Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσεις την άποψή σου για έναν δίσκο που έχεις ήδη αγαπήσει, πριν καν την ημέρα της επίσημης κυκλοφορίας, τότε ξέρεις αμέσως ποια θα είναι η μεγαλύτερή σου εσωτερική διαμάχη: Πώς θα γίνει να πεις δυο λόγια για να εκφράσεις την πραγματική του αξία και να μην τον αδικήσεις; Στη δική μου περίπτωση, αυτή η στιγμή ήρθε για πρώτη φορά (τουλάχιστον για το έτος 2022) για το "Ego Path".
Οι The Silent Wedding έχουν ήδη στο ιστορικό τους δύο full length δίσκους που αξίζουν κάθε ακρόαση, από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μάλιστα, στο "Enigma Eternal" του 2017, συμμετέχει ως guest στα φωνητικά του “A Dream Of Choices” ο Tom Englund των Evergrey. Τώρα, τι σχέση έχει αυτό με το "Ego Path"… Καμία, απλά έχω την τάση να αναφέρω τους Evergrey όποτε μου δίνεται αφορμή. Φανταστικό κομμάτι, να πας να το ακούσεις.
Πίσω στα δικά μας τώρα, το "Ego Path" πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 11 Φεβρουαρίου και αποτελείται από δώδεκα κομμάτια με πολύ “βολική” διάρκεια που βλέπεις και ξέρεις εξαρχής πως δεν θα κάνουν κοιλιά πουθενά (μεταξύ 3:30 και 5:30 λεπτά το καθένα). Και πράγματι, όχι μόνο δεν κάνουν πουθενά κοιλιά, αλλά ακούγοντας το album ίσως βρεις τον εαυτό σου να εύχεται να είχαν ακόμα μεγαλύτερη διάρκεια. Αν μη τι άλλο, όταν τελειώσει δε θα καταλάβεις πότε πέρασε μια ώρα.
Αν έπρεπε να συνοψίσω το "Ego Path" με έναν μόνο χαρακτηρισμό, θα ήταν: Ανθρώπινο. Θεματικά, ακολουθεί ένα πραγματικά relatable μοτίβο, οι ιστορίες που αφηγείται μιλούν για τον κακό (και τον καλό) μας εαυτό, για τις πράξεις μας και τα αποτελέσματα που φέρνουν, για τους φόβους μας, για σκέψεις που κρατάνε πολλούς από εμάς ξύπνιους τα βράδια. Είναι απλά πανέμορφο, με έναν σκοτεινό και κάπως απαισιόδοξο τρόπο. Έχει ένα βάρος, αλλά είναι γλυκό βάρος, σε παίρνει απ’ το χεράκι και πραγματικά σε οδηγεί μέσα από ένα μονοπάτι ρε παιδί μου.
Τα πρώτα singles που κυκλοφόρησαν για το album ήταν τα “Time Of Darkness” και “Caught In The Web”, που χωρίς αμφιβολία ήταν εξαιρετικές επιλογές. Catchy ρεφρέν, δυναμικά riffs και power φωνητικά που δεν περνούν απαρατήρητα. Βέβαια, τα στοιχεία αυτά δεν περιγράφουν μόνο αυτά τα δύο κομμάτια στο "Ego Path". Κάθε τραγούδι έχει ξεχωριστά στοιχεία που του δίνουν ταυτότητα, αλλά στην πλειοψηφία τους έχουν κοινό γνώρισμα τα catchy ρεφρέν και τον διάχυτο power / heavy χαρακτήρα, όμως και με στοιχεία που progressive-ίζουν και δίνουν το κάτι παραπάνω.
Πολύ όμορφο είναι και το “δέσιμο” της κιθάρας με τα πλήκτρα, σε όλα τα κομμάτια. Το "Ego Path" έχει μερικά εξαιρετικά σόλο στην κιθάρα (βλ. “Reveal The Rain” ή “The Point Of No Return” για παράδειγμα), όπως έχει κι εξαιρετικά σημεία για να λάμψουν τα πλήκτρα (βλ. πιάνο στο “The Final Token”). Όμως σε γενικές γραμμές συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους και μπορείς να ακούσεις καθαρά και τα δύο. Για του λόγου το αληθές, όλα τα όργανα ακούγονται καθαρά, φαίνεται πως έχει δοθεί πολλή προσοχή στην παραγωγή.
Όπως σε κάθε δίσκο, έτσι κι εδώ προσπάθησα φυσικά να ξεχωρίσω ένα αγαπημένο κομμάτι, εκείνο στο οποίο - κλασικά - θα δώσω τις περισσότερες επαναλήψεις μου. Αυτή τη φορά δεν είναι τόσο εύκολο. Έχω μοιράσει περισσότερες επαναλήψεις από όσες μπορώ να μετρήσω στα “The Sea Of Fate”, “Caught In The Web” και “The Point Of No Return”. Και μετά έχω και τα ρεφρέν των “Time Of Darkness” και “Stealing The Sun” να ξεπηδάνε στο μυαλό μου σε άσχετες στιγμές.
Κι εδώ κάπου θέλω να κάνω ένα στοπ και να πω ότι έχω ένα θέμα με το πρώτο εκ των κομματιών της λίστας μου, διότι κάθε φορά που ακούγεται ο στίχος “In god we trust” μου σηκώνεται η τρίχα. Κάθε φορά. Είναι αυτόματη αντίδραση, δεν την ελέγχω. Είμαι περίεργη αν θα συμβεί το ίδιο σε άλλους ακροατές. Και φυσικά, το “The Point Of No Return” ξεχώρισε στα αυτιά μου ως το πιο progressive κομμάτι του δίσκου. Τι ωραία εισαγωγή, τι ωραίες εναλλαγές…
Πραγματικά δεν έχω αρνητικό σχόλιο να κάνω, ακόμα κι αν το ήθελα. Μιλάμε για έναν δίσκο που θα σε αγγίξει στην ψυχή και θα σε κάνει να τραγουδάς κι εσύ μαζί. Μελωδίες και στίχοι που σου μένουν στο μυαλό καιιι φυσικά το φινάλε! Το επιβλητικό “Song Of The Dead” δίνει τη σκυτάλη στο “Path To Nowhere”, ένα μελαγχολικό και βαρύ instrumental κομμάτι για το κλείσιμο. Απαισιόδοξο, αλλά και πανέμορφο, όπως ακριβώς περιγράφω παραπάνω.
Σίγουρα έχω πολλά ακόμα να πω για το "Ego Path", αλλά πολύ σύντομα θα το έχεις στη διάθεσή σου σε όλο του το μεγαλείο, για να το απολαύσεις όπως του αξίζει. Όσο για μένα, το τοποθετώ χωρίς αμφιβολία στα top 5 albums για τη χρονιά και απλά ελπίζω να έχω την ευκαιρία να το δω και σε live εκτέλεση!
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
