“The sky is not the limit”
Πέντε χρόνια αναμονής ήταν πολλά για ένα διαρκώς ανερχόμενο συγκρότημα, όπως οι Vektor. Το εμπλουτισμένο με πυρακτωμένη λάβα thrash, το οποίο διαθλάται μέσα από Voivodικό αστρικό πρίσμα, εξέπληξε και ενθουσίασε πάρα πολύ κόσμο, διότι δεν ακολούθησε τα βήματα του παραδοσιακού 80's thrash revival και δημιούργησε δύο άλμπουμ, για τα οποία συζητάμε μέχρι και σήμερα. Αυτή η τεράστια καθυστέρηση, όμως, δημιούργησε τεράστια ανυπομονησία και προσμονή. Τα ερωτήματα έβγαιναν το ένα μετά το άλλο. Θα αξίζει τον κόπο τόση αναμονή? Θα καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ αντάξιο των δύο προηγούμενων? Θα μπορέσουν να διατηρήσουν τα ίδια αστρικά υψηλά στάνταρ στο παίξιμό τους?
Λοιπόν, προσπαθώντας να πνίξω τον χούλιγκαν οπαδό που κρύβεται μέσα μου, που θέλει να αρχίσει τα γηπεδικά συνθήματα, θα προσπαθήσω όσο πιο κόσμια γίνεται να πω ότι όχι μόνο κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες, αλλά τις ξεπέρασαν κιόλας διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου τους, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να πειραματίζονται με ορισμένα διαφορετικά στοιχεία. Σε σχέση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, τα progressive στοιχεία πρωταγωνιστούν αρκετά περισσότερο από τα στάνταρ τους. Οι συνθέσεις έχουν γίνει ακόμα πιο μεγάλες, ακόμα πιο περίπλοκες και λαβυρινθώδης, και ακόμα πιο τεχνικές. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι πρόκειται για concept άλμπουμ, το θέμα του οποίου δε θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από sci-fi ιστορία που διαδραματίζεται σε διαφορετικούς πλανήτες και σύμπαντα. Πρόκειται για την ιστορία ενός στρατηγού αστροναύτη ο οποίος αποκτά εξουσία έχοντας ανακαλύψει ένα ορυκτό το οποίο πιστεύεται ότι προσφέρει αθανασία.
Ήδη γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για το πιο απαιτητικό και φιλόδοξο άλμπουμ της καριέρας τους μέχρι τώρα. Πέρα από όλα τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν, προσθέστε το γεγονός ότι η διάρκεια του δίσκου αγγίζει τα 74 λεπτά, τα οποία σε συνδυασμό με τον ασταμάτητο καταιγισμό των riff, τους συνεχώς εναλλασσόμενους ρυθμούς και τις περίπλοκες συνθέσεις εξωθούν στα άκρα την υπομονή. Όχι βέβαια πως τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν ευκολοάκουστα, αλλά αυτό εδώ ξεπέρασε κάθε όριο σε σχέση με τα άλλα δύο. Το ηχητικό χάος λοιπόν, ανακατεύεται με το αντίστοιχο στιχουργικό δημιουργώντας ένα κολασμένο αποτέλεσμα. Κάθε σύνθεση έχει τη δική της οντότητα και προσωπικότητα, και ακόμα και η παραμικρή προσπάθεια προσδιορισμού και περιγραφής τους θα φαίνεται ελάχιστη μπροστά στην ακρόασή.
Αυτό που θα συζητηθεί και θα διχάσει έντονα, όμως, είναι τα δύο τελευταία κομμάτια του δίσκου. Ειδικά το προτελευταίο, το "Collapse", φέρνει τους Vektor να δοκιμάζουν κάτι που δεν έχουν ξανακάνει. Η ακουστική σύνθεση εκπλήσσει εξ'αρχής με την ηρεμία και την πραοσύνη της, κάτι που επαυξάνεται με τα γαλήνια, καθαρά φωνητικά του DiSanto. Ακόμα κι αν πρόκειται για την ηρεμία πριν την καταιγίδα που λαμβάνει μέρος στο δεύτερο μισό του τραγουδιού, πρόκειται για ένα πρόσωπο που δεν μας έχουν ξαναδείξει μέχρι τώρα, καθώς αγγίζουν το progressive rock του '70. Στο τελευταίο κομμάτι, "Recharging the Void", μαζί με τον τίτλο του εναρκτήριου κομματιού, προσπαθούν να αντιγράψουν το ρυθμό του και τη βιαιότητα του προς όφελος του concept. Το 'αμφιλεγόμενο' σημείο, όμως, βρίσκεται στη μέση του κομματιού, με το κομμάτι να παίρνει μια ambient μορφή και τον DiSanto να τραγουδάει καθαρά, μελωδικά και γλυκά, όπως κανείς δεν τον έχει ξανακούσει έτσι. Πιθανόν βέβαια τα νέα στοιχεία να ενσωματώθηκαν για χάρη της ροής του concept, αυτός ο πειραματισμός όμως δίνει ένα διαφορετικό χρώμα και μια νέα δυναμική στις συνθέσεις, δείχνοντας πιθανόν ένα νέο δρόμο που ίσως ακολουθήσουν περισσότερο στο μέλλον.
Η προσαρμογή των νέων στοιχείων δεν υπερσκελίζει τα ήδη υπάρχοντα trademark στοιχεία της επιτάχυνσης και της ατμοσφαιρικής βιαιότητας, αλλά τα ενισχύει. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του συγκροτήματος. Έκαναν το 3 στα 3 με τον χαρακτηριστικό τους ήχο και ταυτόχρονα το προηγούμενο άλμπουμ να μη θυμίζει το επόμενο ή το αντίστροφο. Πολλοί θα το θεωρήσουν το magnum opus τους, άλλοι θα προτιμούν τα πιο παλιά αλλά με ελάχιστη διαφορά, το σίγουρο πάντως είναι ένα: αν θεωρούσαμε ότι το "Outer Isolation" άγγιξε τα αστέρια και θα ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί, τούτο εδώ έχει ξεπεράσει 5 σύμπαντα και συνεχίζει χωρίς κανείς να μπορεί πλέον να προβλέψει με ασφάλεια αν αυτή τη φορά όντως έφτασαν την κορυφή τους.
Βαθμολογία: 97/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
