Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Ιουλίου 2017
Ο Jim Matheos πάντα ήθελε να διαφεύγει συχνά από τα καλούπια, και να ξεφεύγει όταν νιώθει πως εγκλωβίζεται στο μοτίβο των Fates Warning. Είτε επρόκειτο για τα ακουστικού ύφους solo άλμπουμ του, είτε για τους Osi, είτε για το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Arch/Matheos, πάντα ήθελε να δοκιμάζει πράγματα που τον εξέφραζαν και ένιωθε πως δεν ταίριαζαν στο όραμα των Fates Warning.
Και τι διαφορετικό διαθέτουν οι νεοσύστατοι Tuesday The Sky από όλους τους παραπάνω θα μου πείτε? Λοιπόν, το κυριότερο επιχείρημα είναι πως δεν έχουν καμία σχέση μουσικά, και αφορούν μονοπάτια που δεν έχει εξερευνήσει μέχρι τώρα ο Matheos. Instrumental rock κατά βάση, συνοδευόμενο από άφθονα ambient ηχοτόπια, με ένα αρκετά ταξιδιάρικο dna, και τις κιθάρες να 'μεταλλίζουν' σε ελάχιστα σημεία. Η ιστορία μάλιστα ξεκίνησε όταν ο Jim προσπάθησε να δημιουργήσει ένα bonus track τέτοιου στυλ για το "Theories Of Flight" των Fates Warning, αλλά βλέποντας πως δεν ταίριαζε με τη δομή του δίσκου, προτίμησε να δημιουργήσει έναν ξεχωριστό ολόκληρο δίσκο τέτοιου στυλ.
Το ταξιδιάρικο στυλ της υπόθεσης ενισχύεται περισσότερο με τη δουλειά που προσφέρουν οι guests, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Ο drummer Lloyd Hanney (God is an Astronaut) προσφέρει ακριβώς τη νοοτροπία που χρειάζεται σε μια τέτοια instrumental δουλειά, όντας ο ίδιος πολλά χρόνια μέλος ενός post-rock κολοσσού. Για τον Kevin Moore δε χρειάζονται συστάσεις, η συμμετοχή του (με τα effects των πλήκτρων του βεβαίως βεβαίως) σε δύο κομμάτια, θυμίζει έντονα μια instrumental εκδοχή των ήρεμων στιγμών των Osi. Τέλος, βρίσκουμε και την Anna Lynne Williams να προσφέρει τη φωνή της, όχι όμως με το συμβατικό τρόπο απαγγέλλοντας φωνητικά, αλλά χρησιμοποιώντας την σαν μελωδικό όργανο.
Ο τίτλος του άλμπουμ το αντιπροσωπεύει απόλυτα, καθώς οι διαφορετικές δομές και τα διαφορετικά στοιχεία ακόμα και μεταξύ των κομματιών, συμπαρασύρουν τον ακροατή στη δίνη του. Το αποτέλεσμα καθιστά έναν άκρως χαλαρωτικό και ταξιδιάρικο δίσκο, με κάποιες αχρείαστες και αταίριαστες στιγμές να δίνουν το παρόν αλλά να μην θεωρούνται καθοριστικές στη ροή του δίσκου. Ίσως αναπόφευκτα δημιουργηθούν συγκρίσεις μεταξύ των μεγαλύτερων post-rock και ambient σχημάτων, η γεννήτρια μελωδιών όμως που ακούει στο όνομα Jim Matheos, διαθέτει μεγαλύτερη φαντασία και ποικιλία από όση διαθέτουν όλοι συνολικά οι post-rock δίσκοι των τελευταίων τριών χρόνων. Μπορεί να είναι η πρώτη του απόπειρα σε τέτοια ανακατεμένα και ασαφή μονοπάτια, ωστόσο όχι μόνο βγαίνει αλώβητος, αλλά και εντυπωσιάζει θετικά.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
