Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Κρίσιμη κατάσταση η κυκλοφορία αυτή, καθώς μιλάμε για δίσκο που περίμεναν πάρα πολλοί και που θα αποδείκνυε πράγματα σε ότι αφορά ένα συγκρότημα που ξεκίνησε ιδανικά και δημιούργησε πολλές ελπίδες και προσδοκίες στους οπαδούς. Ο λόγος για τους Unto Others, οι οποίοι από πολύ νωρίς στην πορεία τους, ήρθαν αντιμέτωποι με ένα πολύ δυσάρεστο συμβάν, αυτό της αλλαγής του ονόματος τους, καθώς το αρχικό Idle Hands με το οποίο πορεύτηκαν ως και το 2020 και κυκλοφόρησαν υπό τη σκεπή του τα αριστουργηματικά “Don’t Waste Your Time” EP (2016) και “Mana” (2019), είχε κατοχυρωθεί κι έτσι έκτοτε συνεχίζουν ως Unto Others, όπου και το 2021, πάλι Σεπτέμβριο όπως τώρα, κυκλοφόρησαν το “Strength”. Οι Unto Others λοιπόν είναι μία κατάσταση η οποία έπιασε τους οπαδούς εξαπίνης, καθώς η δεδομένη goth-ίλα τους έκανε μεγάλο γκελ στα μέταλλα και χαιρετήθηκαν ως μία μπάντα που συνδύαζε άψογα τα 2 στυλ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με την χαρακτηριστική αν μη τι άλλο φωνή του Gabriel Franco να μαγνητίζει τους ακροατές, απέκτησαν πάρα πολύ γρήγορα ένα φανατικό πυρήνα οπαδών, ο οποίος με τη σειρά του δε μάσησε από την αλλαγή ονόματος και έμεινε κοντά τους, αδημονώντας για το νέο 3ο (συνολικά) ολοκληρωμένο άλμπουμ του συγκροτήματος.
Το “Never, Neverland” προφανώς και δημιουργεί πανέμορφους συνειρμούς με το 2ο μνημειώδες άλμπουμ των Annihilator σαν τίτλος, ωστόσο διαφοροποιείται πολύ μουσικά και παικτικά, από την άλλη μπορούμε πλέον να λέμε βάσει του αποτελέσματος ότι υπάρχει κι ένα δεύτερο άλμπουμ με αυτό τον τίτλο που θα μας δημιουργεί χαμόγελα και ευχάριστα συναισθήματα όταν το ακούμε (το αυθεντικό του 1990 προφανώς και ΔΕΝ αγγίζεται, μην τρελαθούμε). Έρχεται λοιπόν το άλμπουμ ενώ έχουμε ήδη ως δείγματα τα όπως αποδείχθηκε 2 πρώτα κομμάτια του δίσκου, δηλαδή το κολλητικότατο “Butterfly” και το κάργα χεβιμεταλλάδικο και με έντονα King Diamond vibes “Momma Likes The Door Closed”, συν το “Raigeki” που βρίσκεται προς το τέλος του δίσκου, και η προδιάθεση δεν είναι απλά πολύ καλή, αλλά μοιάζει ιδανική η περίσταση για κάτι που ίσως και να ξεπερνάει τις προσδοκίες Βλέπω επίσης 16 κομμάτια (!) και είμαι σε φάση “wow, τι κάνουν;”, που σημαίνει πίστη στο υλικό. Μην ξεχνάμε πλέον ότι κυριαρχεί όλο και πιο πολύ ο μινιμαλισμός και η ευστοχία υλικού όσο μεγαλώνει ο αριθμός των κομματιών αλλά και η διάρκεια ενός δίσκους, οφείλει να είναι σε σταθερότητα για να μη χάνεται η συνοχή και σαφώς η ποιότητα που οφείλει να χαρακτηρίζει μία μπάντα από την αρχή.
Το “Never, Neverland” λοιπόν τολμώ να πω ότι “φυσάει” σαν υλικό, καθώς πέραν της εντυπωσιακής αρχής με τα 2 προαναφερθέντα κομμάτια που έγιναν και βίντεο, οι διαθέσεις της μπάντας ποικίλουν, καθώς σε σημεία έχουμε το πιο ανέμελο άλμπουμ τους και σε σημεία το πιο χεβιμεταλλάδικο. Είναι βέβαιο ότι οι ακροατές μέσα από 14 κομμάτια (τα 2 είναι ιντερλούδια), θα βρουν διαφορετικό αγαπημένο ο καθένας, πιστεύω ακράδαντα ότι στιγμές όπως το “Sunshine” ή το τρομερό τρίδυμο των “Fame”, “When The Kids Get Caught” και το σχεδόν… thrash “Flatline”, θα κλέψουν άμεσα τις καρδιές όσων ακούσουν το δίσκο και θα τους κάνει ακόμα πιο οπαδούς απ’ότι ήταν μέχρι στιγμής. Η μπάντα η οποία είναι ίδια εξ’αρχής, είναι πιο δεμένη από ποτέ και βάζει την προσωπική της ταυτότητα σε μεγαλύτερες δόσεις παρά τις όποιες επιρροές της. Ο διόσκουρος του Franco στις κιθάρες, Sebastian Silva, φροντίζει να σιγοντάρει με κάθε λογής ρυθμό, αργό, γρήγορο, υποτονικό, ανεβαστικό, γενικώς υπάρχει μεγάλη ποικιλία στο δίσκο για κάθε γούστο. Ο όμορφος σχεδόν αναλογικός ήχος της παραγωγής, βγαλμένος από τα ιερά ‘80s, βοηθάει τα μάλα τον δίσκο, ειδικότερα σε ότι αφορά το rhythm section, με τον γλυκό δίσκο του μπάσου αλλά και τα όμορφα τύμπανα που δυναμώνουν την ένταση.
O Franco φωνηττικά κάνει ότι θέλει στην κυριολεξία, οδηγεί τα κομμάτια σε πολύ όμορφη ανάπτυξη κι ας τελειώνουν νωρίς τα περισσότερα. Εδώ να πούμε ότι πέρα από το “Cold World” αλλά και το ομότιτλο “Never, Neverland” που ξεπερνάνε τα 4’, τα υπόλοιπα είναι το πολύ μέχρι 3μιση λεπτά και μάλιστα 4 κομμάτια είναι και κάτω από τα 3’, έτσι κάπως έχει λογική να έχουν βάλει τόσο πολλά και πάνω – κάτω το άλμπουμ να έχει σχεδόν την ίδια διάρκεια που είχε το “Strength”. Το “Raigeki” που ανέφερα παραπάνω το λες και πολιορκητικό κριό, έχει αυτό το κολλητικό που έχει και το “Butterfly” που ανοίγει το δίσκο, τους το δίνω ότι έκαναν άψογη επιλογή στα 3 κομμάτια που επέλεξαν σαν βίντεο, το φαντάζομαι να παίζεται ζωντανά με τον κόσμο να χορεύει από κάτω και την ατμόσφαιρα πολύ ευχάριστη το λιγότερο. Η δε τσαχπινιά στο σόλο είναι από άλλο πλανήτη, τεράστιο σημείο πραγματικά, για Όσκαρ θα έλεγα. Το τελευταίο 7λεπτο του δίσκου με τα “Hoops” και “Never, Neverland” κλείνει το δίσκο ιδανικά με πολύ όμορφη τελική γεύση η οποία να μην ξεχνάμε ποτέ πόσο σημαντική είναι με βάση το τι έχει προηγηθεί. Ευχάριστο ότι το τέμπο ανεβαίνει σημαντικά και δημιουργεί ένα ανεβαστικό συναίσθημα.
Κρίνοντας συνολικά το δίσκο, θα τολμήσω να πω ότι οι Unto Others βγαίνουν στον αφρό και κάμπτουν όποια σύγκριση μπορεί να υπήρξε στο μυαλό κάποιων από την μετάβαση στο “Mana” προς το “Strength”, δεδομένου ότι πολλοί θεωρούν το “Mana” αξεπέραστο (ακόμα περισσότεροι θεωρούν το πρώτο ΕΡ σημείο αναφοράς αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Το σύνολο του “Never, Neverland” δείχνει μπάντα που και ξέρει τον ήχο της αλλά και έχει μεγάλη τόλμη στο να τον εκφράσει και να προσφέρει και πολύ υλικό, με το όποιο ρίσκο στην υπερέκθεση και το περιθώριο λάθους, το οποίο παρακάμπτουν άμεσα και στο τέλος ακούς κάτι ηχητικά ενδιαφέρον, παραγωγικά άψογο και αισθητικά διαφορετικό, αλλά διαφορετικό επειδή το κάνουν οι ίδιοι σωστά. Πανέμορφο άλμπουμ το οποίο είμαι βέβαιος ότι θα συνοδεύσει πολλές στιγμές μου στο μέλλον με πολλές ακροάσεις και αφομοίωση του. Οι Unto Others κάνουν το θαυματάκι τους και μοιάζουν πιο στιβαροί από ποτέ. Ο δίσκος ξεκάθαρα τους καθιερώνει ως μία υπαρκτή δύναμη (για να το συνδέσουμε και με το προηγούμενο άλμπουμ) στον αγαπημένο μας ήχο και το μόνο που μένει είναι να δούμε πως θα καρπωθούν την επιτυχία του. Α και να τους δούμε κι από τα μέρη μας γιατί πέρασε καιρός από την άλλη φορά.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Unto Others - Never, Neverland
Release date: September 20th, 2024
Century Media Records / Sony Music
Comments
