Συντάκτης: Χρήστος Τσάνταλης
Άκουσα πολλές φορές το νέο δίσκο των Smashing Pumpkins , που μοιάζει όσο ποτέ άλλοτε με ένα προσωπικό project του Corgan. Λοιπόν όλες αυτές οι ακροάσεις έχουν να κάνουν με την εκτίμηση σε έναν πολύ μεγάλο μουσικό που όμως το παρατραβά χωρίς λόγο.
Είκοσι τραγούδια που μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους, αν είχε τα μισά και πάλι θα ήταν αρκετά μονότονος, με ευκολία όμως θα αποτυπωνόταν ως μια σημαντικότερη δουλειά στην δισκογραφική παρακαταθήκη τους.
Είναι μια synth pop κυκλοφορία με πολύ λίγες κιθάρες που έκαναν γνωστή την αρμάδα του μεγάλου αμερικάνικου συγκροτήματος είκοσι χρόνια πριν. Καθαρά 80's αισθητική, όχι όμως περιόδου γοτθικού Adore αλλά φλερταρίσματος με το mainstream και τις επιταγές του εύπεπτου, σε φάσεις καταφέρνει να γίνει καλό όπως στα single "Cyr", "Wythch", "Ramona", αλλά κάπου εκεί εξαντλούνται και οι καλές συνθέσεις.
Από τα υπόλοιπα δε νομίζω να θυμόμαστε και πολλά όσες φορές και να τα ακούσουμε εκτός αν σας κάνει κάτι το "Wrath, Αnno Satana". Πολύ μακριά από τις ροκ φόρμες δεν προτείνεται σε αυτούς που αγάπησαν τις κολοκύθες για τις ωραίες κιθαριστικές μελωδίες τους.
Μέτριο αποτέλεσμα, σε βάθος χρόνου ίσως να αρέσει λίγο περισσότερο, προς το παρόν θα περιμένουμε τα επόμενα 30 τραγούδια που ετοιμάζει ως συνέχεια του Mellon Collie...και θα ελπίζουμε για κάτι καλύτερο μιας και την τελευταία εικοσαετία έχει πέσει πολύ το πράμα...
Oι Smashing Pumpkins δεν ήταν ποτέ ένα δημοκρατικό συγκρότημα και αυτό ξέρετε τι σημαίνει, όταν ο βασικός συνθέτης είναι ένας... τα αποτελέσματα εν καιρώ δεν είναι αυτά που ήταν.
Βαθμολογία 60/100
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
