Συντάκτης: Χρήστος Τσάνταλης
O Jeff Martin και οι The Tea Party σε ένα δίκαιο κόσμο θα έπρεπε λογικά να έχουν τουλάχιστον τρεις πλατινένιους δίσκους στην Αμερική, που -κακά τα ψέματα- διαμορφώνει τις παγκόσμιες τάσεις ως προς τι θα ακούσουμε και οι υπόλοιποι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτό δεν έγινε. Δεν ήταν τα άστρα σωστά, ήταν οι ουσίες στις οποίες έπεσε, ήταν η χημεία, που με τον καιρό χάθηκε ήταν η μεγάλη πίεση πάνω του...
Πολλοί λόγοι ακόμα και παρασκηνιακοί, λόγοι που είχαν να κάνουν με καθεστώτα εταιριών και ανώτερες εντολές.
Το 2005 μέχρι το 2011 γίνεται ένα μεγάλο κενό, η μπάντα διαλύεται, η χημεία ουσιαστικά χάνεται, με τον Jeff Martin στην Αυστραλία και τους υπόλοιπους στον Καναδά. Το reunion album “Ocean Αt Τhe Εnd” είχε μερικές μαγικές στιγμές, αλλά κάτι έλειπε. Οι The Tea Party συνέχιζαν να περιοδεύουν στον Καναδά και την Αυστραλία και να ακούγονται κυρίως σε εκείνες τις αγορές, για την Ευρώπη ούτε κουβέντα. Την επισκέφτηκε βεβαίως ο Jeff Martin πριν δέκα χρόνια και μάλιστα δύο φορές. Στις επίσκέψεις αυτές είχα την ευκαρία να είμαστε το support ως ΙΝΚ και να περάσουμε μαζί πολυ χρόνο.
Το “Blood Moon Rising” δεν είναι αυτό που περίμενα, είναι περισσότερο μια συλλογή από παλιά και καινούρια τραγούδια, που είχα ήδη ακούσει. Θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω ως σύνολο.
Τα εναρκτήρια “Black River”, “Way Way Down” είναι εντελώς Led Zeppelin και γνωρίζοντας την αγάπη τους για τον Jimmy Page είναι αναμενόμενο. Δε θα έλεγα πως είναι τραγούδια πρώτης γραμμής, αλλά ειδικά το πρώτο θα σου μείνει. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η διασκευή στο “Out Of The Tiles”, που δε με άγγιξε ιδιαίτερα.
Οι επιρροές της ανατολής έχουν περιοριστεί αρκετά προς έναν πιο καθαρό και φιλικό προς το ραδιόφωνο ήχο, δεν περιμέναμε όμως να γράψουν ότι και το 1995 με το τεράστιο “The Edges Of Twilight”. Τα “So Careless” και “Summertime” -που ήταν ήδη γνωστά- ίσως καταφέρουν να ακουστούν αρκετά και σε ένα νεότερο κοινό, που ακούει μουσική στο ραδιόφωνο, ίσως να γίνει και καποια επιτυχία με το “Sunshower”. Η αλήθεια είναι όμως μια για το μεγάλο Καναδικό συγκρότημα: Η καινοτομία έχει δώσει χώρο σε μια πιο bluesy αισθητική. Ωριμάζουν, μεγαλώνουν και προφανώς απλοποιούν τις αναζητήσεις τους.
Εκεί που τους βγαίνει συνθετικά είναι στο εξαιρετικό single “Hole In My Heart”, το οποίο ροκάρει ανελέητα και έχει τη ρεφρενιά από τα παλιά, όπως και στο μελωδικό “The Beautiful”, που είναι όσο μελωδικό και groovy χρειάζεται για να μου θυμίσει μέρες μεγαλείου. Ο Jeff Martin είναι τροβαδούρος και παραμυθάς, ξέρει να διηγείται ιστορίες με έναν μοναδικό τρόπο, το διαπίστωσα από κοντά, όταν το κάνει με συναίσθημα είναι πραγματικά αξεπέραστος.
Το “Blood Moon Rising” δε με γοήτευσε, ούτε με απογοήτευσε. Ξέρω πως έχουν να δώσουν πολλά περισσότερα, στα μάτια μου θα είναι περισσότερο μια επετειακή κυκλοφορία για τα 30 χρόνια της μπάντας. Και φυσικά, δεν είναι ο δίσκος για τον οποίο θα τους θυμάμαι.
Βαθμολογία: 67/100
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
