουσική και τα φωνητικά τους (βλ. “WASP”, “Rose Fire”). Οπότε ναι, υποθέτω πως αυτό που με κερδίζει στον δίσκο είναι η αμεσότητα των στίχων και η ικανότητα των φωνητικών και της μουσικής να προσαρμόζονται στο θέμα, για να δώσουν τον κατάλληλο παλμό. Για μένα, είναι σημαντική η ικανότητα του καλλιτέχνη να μην τα κάνει όλα ίσωμα, αλλά να χρωματίζει το έργο του όπως απαιτεί η περίσταση.
Άσχετα με το πόσο δημοφιλής θα γίνει ένας τόσο “in-your-face” δίσκος με τόσο άμεσα διατυπωμένες απόψεις, άποψή μου είναι ότι το “Seeing The Elephant” είναι μια δουλειά βαθιά συναισθηματική, εκφραστική όσο δεν πάει, άκρως ταιριαστή με το κλίμα της εποχής. Ένας δίσκος που αξίζει μια ευκαιρία, γιατί έχει πολλή δουλειά από πίσω για να συνδέσει ένα λεκτικό μήνυμα με μια σύνθεση, έστω κι αν πρέπει να επιστρατεύσει πλήθος διαφορετικών στυλ για να το πετύχει.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
