Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
20 χρόνια ζωής συμπλήρωσαν φέτος οι αγαπημένοι Tribulation από την λιγότερο των 20.000 κατοίκων Arvika της Σουηδίας. Η πορεία τους μέσα στα χρόνια πέρασε πολλές αλλαγές και ενώ η death metal εποχή τους που ήταν καταπληκτική ως και το 2015 μετά την κυκλορία του EP “Putrid Rebirth” (2006) και των 2 πρώτων δίσκων τους (“The Horror” το 2009 και “The Formulas Of Death” το 2013) δεν έγινε ιδιαιτέρως αντιληπτή και αποδεκτή όσο θα έπρεπε, στο 3ο τους άλμπουμ “The Children Of The Night” εγκατέλειψαν πλήρως τον αυστηρά κάφρικο ήχο και άρχισαν να εντάσσουν όλο και περισσότερα goth στοιχεία, τα οποία με τα χρόνια αυξήθηκαν, σε σημείο να κυριαρχούν πλέον στο νέο 6ο τους άλμπουμ “Sub Rosa In Æternum”. To “Down Below” του 2018 ήταν και θα παραμείνει για πάντα το κορυφαίο τους άλμπουμ, σε τέτοιο βαθμό που όταν ήρθε η ώρα για τον διάδοχο του, έχασε τη σύγκριση από τα αποδυτήρια. Το “Where The Gloom Becomes Sound” βρήκε τους Tribulation να έχουν πάθει λίγο Ghost και να χάνουν τη σωστή κατεύθυνση που είχαν με ένα δίσκο αποπροσανατολισμένο και σίγουρα όχι ίσης αξίας με το παρελθόν τους. Κρίμα γιατί είχε το κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους, το συγκλονιστικό “Hour Of The Wolf”.
Κι εκεί που αρκετοί πιστέψαμε ότι αυτό ήταν και πάει για το συγκρότημα κι ότι θα μπουν σε μία λογική να μην ακούγονται τόσο ο εαυτός τους, έρχεται αρχικά το περσινό ΕΡ “Hamartia” να μας δείξει ότι έχουν μπει ξανά όλα σε σειρά και η ανακοίνωση για νέο δίσκο μας κάνει να ανυπομονούμε και να δούμε αν απλά έτυχε και η κατεύθυνση του ΕΡ ήταν κάτι διαφορετικό κι ο δίσκος θα είναι πάλι όχι τόσο εντός προσδοκιών. Ευτυχώς όμως καμιά φορά το να μην έχεις τόσο πολλές προσδοκίες αποδεικνύεται φουλ υπέρ και οι Tribulation έκαναν το σωστό, ακούγοντας την καρδιά τους και κυκλοφορώντας ένα δίσκο που όντως είναι αυτό που θέλανε να κάνουν και εκ του αποτελέσματος στο τέλος, θεωρώ πως είναι ότι πιο ειλικρινές και ταιριαστό στο όραμα τους σαν συγκρότημα από την αρχή της καριέρας τους. Για αρχή και για να το απολαύσετε πραγματικά, πρέπει να ξεχάσετε οποιαδήποτε σύγκριση με τις 2 κορυφές καριέρας τους μεταξύ 2015-2018 καθώς τα 2 πρώτα άλμπουμ πρακτικά δεν υφίστανται ως τέρμα διαφορετικά. Να θυμίσουμε εδώ ότι από το 2020 και πριν κυκλοφορήσει το προηγούμενο άλμπουμ, παρελθόν αποτέλεσε ο κιθαρίστας Jonathan Hultén ο οποίος και θεωρήθηκε τεράστια απώλεια βάσει σκηνικής παρουσίας ειδικά.
Τη θέση του πήρε ο Joseph Tholl, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε πίσω τον άνθρωπο που ήταν μέλος της πρώτης μορφής των Tribulation ονόματι Hazard, όταν έπαιζαν ακόμα thrash, κοινώς αυτή τη στιγμή έχουμε στο συγκρότημα δυο πρώην μέλη των… Enforcer. Οι Tribulation βούτηξαν στα άδυτα της εκφραστικής τους Αβύσσου και μας προσφέρουν ένα άλμπουμ πιο goth/darkwave/μη metal από ποτέ σε πολλά του σημεία, χωρίς να χάνουν την ταυτότητα των τριών προηγούμενων δίσκων τους. Αν λοιπόν τσινάτε και βγάζετε σπυριά με τις παραπάνω έννοιες και με καλλιτέχνες όπως οι The Sisters Of Mercy, The Cure, Joy Division, Killing Joke, Nick Cave, καλό είναι να περάσετε και να μην ακουμπήσετε τα του δίσκου, ενώ δεν έχει και πολύ νόημα να συνεχίσετε να διαβάζετε τη δισκοκριτική. Αν όμως παρότι σκληρά μέταλλα που είστε, εκτιμάτε τους παραπάνω γιατί μεγαλώσατε μαζί τους (έχουμε και μία ηλικία, δεν κρύβεται), τότε ο δίσκος θα συνδυάσει πολλά όμορφα πράγματα και θα τον απολαύσετε το δίχως άλλο. Είναι ένα αρκετά μικρό άλμπουμ όπου η διάρκεια των μόλις 40’ βοηθάει πάρα πολύ στο να τον ακούσετε πολλές φορές και πολύ ευχάριστα, παρότι ο σε σημεία πιο μελαγχολικός/απαισιόδοξος χαρακτήρας του είναι αντιφατικός με την ευχαρίστηση που θα νιώσετε, αρκετά παράδοξο.
Ο δίσκος ξεκινάει με την εισαγωγή “The Unrelenting Choir” πριν μπει το ήδη γνωστό και πανέμορφο “Tainted Skies” να δείξει ότι τα πράγματα κινούνται με γνώμονα το μέλλον χωρίς να κοιτάνε πίσω. Τα φοβερά singles “Saturn Coming Down” και “Hungry Waters” δείχνουν ότι η βουτιά σε ακομπλεξάριστους ήχους είναι βαθύτερη απ’ότι ίσως θα περίμεναν οι αρκετοί φανατικοί που έχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια, ενώ το “Drink The Love Of God” είναι σε πολύ καίρια θέση στη μέση του δίσκου για όσα ακολουθούν μετά. Η απόδοση του Johannes Andersson στα καθαρα φωνητικά θα κατεβάσει σαγόνια και το τέρμα ‘80s feeling συνοδεύει το “Sub Rosa In Æternum” μέχρι το τέλος. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε όλη την καριέρα τους πλέον είναι το καταπληκτικό “Murder In Red” με τον στοιχειωτικό ρυθμό και το κορυφαίο -σαν τηλεταινία- βίντεο που δένει άψογα με την αισθητική τους. To “Time & The Vivid Ore” είναι το μοναδικό κομμάτι χωρίς καθαρά φωνητικά που γι’αυτό το λόγο, ίσως αγαπήσουν λίγο περισσότερο, ενώ το ότι καπάκι ακολουθεί το άκρως αντίθετο “Reaping Song” προσφέρει μεταξύ άλλων ωραίες ανακατατάξεις στο δίσκο και αλλαγές συναισθημάτων που κυριαρχούν και γίνονται πιο έντονες όσο πλησιάζουμε στο οριστικό τέλος με το “Poison Pages”.
Και αυτό όπως και άλλα 4 κομμάτια του δίσκου ήταν διαθέσιμα πριν την κυκλοφορία του, έτσι αυτό μας δείχνει ότι η μπάντα ήταν πολύ σίγουρη για το υλικό που πρόσφερε. Δεν δίστασαν να απλοποιήσουν και το λογότυπο τους, ενώ και το εξώφυλλο του δίσκου είναι απόλυτα μινιμαλιστικό, δείχνοντας μας ότι σημασία έχει το υλικό εντός. Η παραγωγή είναι άψογη, σχεδόν αναλογική όπως παλιά, ο ήχος τους δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά μας δίνει σε πλήρη παράθεση την ματιά τους στο μέλλον και κερδίζει τον ακροατή γιατί είναι κάτι που δεν επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Στα μάτια μου οι Tribulation βρίσκονται στην πιο ειλικρινή και δημιουργική τους φάση, το 6ο τους άλμπουμ βγήκε ακριβώς όπως πιστεύω ότι ήθελαν να βγει κι όχι απλά για να βγει και να γεμίσει κενό μεταξύ κυκλοφοριών. Ακούγονται ειλικρινέστατοι και πλήρως εκφραστικοί, έχουν αφήσει τελείως πίσω όλα τα κλισέ που μπορεί να τους συνόδευαν και η τόλμη που δείχνουν στην διαφορετικότητα που τους περιβάλλει, μπορεί να κατακεραυνωθεί από τους κολλημένους μεταλλάδες, αλλά θα βρει διέξοδο σε όποιον χαίρεται τη μουσική στο σύνολο της δίχως ταμπέλες. Τολμώ να πω ότι δεν περίμενα την ποιότητα του μετά το σκόπελο του προηγούμενου δίσκου κι εύχομαι ολόψυχα ανάλογη συνέχεια στο μέλλον τους.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
