Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Νοεμβρίου
Το βασικότερο πρόβλημα εδώ και χρόνια στο progressive rock, είτε είναι πιο μελωδικό και λυρικό, είτε είναι πιο τεχνικό, είναι πως ανάμεσα στα εκατομμύρια που δισκογραφούν, άπαντες διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο ηχογράφησης και μουσικής κατάρτισης, ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που πετυχαίνουν το κυριότερο στοιχείο που χρειάζεται για να ξεχωρίσει ένα συγκρότημα στη μουσική. Και αυτό το στοιχείο είναι οι συνθέσεις. Όσο παικταράς και να είσαι, αν δεν έχεις συνθέσεις, έστω αξιοπρεπείς, δεν μπορείς να σταθείς πουθενά.
Οι Αμερικάνοι The Raptor Trail βρίσκονται στο αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά πριν φτάσουμε ως εκεί, οφείλουμε να κάνουμε μια εισαγωγή σε ένα συγκρότημα άγνωστο στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για ένα σχήμα που βρίσκεται στον τρίτο δίσκο του με τον παρουσιαζόμενο, και είναι ένα σχήμα που βαδίζει στο μελωδικό neo-prog, μουσική δηλαδή που πατάει στην κληρονομιά του progressive rock των 70's σε τόσο έντονα νοσταλγικό επίπεδο που περιορίζεται στο αναμάσημα των μουσικών ιδεών της εποχής, διαθέτει όμως και αρκετά southern στοιχεία της περιοχής τους, κάτι που το καθιστά ιδιαίτερο και αξιοπρόσεκτο, καθώς αυτά τα δύο στοιχεία ενώνονται και αναμειγνύονται ομαλά και χωρίς να δημιουργούν κάποιο ακροαστικό παράδοξο και ανώμαλο.
Όπως όμως προαναφέραμε στον πρόλογο, σε ένα τέτοιο ιδίωμα για να ξεχωρίσει ένα σχήμα χρειάζεται και αξιομνημόνευτες συνθέσεις. Οι Αμερικάνοι όμως βρίσκονται κάπου στη μέση. Δεν έχουν αυτά τα στοιχεία που θα συναρπάσουν τον κόσμο, δεν είναι και για πέταμα όμως. Δεν διαθέτουν ούτε συνθετικές κορυφές, αλλά ούτε και διαστήματα που κουράζουν. Μπορούν να σταθούν αξιοπρεπώς, αλλά μέχρι εκεί. Θα αρέσουν χωρίς να εντυπωσιάσουν όσους ασχολούνται χρόνια με το 'άθλημα', έχουν όμως την ικανότητα να κρατήσουν μια καλή συντροφιά.
Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα άλμπουμ, από αυτά που κυκλοφορούν με το κιλό, όχι μόνο στο progressive rock, αλλά γενικότερα στη μουσική. Το πόσο θα εντυπωσιάσει και θα συναρπάσει εξαρτάται αποκλειστικά από το πόσο πολύ έχει ασχοληθεί ο εκάστοτε ακροατής με αυτό το είδος. Οι έμπειροι θα αναγνωρίσουν τις αξιοπρεπείς ιδέες που διαθέτει, αλλά λόγω της έλλειψης συνθετικών κορυφών θα χάσουν γρήγορα το ενδιαφέρον τους. Οι λιγότεροι έμπειροι θα ενθουσιαστούν, μέχρι να ανακαλύψουν τους Rush, τους Yes, τους Genesis και όλους τους υπόλοιπους που χρειάζομαι άλλες δεκαπέντε παραγράφους για να τους αναφέρω, και πάει λέγοντας...
Βαθμολογία: 69/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος