Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Τι γίνεται με το έργο της ζωής σου όταν φύγεις από τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν έχεις πια την ευκαιρία να το διαχειριστείς μόνος σου; Εξαρτάται. Αν ανήκεις σε εμάς, τους κοινούς θνητούς, κατά πάσα πιθανότητα τα υπάρχοντά σου θα καταλήξουν σε κάποια κούτα, η οποία θα δοθεί κάπου ή θα πεταχτεί. Ο υπολογιστής σου θα καθαριστεί από αρχεία και θα χρησιμεύσει σε κάποιον άλλο και η ζωή συνεχίζεται. Αν τυχαίνει να είσαι ο γιος του Steve Howe, κιθαρίστα των Yes, τότε το έργο που δεν πρόλαβες να δείξεις στον κόσμο ίσως δει το φως της μέρας, ακόμα και μετά το θάνατό σου.
Ο Steve Howe λοιπόν, μαζί με τον γιο του, Virgil, το 2017 ηχογράφησαν έναν instrumental δίσκο, με τίτλο “Nexus”. Το “Nexus” ήταν ένα κράμα σύντομων συνθέσεων με πολλή έμφαση στα πλήκτρα (στα οποία ήταν μάστορας ο Virgil), αλλά και φυσικά στις κιθάρες, επειδή Steve Howe, δε χρειάζεται κάποια δικαιολογία. Μόνο που λίγο μετά την ολοκλήρωση του δίσκου και πριν προλάβει να κυκλοφορήσει, ο υιός Howe έφυγε από τον κόσμο ξαφνικά, με αποτέλεσμα ο πατέρας Howe να κυκλοφορήσει τον δίσκο μόνος του.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, όπου με μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι ετοιμάζεται δεύτερος δίσκος - δημιούργημα του Virgil & Steve Howe project. Μα… πώς; Όπως φαίνεται, ο Steve Howe πήρε το “Lunar Mist”, ένα ολοκληρωμένο κομμάτι που δεν κυκλοφόρησε και μαζί κάποια ακυκλοφόρητα δείγματα δουλειάς του γιου του και αποφάσισε να μας προσφέρει άλλον ένα δίσκο, στη μνήμη του Virgil.
Το “Lunar Mist” αποτελείται από 14 σύντομα instrumental κομμάτια - το μεγαλύτερο διαρκεί λιγότερο από πέντε λεπτά. Δεν έχω βρει κάποιον ικανοποιητικό τρόπο να το κατατάξω σε ένα είδος, είναι εν μέρει rock, εν μέρει sci fi soundtrack των 70s’ - 80s’, εν μέρει κάπως jazzy και άλλα. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιο παράξενο όνειρο. Δεν είναι ξεκάθαρο αν το όνειρο έχει αισιόδοξη χροιά, ξυπνάς και δε θυμάσαι ακριβώς το περιεχόμενό του, μπορεί να ήταν και κάπως δυστοπικό ή μπορεί να είχε μπλεγμένες διάφορες θεματικές, αλλά ξέρεις σίγουρα πως ήταν ένα όνειρο, γιατί η πραγματική ζωή δε μοιάζει έτσι. Κι αν αυτό που λέω δε βγάζει νόημα, απλά δοκίμασε να ακούσεις ολόκληρο το δίσκο και θα καταλάβεις.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω άβολα ακούγοντας τα κομμάτια, βέβαια μπορεί να φταίει, που είμαι επηρεασμένη από την ιστορία της δημιουργίας του δίσκου. Πραγματικά, σκέψου το: Ο πατέρας Howe χρησιμοποίησε μουσικά μέρη που είχε γράψει ο γιος του πριν πεθάνει και σε αυτά πρόσθεσε τη δική του έμπνευση και μουσική κατεύθυνση, έκοψε και έραψε 13 ολόκληρα κομμάτια (γιατί το ομώνυμο “Lunar Mist” ήταν ήδη έτοιμο) και τα κυκλοφόρησε. Είναι ένα μουσικό τέρας του Φρανκενστάιν, το οποίο στέκεται σαν έργο τέχνης και φόρος τιμής στη μνήμη ενός ανθρώπου που χάθηκε πολύ άδοξα, πολύ νέος. Και που δεν είχε την παραμικρή ιδέα, όταν συνέθετε αυτά τα μικρά κομμάτια μουσικής στο πιάνο του, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα κυκλοφορούσαν.
Πέρα από την ιστορία πίσω από τη μουσική, είναι και οι ίδιες οι συνθέσεις τέτοιες, που σου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα. Η αρχή και το τέλος του δίσκου, με τα “Lunar Mist” και “Martian Mood” αντίστοιχα, έχουν αυτή τη sci-fi διάθεση και σου δίνουν την αίσθηση ότι κάτι το άγνωστο πλανιέται στον αέρα, κάτι από μακρινούς κόσμους που δεν έχουν ακόμα εξερευνηθεί και από τη μια πλευρά μας ενθουσιάζουν οι προοπτικές, από την άλλη μας φοβίζουν, γιατί αυτό που θα ανακαλύψουμε ίσως δεν είναι για το καλό μας.
Περιλαμβάνονται, βέβαια και τραγούδια με λιγότερο μυστηριακή διάθεση, όπως το “A Month In The Sun”, το οποίο αγάπησα αμέσως για τη χαλαρή rock ατμόσφαιρα που μοιάζει λες και μόλις προσγειώθηκε με χρονοκάψουλα από τα 70s’. Κακά τα ψέματα, μπορεί ποτέ να μην ήμουν μεγάλη fan των Yes, αλλά ο Steve Howe είναι βετεράνος στην ηλεκτρική (και κλασική) κιθάρα, κάτι που φαίνεται από το πόσο αβίαστα βγάζει τεχνική και συναίσθημα μέσα από το παίξιμό του. Κορυφαία στιγμή στον δίσκο, τουλάχιστον για μένα.
Άλλα κομμάτια, όπως το “Never Less”, έχουν όλο το συναίσθημα στο πιάνο. Μια ελαφριά μελαγχολία πλανιέται στον αέρα, μια κάποια διάθεση για ενδοσκόπηση. Σε αρμονία με την κλασική κιθάρα που το συνοδεύει, μιας και ο πατέρας Howe έδειξε μεγάλη φροντίδα και προσοχή για κάθε σύνθεση, το αποτέλεσμα σε κερδίζει χωρίς αμφιβολία.
Κομμάτια που κάνουν το μυαλό σου να ταξιδεύει θα βρεις από την αρχή ως το τέλος του δίσκου - κάθε κομμάτι με τον τρόπο του. Πέρα από τον sci-fi χαρακτήρα που ανέφερα προηγουμένως και το πρώτο και τελευταίο κομμάτι, υπάρχουν πολλά διαφορετικά στοιχεία, που θα φέρουν διαφορετικές εικόνες στο μυαλό σου. Και η παντελής απουσία των στίχων είναι βοηθητικός παράγοντας, γιατί δεν περιορίζουν τη σκέψη σου, σε αφήνουν να νιώσεις και να ονειρευτείς μέσα από τη μουσική.
Θα μου πεις, είναι εύκολο να γράψεις έναν ολόκληρο instrumental δίσκο και να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή από την αρχή ως το τέλος; Όχι, δεν είναι. Δεν έχει ρεφρέν για να είναι τα κομμάτια πιασάρικα και να τα σιγοτραγουδάς μετά την ακρόαση του δίσκου. Δεν έχει σημεία για headbanging να σε “ξυπνήσουν”, ούτε επαναλαμβανόμενα σχήματα να απομνημονεύσεις με την πρώτη φορά που θα το ακούσεις. Αλλά θα σε κρατήσει. Θα σε κρατήσει ακριβώς με αυτή την ονειρική ατμόσφαιρα που συνθέτει και που έτσι και μπεις, δε μπορείς έτσι απλά να βγεις, θέλεις να δεις τη συνέχεια του ονείρου. Μιλάω εκ πείρας, ούτε εγώ είχα ιδιαίτερη όρεξη να ακούσω τον δίσκο στην ολότητά του όταν πάτησα το play. Όμως, άλλαξα γνώμη αστραπιαία και το ίδιο πιστεύω ότι θα συμβεί σε πολλούς ακόμα.
Οπότε, τι είναι το “Lunar Mist” και τι αποκόμισα από αυτό; Είναι ένα συνονθύλευμα εικόνων, σκέψεων και συναισθημάτων, μια εμπειρία που απαρτίζεται από σκόρπια κομμάτια, διαφορετικά μεταξύ τους, που κάπως έρχονται και δένουν αρμονικά, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν αυτό που μόλις άκουσες, ήταν αληθινό. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, ειδικά αν έχεις την ανάγκη να ξεφύγεις για λίγο από την πραγματικότητά σου.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
