Ημερομηνία δημοσίευσης: 1 Οκτωβρίου 2018
Η πολύπλευρη μονοτονία συνάντησε την ψυχεδελική απλότητα. Τα παράδοξα ανέκαθεν ήταν γοητευτικά και έτσι παραμένουν. Ο δίσκος των Thy Catafalque “Geometria” είναι ένα τέτοιο παράδοξο. Γοητευτκό και μυστήριο. Πάμε πάλι από την αρχή.
Δίσκος από τον Tamás Kátai μετά το προχωρημένο “Meta”. Οι αρμονίες έχουν δουλευτεί τρομερά, οι φολκ αναφορές στα εξαιρετικά φωνητικά της Martina Veronika Horváth ξεπηδούν σαν εκλάμψεις μικρών ήλιων στην άβυσσο της ρυθμικής και ψυχεδελικής γεμωμετρικής υφής του δίσκου. Εξαίρετη δομή, φανταστικές αρμονίες, σκληράδα και breaks για να σπάει μέχρι και κιννούμενη άμμος και φυσικά ένα γοητευτικό μούδιασμα avant-garde ουσίας. Στην πολύπλευρη αυτή συμφωνία, τα μινιμαλ patterns δένουν αρμονικότατα με τα καμουφλαρισμένα hooks και ο δίσκος γίνεται εθιστικός και απολαυστικός σε ποικίλες ψυχολογικές διαθέσεις.
Το beat χαϊδεύει αυτιά και νεύρα στο “Toltes”, η επιλογή της συγκεκριμένης τραγουδίστριας δίνει μια ψυχεδελική νότα στην κατασκευή της αλλόκοτης-αλλά γεωμετρικά άρτιας- πυραμίδας και κάνω ευθαρσώς λόγο για δίσκο που ξέρεις ότι θα σου μείνει πριν καν φτάσει στη μέση. Εμπιστεύεσαι το ηχητικό ντελίριο του πρελούδιου και ξέρεις ήδη ότι τίποτα δε θα αλλάξει μέχρι τον επίλογο. Η υποκειμενικότητα και η στοχευμένη ακρόαση είναι δεδομένη όταν μιλάμε για τέτοιες μπάντες. Θέλει φίλους ψυχεδέλιας, black σφηνακίων, αλληλεπιδράσεων σε όρεξη ενορχήστρωσης, ηλεκτρονικών στοιχείων, γυναικείας πολυφωνίας και contrast συναισθημάτων υπό τον παρανομαστή της ατμόσφαιρας. Το ίδιο ένιωσα και για το δίσκου των Igorrr πέρσι, αν και μιλάμε για διαφορετικό «κουλό» φαινόμενο και βέβαια όσο κι αν απήλαυσα τη Martina στο “Geometria”, η Laure στο “Sauvage Sinusoid” είναι μια απτή αποκάλυψη.
“Hajnali csillag” για την ερμηνεία της παράδοσης και τη μελωδία της σύγχρονης ουσίας που έχει χαθεί στην επιτηδευμένη πολυπλοκότητα. “Szamojéd freskó” για τo επιπέδου champions league ενα-δυο μέταλ μανίας και ψυχεδέλειας στο ουτρο. Οι δεμένες πανδαισίες ηχοχρωμάτων από αμέτρητα μουσικά ιδιώματα και οι σαλεμένες ρυθμικές εκλάμψεις έχουν την τιμητική τους παντού. Η γεωμετρία της pop απενοχοποίησης στo “Töltés”, η επανάσταση των jazz πνευστών με τα φλάμπουρα ουσιώδους drumming και hook μελωδικών γραμμων στο “Gőte”, ορίστε και φρέσκος παγωμένος φετινός Tribulation αέρας στο “Lágyrész”, θέλετε κι άλλα; Το trippy rock groove στο 17:00 που αφήνει σαγόνια κολλημένα στο πάτωμα. Τι, το ξαναείπα; Ε, τέλος, το βαρύ κι ασήκωτο αργό στακάτο ντελίριο ακόρντων- αγκαζέ με ακουστικές πινελιές- με τέρμα τους ενισχυτές και τα αμέτρητα σπασμένα ζευγαρια μπαγκετών να υποκλίνονται στον ηχητικό όγκο ιδιοφυούς μίξης: “ Ének a búzamezőkről”, ladies and gentlemen…
Τα φλεγόμενα πιατίνια, τα βάθη στην παραγωγή και οι συνεχείς εναλλαγές ατμοσφαιρικής δομής έχουν κάνει το δίσκο “must” για τους φίλους των πειραγμένων, abstract ποιοτικών πειραματισμών. Αλλά ο Δούρειος Ίππος τούτης της κυκλοφορίας είναι η στιβαρή μελωδική προσέγγιση, που κατακτάει το αυτί και σπρώχνει τη μπάντα σε ένα ευτύρερο κοινό με διαφορετικό γούστο. Η μελωδία ως Δούρειος Ίππος συνέβαλε στην άλωση αμέτρητων ακροατών εδώ και πολλά χρόνια. By the book, λοιπόν, πέτυχε και αν είναι να μείνει στις λίστες μας για πάντα, θα έπρεπε να είχε πάρει άριστα με τόνο.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rockoverdose.gr
Θοδωρής Καλουδιώτης