Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Απίστευτο κι όμως αληθινό, αλλά φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τη μέρα που σχηματίστηκαν οι Thulcandra. O mainman Steffen Kummerer σχεδόν ταυτόχρονα με τους Obscura που είναι η πιο γνωστή του μπάντα (υπερμπαντάρα για την ακρίβεια, που τότε λεγόντουσαν Illegimitation) και με την οποία τιμάει το έργο του Chuck Schuldiner κυρίως, έφτιαξε και την αντίστοιχη tribute μπάντα στους Dissection χωρίς ποτέ να κρύψει την αγάπη του για την κατ’εμέ κορυφαία μπάντα όλων των εποχών στο μαυρομεταλλικό ήχο.
Η επιτυχία των Obscura δεν κατέστησε δυνατή την ίδια δραστηριότητα από πλευράς Thulcandra, και έπρεπε να φτάσυμε στο 2010 για να κυκλοφορήσει το φοβερό ντεμπούτο “Fallen Angel’s Dominion”. Ένα χρόνο μετά ήρθε και το “Under A Frozen Sun”, ενώ ακολούθησαν δυο μεγάλα κενά, ένα μέχρι το 2015 που κυκλοφόρησε το “Ascension Lost” και ένα μέχρι το κορυφαίο τους άλμπουμ πρόπερσι, το συγκλονιστικό “A Dying Wish”. O Kummerer που την ίδια χρονιά έβγαλε αντίστοιχα και το κορυφαίο άλμπουμ των Obscura (“A Valediction”), έδειχνε ότι βρίσκεται σε τεράστιο συνθετικό οίστρο και αυτό που περιμέναμε ήταν τη σειρά να πάρουν ξανά οι Obscura ως κύρια προτεραιότητα του όπως είναι λογικό. Να όμως που αιφνιδιαστήκαμε και αντιθέτως, έχουμε το 5ο αισίως άλμπουμ των Thulcandra, “Hail The Abyss”.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου αλλά και το ταλέντο του Kummerer αντίστοιχα, ο οποίος ακάθεκτα συνεχίζει από το “A Dying Wish” και δείχνει ότι διανύει στο πολύ χαλαρό την καλύτερη εποχή του με τους Thulcandra. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις. Ο 38χρονος (το λέω για να το πιστέψω καθώς ακόμα νομίζω είναι 25) ηγέτης ανέκαθεν ήταν τιμητής των επιρροών του, και μπορεί κάποιος ενδεχομένως να τον ψέξει για απουσία προσωπικού στοιχείου αμφότερα και στους Obscura και τους Thulcandra, από την άλλη δε, ο άνθρωπος αυτό που κάνει το κάνει με τόση αγάπη και μαθηματική –σχεδόν χειρουργική- ακρίβεια, που δε μπορείς να του πεις τίποτα. Βάλτε λοιπόν 6 δίσκους με τους Obscura και πλέον 5 με τους Thulcandra, στους οποίους δεν είναι απλά ο κύριος συνθέτης αλλά και ο παραγωγός, ε τον λες και υπερκινητικό και δουλευταρά και σίγουρα όχι τεμπέλη. Κι αν στους Obscura αυτό που περιμέναμε να αλλάζει κάθε φορά ήταν το διαστημικό concept των δίσκων, στους Thulcandra το μόνο που περιμέναμε να αλλάζει αντίστοιχα ήταν το εξώφυλλο, και το πόσο γαλάζιο θα ήταν, καθώς μουσικά ξέραμε πάντα τι να περιμένουμε, με τη διαφορά ότι στο “A Dying Wish” πρόπερσι μας έστειλε αδιάβαστους.
Κι όμως αυτή τη φορά δεν έχουμε πλήρως γαλάζιο εξώφυλλο στους Thulcandra, το οποίο συνιστά ιδιαίτερη πρωτιά και μας παραξένεψε αρκετά. Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ βέβαια είναι ο Χάρος στα εξώφυλλα, τον οποίο ωστόσο εδώ για πρώτη φορά βλέπουμε έφιππο πάνω στο άλογο του, πιο μεγαλοπρεπή από ποτέ, μαζί με το τεράστιο δρεπάνι του έτοιμο να πάρει ψυχές στην άλλη πλευρά. Ίσως για το λόγο ότι και το “Hail The Abyss” είναι το πιο ηχητικά μεγαλοπρεπές άλμπουμ των Thulcandra, να έχουμε αυτή την ξεχωριστή απεικόνιση, και την αλλαγή στον χρωματισμό. Κι ενώ οι συνθέσεις δεν ξεφεύγουν σε διάρκεια τόσο πολύ – τις οποίες διάρκειες όπως ξέρετε ο Kummerer τις έχει για πλάκα γενικά-, εδώ οι Thulcandra ακούγονται πιο majestic από ποτέ αν μου επιτρέπεται ο όρος. Από το ξεκίνημα με το “In The Eye Of Heaven” που είναι ένα από τα δυο μεγάλα κομμάτια του δίσκου, ο ακροατής κατανοεί τη φονική ακρίβεια στο παίξιμο, το πάθος που στάζει από πλευράς Kummerer και την τρομερή δουλειά των αδερφών Delastik στο δίσκο. Ο μεν Alessandro στα τύμπανα είναι εντυπωσιακός, ακριβέστατος κι εκεί που πρέπει ισοπεδωτικός, μαρσάροντας κυριολεκτικά πάνω στις ριφφάρες του Kummerer, ενώ ο αδερφός του Mariano ενισχύει το ενδότερο κιθαριστικό μεγαλείο.
Η προσθήκη των δυο αδερφών έχει αποδειχθεί μεταγραφή αεροδρομίου για τους Thulcandra και δεν είναι διόλου τυχαία η συνθετική και παικτική εκτόξευση από το προηγούμενο άλμπουμ κι ότι ο Kummerer αντίστοιχα έχει υφάνει ατέλειωτους ιστούς με τους οποίους συνδέει το παρελθόν του με το παρόν και με πολύ ξεκάθαρη ματιά στο μέλλον. Αυτή τη φορά μας συστήνει και τον νέο μπασίστα Carsten Schorn κι έτσι οι Thulcandra σε εορταστική γι’αυτούς χρονιά λόγω της συμπλήρωσης της 20ετίας τους, θυμίζουν πιο πολύ συγκρότημα από ποτέ. Κομμάτια σαν το ομότιτλο ή το “Velvet Damnation” θα σας γουρλώσουν τα βλέμματα, ενώ τα δαιδαλώδη “Acheronian Cult” και “Blood Of Slaves” αποδεικνύουν ότι μιλάμε για δισκάρα.
Όχι ότι περίμενες κάτι άλλο δηλαδή, αλλά αν ας πούμε στα 3 πρώτα τους άλμπουμ οι Thulcandra ήταν υπεράνω του μέσου όρου αλλά είχαν και ταβάνι, στα 2 τελευταία άλμπουμ το ταβάνι έχει τρυπήσει και δεν ξέρεις τι και από πού θα σου έρθει. Ο ήχος είναι υπέροχος με τρομερό οργανικό ‘90s feeling, ενώ ανέκαθεν πίστευα ότι η φωνή του Kummerer ταίριαζε πιο πολύ στους Thulcandra λόγω των ουρλιαχτών του παρά στους Obscura που δεν το κρύβω, θα τον ήθελα στα πιο πνιχτά φωνητικά που δοκιμάζει κατά καιρούς με επιτυχία.
Το “The Final Closure” είναι αντίστοιχα το άλλο μεγάλο –και μεγαλύτερο για την ακρίβεια- κομμάτι του δίσκου. Δε χρειάζεται καν να δεις τον τίτλο ή την διάρκεια των 8’ για να καταλάβεις ότι όπως και να είχε, θα ήταν αυτό η τελική γεύση, με τα φοβερά τύμπανα του Alessandro Delastik να έχουν δημιουργήσει ένα φοβερό mid-tempo ρυθμό που νιώθεις σαν να σε συνοδεύει στην κάθοδο στον Άδη και τον Χάρο του εξώφυλλου να σου απλώνει το χέρι σαν ξεναγός στο άγνωστο της μετά θάνατον ζωής (αν αυτή υπάρχει).
Οι Thulcandra θριαμβεύουν ξανά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μπορεί το “Hail The Abyss” να μην είναι 10αρι σαν το “A Dying Wish”, είναι όμως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2023 ως τώρα με μεγάλη άνεση και ένας βασικός λόγος να ασχοληθείτε με τους Thulcandra αν δεν το έχετε κάνει ακόμα για Χ λόγους. Προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ, όχι απλά γιατί πίστευα σε αυτούς από την αρχή αλλά και γιατί ο Steffen Kummerer είναι γενικά στους αγαπημένους μου καλλιτέχνες τα τελευταία 15 χρόνια. Μου αποδεικνύει όλο και περισσότερο κάθε φορά ότι δικαίως κατέχει τέτοια θέση και πλέον το να ξεπερνάει τον εαυτό του δε θα είναι έκπληξη αλλά λογική συνέχεια.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
